Limburgs-Indisch graf

Wilfried Thijs ontwerpt grafmonumenten in graniet. Hij voert ze in vanuit India. Frankrijk is de exportmarkt bij uitstek.

Sinds de jaren zestig – toen nog via vader Thijs – drijft de firma Thijs uit Bilzen handel in graniet, marmer en arduin. Interieurbouw en grafzerken zijn de hoofdactiviteiten. In 1994 richtte de toen 37-jarige Wilfried Thijs samen met zijn echtgenote Georgette Merken een nieuwe vennootschap op: de nv Indian Granite Import die volledig afgewerkte granieten grafzerken importeert vanuit India. Vijf jaar later heeft de Limburgse firma elf mensen in dienst, vier in België en zeven in het Indiase kantoor en realiseert het een jaaromzet van 50 miljoen frank.

Bestuurder Wilfried Thijs: “Toen ik een aantal jaren geleden op een beurs in contact kwam met Indiase granietbedrijven groeide het idee om kant-en-klare grafzerken in te voeren. India is de bakermat van graniet. Zij hadden de grondstof en de hoogtechnologische verwerkingsmachines, ik de knowhow en de marktkennis. Vijf keer per jaar verblijf ik samen met mijn echtgenote gedurende twee weken in ons plaatselijk kantoor in het zuidelijke Bangalore. We bezoeken dan de verschillende fabrieken en inspecteren grondig de afgewerkte grafzerken. De grafmonumenten komen in containers per boot naar België. Gemiddeld duurt een overtocht 26 dagen.”

De activiteit groeit jaarlijks en vorig jaar sloot het boekjaar voor de eerste keer af met een positief resultaat. De klanten zijn steenkappers, die de letters ingraveren, en begrafenisondernemers. De Belgische markt vertegenwoordigt 60% van de omzet. Nederland, Luxemburg en vooral Frankrijk zijn de belangrijkste exportlanden. “Bij onze zuiderburen ligt de toekomst. Frankrijk heeft een rijke traditie op het vlak van grafmonumenten. Op het grootste en beroemdste kerkhof van Parijs, Père Lachaise, staan enkele van mijn ontwerpen”, klinkt het met enige trots.

Het orderboek is goed gevuld. Vooral vanuit Frankrijk blijven de bestellingen binnenstromen. Thijs: “In Frankrijk heerst een andere mentaliteit. De zerken die je daar ziet, zijn echte kunstwerken.” Op de Belgische markt ziet Wilfried Thijs de toekomst iets minder rooskleurig. Een mogelijke verklaring? “Het toenemend aantal crematies baart me toch een beetje zorgen. Ik las recent dat er zelfs gemeentes zijn waar de crematies de bovenhand halen op de klassieke begrafenissen. Indien deze trend zich verder zet, is dit nefast voor onze afzet in België. Alternatief is dat je de urne begraaft, zoals in Nederland en Duitsland, en dan op de plaats waar de urne in de grond is gestoken een ‘rug’ plaatst. Maar zover zijn we hier nog niet.”