Life is Sweet

Mike Leighs uitmuntende acteursregie en zijn scherpe, maar humorvolle maatschappijvisie kenmerken “Life is Sweet”, een vergeten pareltje uit 1990.

” Life is Sweet” is een nogal sarcastische titel voor dit veredeld melodrama van de Britse cineast en scenarioschrijver Mike Leigh. Leigh situeert zich, samen met onder meer Ken Loach, binnen de Britse realistische traditie. Na verscheidene televisiefilms en zijn ooit in België gedistribueerde ” High Hopes” (1988), brak het onmiskenbaar talent van deze gedreven regisseur pas door met het bescheiden succes van ” Naked” (1993) en het met de Gouden Palm ’96 bekroonde ” Secrets and Lies“.

Het dubbelzinnige ‘zoete leven’ van “Life is Sweet” is kenmerkend voor het volledige oeuvre van Mike Leigh. Zijn donker maatschappijbeeld koppelt hij steeds aan een milde vorm van humor. Via de warme menselijkheid van zijn schitterend uitgewerkte personages krijgen zijn uitzichtloos aandoende tragedies een hoopvolle en energieke boventoon. Leigh vertrekt steeds van clichématige, herkenbare situaties en personages om de toeschouwer bij het verhaal te betrekken. Leighs sterke kant schuilt in de subtiele details, de uitstekende acteursregie en de opgekropte emoties die onverwachts opborrelen.

In “Life is Sweet” tekent hij het sociaal milieu van zijn hoofdpersonages in enkele korte penseelstreken. Het ordinaire koppel Andy en Wendy woont in een klein huis in Londen. Wendy moest trouwen toen ze zestien was, Andy werkt tegen zijn zin. De conversaties van Andy en Wendy zijn een opeenstapeling van elk denbaar huwelijkscliché ; het koppel steekt zijn routineus leven weg achter nerveus gelach en/of alcohol. De twintig jaar oude dochter Natalie is loodgieter en droomt van een leven in de VS, haar tweelingzus Nicola gaat door het leven als een neurotische en zenuwachtige would-be feministe. Op een dag laat Andy zich door zijn alcoholicus-vriend Patsy overtuigen om een aftandse caravan te kopen die dienst doet als snackbar. Deze aankoop vormt voor Andy een uitweg uit zijn vastgeroest leven. De mobiele snackbar staat in sterk contrast met het restaurant van de familievriend Aubrey. Het gebrek aan smaak komt tot uiting in de naam van het restaurant de Regret Rien en in het kitscherige ‘Franse’ interieur.

Met de onvermijdelijke trainingsvest, kauwgom, zonnebril en de vetkwabben typeert Leigh losers als Patsy en Aubrey. Tegenover de nihilistische hopeloosheid van een Patsy of Aubrey plaatst Leigh de familie als bron van geluk. Zoals in “Secrets and Lies” besluit Leigh “Life is Sweet” met een familiereünie. Ondanks alle ellende toont Leigh mensen die alles met een grapje opnemen en de kracht vinden om hun leven voort te zetten.

PIET GOETHALS

Life is Sweet Schitterend uitgewerkte personages.