Land in de kering

Na het opheffen van de VN-sancties tegen Libië verschijnt het land toeristisch weer op de wereldkaart.

Sinds kolonel Khadaffi in 1969 aan de macht kwam, voerde Libië een – door de steun aan allerhande terroristische organisaties – gedwongen isolationistische politiek. In 1992 werd de afzondering volledig door een reeks strenge sancties van de Verenigde Naties. Aanleiding van de wereldwijde boycot: de betrokkenheid van Libië bij de aanslag op een Panam-Boeing 747, die boven het Schotse Lockerbie neerstortte. Twee door de CIA gedoodverfde daders zijn onlangs door de Libische overheid uitgeleverd. Meteen kwam er een einde aan de VN-sancties.

De uitlevering is onrechtstreeks (onder andere) toe te schrijven aan een doorlichting van een Brits consultant. De Libische regering huurde vorig jaar Rendel, Palmer & Tritton in, in de eerste plaats om te onderzoeken of het mogelijk was het land via toerisme aan buitenlandse deviezen én meer werkgelegenheid te helpen. Heel snel kwam de consultant tot de bevinding dat een uitlevering van de vermoedelijke Lockerbie-daders, elke mogelijke toeristische expansie in de weg stond.

De weinige toeristen of zakenlui die Libië de afgelopen jaren bezochten, moesten dit trouwens doen over land – via Tunesië (Djerba) of Egypte. Een trip die, afgezien van de formaliteiten aan de grens, ruim één dag in beslag nam. Geen enkele grote luchtvaartmaatschappij vloog nog op Tripoli en de vloot van Libyan Arab Airlines stond wegens de boycot al die jaren grotendeels aan de grond.

Wellicht komt daar nu verandering in. Libyan Arab Airlines wil de eigen vloot moderniseren, eind deze maand is British Airways van plan een wekelijkse vlucht op Tripoli in te leggen, Air Malta doet dat inmiddels al en Alitalia plus EgyptAir hebben aanvragen lopen voor landingsrechten.

Toeristisch heeft Libië één en ander te bieden. Kilometers onbebouwde kust, maar ook het marmeren Leptis Magna of schitterende antieke ruïnes zoals Cyrenia of Apollonia (het huidige Sousa). Toch dient er zich een groot probleem aan. Een toeristische infrastructuur is er in het geheel niet. Buitenlandse bedrijven mochten tijdens de boycot niet investeren in Libië zodat er bijvoorbeeld nauwelijks hotels te vinden zijn. Ook vandaag lijken de internationale ketens nog te aarzelen om er een vestiging neer te poten. Eerst moet de Libische regering met spijkerharde garanties over de brug komen, vinden ze. Volgens diplomatieke bronnen in Rome is dat nog slechts een kwestie van tijd.

Marleen Fynhoudt