Lach met Kyoto

De Vlaamse minister van Leefmilieu Kris Peeters ( CD&V) is een dossiervreter, een marathonloper, een optimist en een ondernemingenvriend. Vier mooie dingen. Hij zal een departement leiden waar het politiek correcte denken traditioneel ravages aanricht.

Neem Kyoto. Het klimaatverdrag is de toetssteen om de milieugeiten van de milieubokken te scheiden. Rond Kyoto draait een industrietje van activisten, wetenschappers, politici, idealisten, zeurpieten, congresgangers, klaagvrouwen en experts die daarmee hun boterham smeren.

Hoe ernstig is het Verdrag van Kyoto (zie blz. 16 en 36)? Zo ernstig, oordelen de Belgische politici die veel buikgevoelen voor de publieke opinie en geen wetenschappelijke belangstelling hebben, dat zij zich internationaal engageerden om de broeikasgassen – dé schuldigen voor de gevreesde opwarming van de aarde – te verminderen. Dat kost het bedrijfsleven in Vlaanderen een forse cent.

Minister van Leefmilieu Peeters mag lachen met Kyoto. Het staat niet wetenschappelijk vast dat de broeikasgassen leiden tot een temperatuurstijging, zoals de believers beweren. Russische onderzoekers concluderen nu dat oorzaak en gevolg van de broeikasgassen door elkaar zijn gehaspeld. De aarde verwarmt niet door de broeikasgassen. Neen, de temperatuurstijging doet de concentratie van broeikasgassen stijgen. Als de Russische stelling klopt, en zij is gebaseerd op diepteboringen in het poolijs die toelaten de temperatuurevolutie en de broeikasgassporen gedurende 100.000 jaar te volgen, dan is Kyoto een grap.

Een dure grap. Een grap waarover strijd zal moeten worden geleverd voor zij verdwijnt voor een nieuw paradigma: namelijk, dat er inderdaad iets aan de hand is met het klimaat van de aarde, en dat dit ‘iets’ een gevolg is van cycli die al honderdduizenden jaren bezig zijn en waarin ietsje meer of ietsje minder fabrieksuitstoot geen jota wijzigt.

Het is een mooi toeval dat parallel met de besluiten van de Russen de wetenschappelijke contrastemmen tegen Kyoto luider klinken. De twijfel over het gelijk van de gelovigen van het VN-agentschap voor klimaatstudie – het Intergovernmental Panel on Climate Changes – groeit gestaag. Dat leidde op 9 juli 2004 tot een hoffelijke vrije tribune van Arthur Rörsch in NRC Handelsblad, getiteld ‘Klimaatdiscussie verloopt in broeierige sfeer’. Rörsch is een emeritus-hoogleraar Moleculaire Genetica van Leiden en stichtte met confraters een studiegroepje voor ‘Good Scientific Practice’. Arthur Rörsch weet dat het daar vandaag aan schort.

De theorie over de broeikasgassen is een theorie en niets meer. Deze theorie die Kyoto deed ontstaan, wordt vandaag ondersteund door een groep wetenschappers die als een kudde zorgt dat haar verhaal door iedereen wordt aanvaard en die dus organiseert dat elke twijfel of contratheorie bespottelijk wordt gemaakt. Deze kuddevorming is in de wetenschappen niks nieuws. Zo’n kudde wordt vaak na een lange ruzie gevolgd door een nieuwe kudde die het tegenovergestelde bevestigt. De stelling van de Kyoto-ianen klinkt voldoende alarmistisch om niet-wetenschappelijke apostelen te lokken. Heerlijk griezelen is des mensen.Frans Crols

Frans Crols