KIDS & PEE

Fantastisch die Nieuwe Politieke Cultuur. Laten we niet doorlopend dazen over de dioxine. We zijn leuk, leuk, leuk en keitof op de goede weg. De Vlaamse ministers dwepen met de jeugd. De knulletjes aan de macht. De bewindslui zijn lid of kloon van de protestgeneratie van ’68 die het nu voor het zeggen heeft en als de dood is om belegen te schijnen of uitgescholden te worden voor “oude lul”.

Marleen Vanderpoorten flirt met 30.000 tieners en vier cameraploegen tussen de optredens van The Flaming Lips, Think of One, Public Enemy, Red Hot Chili Peppers. Hoe sentimentalistischer en kleffer je aanpapt met de tieners, hoe toffer je jezelf voelt. Dat leidt tot ontboezemingen als deze opgetekend door De Morgen bij een bezoek – eveneens met fotografen in het konvooi om je spontaniteit en jeugdverslaafdheid te vereeuwigen voor de kiezer – van minister Bert (de meest volwassen Teletubbie van Vlaanderen) aan de herfstontmoeting van de scouts: ” Den Bert da’s pas ne jeugdvriendelijke pee.” Hoe minder kids we met z’n allen fabriceren, hoe groter de liefde wordt van de jeugdvriendelijke pees die ons besturen.

Te lande bloeien de skatebanen, de basketbalveldjes, de hangplekken, de jeugdlokalen, de festivals en de festivalletjes. Elk dorp zijn Pukkelpop en een werkbezoek van leraren die het ook niet meer weten, georganiseerd door Klasse. De misvatting dat de buisverslaafden van nu de tijdgeest beter aanvoelen dan de volwassenen, verstoort de genen van de 68’ers.

Zo maf als in Nederland zijn we nog niet, maar laten we gerust wezen, dat komt. Het voorlopige hoogtepunt van de aanbidding van de jeugd zijn de vrijhokjes op drie speelterreinen van de gemeente Delfzijl. De gemeentevaderen lieten uitdrukkelijk weten dat het toegestaan is voor de kinderen niet alleen te schuilen voor de regen, maar elkaar daar te knuffelen. Da’s handiger dan de gracht of het struikgewas uit uw en mijn jeugd.

Het sentimentaliseren en adoreren van de kinderen en de jongvolwassenen is doorgeslagen. De school moet een Disneyland zijn. Zodoende kan je je afschermen voor het echte kind en zijn egoïsme, luiheid en aanleg voor destructie. Smeer alles in de sacharine van het onbedorven jonge leven à la Jean-Jacques Rousseau (1712-1778), de apostel van de romantiek en de denkbeeldige ongereptheid die verrot wordt door de burgerlijke maatschappij. De abstracte en politiek-correcte gevoelerigheid voor de noden van kinderen leidt tot de verwaarlozing van wat ze willen – en extra nodig hebben als ze uit disfunctionele gezinnen komen: orde, rust en morele grenzen.

De meeste ouders van de middenklasse blijven streng voor zichzelf en hun kinderen, zo beschermen zij hun voorspoed en aanzien. Maar, precies die houding wordt bespottelijk gemaakt door de progressieve pedagogen. Geen burgerlijke normen blijft het refrein van een voorhoede die het schoolklimaat in het westen grondig heeft doorkerfd. Het doel om hoge resultaten te bereiken wordt met afgrijzen bekeken. School is fun and kids are king.

Die lauwe pedagogiek begint zichzelf om zeep te helpen. Er zijn vier middelen om het voel-je-goed-onderwijs te counteren: betere informatie over scholen en hun resultaten, wie start in Vlaanderen met de jaarlijkse publicatie van slaagcijfers en rangschikkingen van scholen; actievere schoolmarkten, waarom laat de VLD de discussie over onderwijscheques ( vouchers) aan de kant (schrik van het vrije, niet-ambtenaarlijke initiatief?), in actievere schoolmarkten laten de ouders sub-standaardscholen links liggen; hogere schoolnormen opgelegd door de inrichtende machten en gesteund op strengere evaluaties; alternatieve toegang tot kennis door de nieuwe technologie, de ouders die het geneuzel op de zwakke scholen zat zijn, kunnen de hegemonie van de middelmatigheid breken door computers, Internet, video’s en cd-roms. De toegevoegde waarde verschuift van de scholen naar de Nieuwe Media.

Chansonnier Robert Long, een vijftiger, ooit en opnieuw rebels en ex-presentator van Tien voor Taal, heeft een cd met de programmatorische titel: Lang genoeg jong. De mannen met een grijze paardenstaart en de huismoeders op in line roller skates kunnen er wat van opsteken. Zegt Long: “Jongeren hebben van mijn generatie te veel rechten en te weinig plichten gekregen.” En… “Ik erger me aan de lafbekkerij van veel bestuurders en politici. Waar gezag en fatsoen moeten zijn, moeten ze ook opgelegd worden. De mensen die de macht hebben, zouden best wat strenger mogen zijn: normen en waarden opleggen waar dat nodig is.” Het sfeertje van we zullen mekaar geen pijn doen, ieder doet zijn ding is trouwens politiek niet vol te houden. De groeiende kosten van de vergrijzing moeten opgebracht worden door de in omvang betrekkelijk kleine generaties van nu. Het contract tussen de generaties staat onder druk, indien niet vandaag, dan wel morgen. Het soap-gehalte van de omgang tussen de generaties van nu moet om. Tot slot: Marleen Vanderpoorten heeft het beste voor, maar het leeuwendeel van de jeugd dat haar rechtstreeks of via het scherm gezien heeft, zal blasé gedacht hebben: zielig.

FRANS CROLS