KETTERS

ABC van malcontenten.

Het debat over de échte verdiensten van een politiek en gecentraliseerd Europa begint op te flakkeren. Publieke bedenkingen van de jongste tijd.

WOLFGANG BARTH (hoofdeconoom van de Bayerische Vereinsbank) : “België verliest tussen 1996 en 2000 ruim zes procent aan bruto binnenlands product door Maastricht.”

MANFRED BRUNNER (voorzitter Bund Freier Bürger, oud-kabinetschef van EU-commissaris Martin Bangemann) : “Wat men tegenwoordig probeert te bereiken via het Comité der Regio’s kan dan al sympathiek zijn, het is volkomen nutteloos, zolang de leden van dit comité te zwak en te divers zijn. De Beierse en Vlaamse minister-presidenten zitten er naast de burgemeester van Lyon. Dat is toch al te gek… België valt in deze context te vergelijken met Joegoslavië en de Europese Unie : een ziekelijk centralisme maakt efficiënt bestuur onmogelijk. Men neemt de bevolking niet ernstig, men laat ze slechts vrij, in zoverre haar vrijheid bepaalde oude compromissen niet bedreigt. Dergelijke situaties zijn niet voor de eeuwigheid bestemd.”

ALEXANDRA COLEN (lid voor het Vlaams Blok van de kamercommissie Financiën en Begroting) : “In een EMU wordt de omvang van onze staatsschuld veel gevaarlijker. De kans dat onze overheid letterlijk failliet gaat, wordt reëel… Momenteel is onze schuld een binnenlandse schuld die wordt aangehouden in binnenlandse munt. Wanneer we de euro invoeren, worden we een land met een schuld in een buitenlandse munt. De waarde van de euro zal immers vooral worden bepaald door de Duitse economie en eigenlijk wordt de euro dus een soort Duitse mark. Daarom valt te vrezen dat mensen die vandaag in overheidsschuld beleggen, hun euro’s niet langer in de Belgische schuld zullen steken. Ze zullen ze veel liever aan de Duitse staat geven. Dat kunnen ze vandaag ook, maar dan moeten ze franken omwisselen in marken en voor vele mensen is die wisselkoerstransactie een rem. Die rem valt in de toekomst weg. Wie zal zijn geld nog aan de Belgische staat geven als hij het even voordelig aan een andere staat kan geven die kredietwaardiger is omdat hij minder schulden heeft ?”

PETER DE ROOVER (algemeen voorzitter Vlaamse Volksbeweging) : “De overheid kan maar optreden wanneer ze geld ophaalt. Het is goed dat de band tussen die twee aspecten zichtbaar blijft. Wanneer de overheidsbestedingen op een ver en anoniem EU-niveau worden bepaald, verslapt de band tussen lust en last. Dit moet leiden tot dusdanige zware transfers let op, zeker niet altijd van rijk naar arm dat het systeem sterk onder druk komt te staan. Daardoor dreigt de fundamentele maatschappelijke solidariteitsgedachte weg te kwijnen. Wanneer de band tussen lust en last te zwak wordt, krijgen we een ondoelmatig en scheefgetrokken bestedingspatroon. Dit wordt een markt van vrijbuiters, die zoveel mogelijk het door anderen gefinancierde laken naar zich toe willen halen.”

MARK GRAMMENS (uitgever-hoofdredacteur Journaal) : “De lijst van Belgische gebreken behelst ook de vlucht naar voren van de regerende politieke klasse in een “Europa”, dat ons allen versneld meesleurt naar een weliswaar “grotere” maar ook asociale samenleving met uitgesproken ondemocratische instellingen, en gekenmerkt door uitsluiting van minderbedeelden, maatschappelijke ongelijkheid en een toenemende kloof tussen welstellenden en hen die overbodig zijn geworden. Dit gebeurt met onze actieve deelneming, en zonder debat“.

FREDDY HEYLEN (docent macro-economie Universiteit Gent) : “De Europese Unie heeft haar stabiliteitspact. De benaming is handig gekozen. Al wie dit pact ter discussie durft te stellen, bestempelt zich meteen als een aanhanger van instabiliteit… Het stabiliteitspact is erop gericht een Duits politiek probleem op te lossen. Daarom moest het ook worden aanvaard : zonder stabiliteitspact immers geen EMU. Hopelijk zullen de politici de sociaal-economische en politieke problemen die door het stabiliteitspact worden gecreëerd met evenveel ijver oplossen. Bijvoorbeeld de problemen die ontstaan voor de Belgische regering wanneer de werkloosheid in 2001 niet gehalveerd zal zijn. Of de problemen voor de Europese overheden wanneer de mensen zich afkeren van Europa. Door de manier waarop Europa de Monetaire Unie blijkt te willen invullen, zal die immers niet het vaak beloofde einde van de tunnel zijn, maar wel het begin van een zoveelste ronde van budgettaire sanering en werkloosheid.”

PETER VANDERBRUGGEN (correspondent De Tijd in New York en auteur van De Europese Leugen) : “Welk voordeel hebben België en Nederland bij meer Europese besluitvorming ? Geen van beide landen heeft de intentie zijn stempel te drukken op gebeurtenissen in de rest van de wereld. Samenwerking op Europees vlak dreigt kleine landen zoals België en Nederland bovendien te beroven van de optie om bepaalde problemen op hun eigen manier aan te pakken zelfs als blijkt dat die manier heel efficiënt is.”