Ze is jong, knap, slim en beslist niet op haar mondje gevallen. Nog geen 25 is Eugénie Bastié, maar al een mediaster. De journaliste van Le Figaro valt op met haar standpunten die ingaan tegen wat men als mainstream-progressief zou kunnen bestempelen. Eugénie Bastié situeert zich niet enkel aan de rechterzijde van het politieke veld. Ze is ook uitgesproken katholiek, zonder daar naar eigen zeggen in te overdrijven. In september 2015 haalde ze het nationale nieuws toen ze in een debat over de migratiecrisis stevig in de clinch ging met Jacques Attali, de vroegere rechterhand van ex-president François Mitterrand. Achteraf zou Attali haar omschrijven als “la petite Zemmour, mais en pire”. Eric Zemmour is een Franse journalist en publicist die in 2014 met Le Suicide Français opsomde wat er volgens hem economisch, cultureel en politiek allemaal verkeerd loopt in Frankrijk. Zemmour vindt dat de Franse samenleving veel van haar zogenaamde viriele waarden verloren heeft. Ze is te soft geworden, te veel geïnspireerd door de vrouwelijke waarden. Iets waardoor Bastié zich aangesproken voelt. Niet iedereen kan de nieuwe ster in de Franse tv-debatten appreciëren. Twee maanden na haar debat met Attali kreeg ze tijdens een tv-opname een taart in het gezicht.
Adieu mademoiselle is het eerste boek van Bastié. Het is een essay dat ook wel wordt omschreven als een pamflet tegen het feminisme. Onterecht. Bastié verklaart zich in haar boek pro leven, anti-liberaal, maar ze verwerp het etiket ‘reactionair’. Ze nuanceert. Op zich is ze niet tegen de verworvenheden van het feminisme, maar ze hekelt wat ze de ontsporing ervan noemt. Het draait niet langer om vrouwenrechten, stelt ze vast. Het gaat een stap verder en wil de verschillen tussen beide geslachten gewoon wegwerken. Zo wordt geslacht volgens Bastié als het ware een vrije keuze en niet iets dat men bij de geboorte meekrijgt. “Wat me stoort aan het feminisme is het isme”, verklaarde ze ooit. “Net zoals bij het marxisme. Wat me stoort is dat elke man a priorials een machtsmisbruiker afgeschilderd wordt.”
Elke vogel zingt zoals hij is gebekt en bij Eugénie Bastié is de tong doorgaans scherper dan de pen, zo leren de tv-debatten. Uiteraard is ze geen voorstander van hoofddoeken, maar ze acht het tolereren ervan in onderwijsinstellingen perfect aanvaardbaar. Op zich is ze tegen abortus, maar ze is voorstander van een wettelijk kader ervoor. Vooral het klimaat waarin men vrouwen voor die keuze stelt, is haar een doorn in het oog. In dergelijke omstandigheden kan men niet meer spreken van een vrije keuze, oordeelt ze.
Bastiés boek getuigt meer van impulsiviteit dan van een scherp analytische ingesteldheid. Maar de thema’s die ze aanbrengt, verdienen wel reflectie.
Eugénie Bastié, Adieu mademoiselle. La défaite des femmes, Editions du Cerf, 2016, 220 blz., 19 euro
MICHAËL VANDAMME
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier