FDF-voorzitter Olivier Maingain is zowat de meest gehate politicus in Vlaanderen. En ook in Franstalig België neemt de kritiek toe op de communautaire onrustzaaier. Een splitsing van BHV zou zijn politieke doodvonnis betekenen.
November 1995. FDF-voorzitter Olivier Maingain stapt in Montréal het vliegtuig op, ontgoocheld om de uitslag van het referendum in de Canadese provincie Québec. De Franstalige separatisten hoopten eindelijk een meerderheid achter zich te krijgen om zich af te scheiden van de Engelssprekende meerderheid. Maar ze verloren het referendum, weliswaar met slechts 1 procent.
Maingain, toen net verkozen tot FDF-voorzitter, verdedigt de Franstaligen waar hij kan. Al doet hij dat in eerste instantie in eigen gouw: Brussel en Vlaams-Brabant. En hij gebruikt daarvoor steevast anti-Vlaamse provocaties. De ene keer vergelijkt hij de Vlaamse regering met de Duitse bezetter, de andere keer is een Vlaams gemeenteraadslid op humanitaire missie naar Zuid-Afrika een adept van de apartheid.
Het is electoraal eten en drinken voor Olivier Maingain en hij krijgt steeds meer succes bij de Franstaligen in de faciliteitengemeenten in Vlaams-Brabant dan in Brussel. Bij de verkiezingen van 2007 haalde Maingain meer voorkeurstemmen in het kanton Zaventem dan in Brussel-stad. Een splitsing van BHV zou dus zijn politieke doodvonnis betekenen.
Geen boterhammen in het park
Zo rabiaat Maingain is als FDF-voorzitter, zo pragmatisch is hij als burgemeester. Sinds 2007 is hij burgervader van de Brusselse gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe en het is tevergeefs zoeken naar inwoners – ook Vlamingen – die zijn beleid genadeloos neersabelen.
“Maingain is als burgemeester een andere persoon dan als FDF-voorzitter”, zegt Open Vld-gemeenteraadslid Stefan Ector. “Hij heeft oog voor de Vlaamse minderheid in deze gemeente. Als er een probleem is voor het Vlaamse verenigingsleven, dan zoekt hij naar een oplossing. Hij wil zeker niet het verwijt krijgen dat hij de wetten niet respecteert.”
Volgens Maingain zelf zijn in zijn gemeente nooit taalproblemen geweest. “Als ik in het gemeentehuis een Vlaming tegenkom, spreek ik hem in het Nederlands aan”, zo benadrukt hij steevast. “Hij wordt door alle inwoners gerespecteerd, ook de Vlamingen”, zegt een Franstalige journalist. Al kent dat pragmatisme zijn grenzen. Sint-Lambrechts-Woluwe is een van de weinige Brusselse gemeenten die geen Vlaamse schepen telt.
Lokaal is Maingain (gehuwd, drie kinderen) inderdaad gematigder dan als FDF-voorzitter. Hoewel hij vroeger als schepen in Brussel-stad (1995-2000) meer dan eens koos voor een rondje ‘Vlamingen pesten’. Zo verbood hij een gezinsmanifestatie van Bloso in het Koning Boudewijnstadion en de organisatie van Boterhammen in het Park, een evenement van de Ancienne Belgique, in het Warandepark.
Maar ook hier was hij een politicus met een januskop. Als schepen was hij een van de drijvende krachten achter de opwaardering van de buurt rond de Dansaertstraat. De stad Brussel gaf de aanzet, de privésector volgde. De buurt trok nieuwe kapitaalkrachtige inwoners aan. Vooral Vlamingen. Maingain zag er geen graten in.
Een halve Vlaming Weinigen weten dat deze verdediger van de Franstalige belangen een halve Vlaming is. Zijn moeder, afkomstig uit Aalst, ging als jong meisje naar een Brusselse Franstalige school en verfranste razendsnel. In zijn jonge jaren hoorde Maingain amper Nederlands. Wel Aolstersj dialect bij bezoek aan familie in de carnavalsstad. Maingain benadrukt dat hij Nederlands kan – hij volgde ooit een cursus juridisch Nederlands in Utrecht – maar spreekt het zelden.
Maingains vader was dan weer een Waalse socialist die ambtenaar werd in Brussel. De ambtenaren vormden in de jaren zestig de electorale basis van het FDF, want ze vonden het niet kunnen dat ze Nederlands moesten kennen om promotie te maken. Het was dan ook niet meer dan normaal dat zoon Olivier bij het FDF ging. Al geldt dat niet voor alle familieleden. Oliviers broer, Alain, prijkte vorig jaar bijna op de cdH-lijst voor de Europese verkiezingen. Zoon Fabian is wel FDF-gemeenteraadslid in Brussel-stad.
Maingain is zeer sportief. Hij loopt elke dag 8 tot 10 kilometer en is een trouw bezoeker van sportclub La Rasante, een van de oudste van het land. Hij is ook een kunst- en cultuurfan. En kijkt daarbij verder dan de taalgrens. In 2009 bezocht hij een voorstelling van Jan Fabre in Antwerpen. Op sociaaleconomisch vlak is de man een bijna onbeschreven blad. Hij was bestuurder bij Dexia en voorzitter van de Haven van Brussel, maar liet daar zeker geen onvergetelijke indruk na.
Alain Mouton
