‘HET testosteron smelt op het ijs’

Zeven Vlaamse managers vertrekken dit weekend op expeditie naar de Noordpool. Twee jaar voorbereiding voor ruim 110 kilometer stappen bij -30 tot -40 graden, met kans op een ontmoeting met ijsberen. De deelnemers hopen op wijze levenslessen die ook in hun eigen bedrijf van pas komen.

Vele kilo’s materiaal, gepropt in sledes die met riemen moeten worden voortgezeuld op het grillige poolijs. De ervaren poolreiziger Dixie Dansercoer maalt er niet om. Of zijn bonte gezelschap het de komende weken aankan, moet nog blijken. “We gaan met de beste bedoelingen, het beste materiaal en de beste ingesteldheid”, zegt Dansercoer. “Maar het is de natuur die alles bepaalt. Als we teruggefloten worden, is er niets aan te doen. We hebben het dan tenminste geprobeerd.”

Eind deze week vliegt de groep naar Spitsbergen, van daar gaat het op 2 april naar het Russische ijskamp Barneo op de 89ste graad noorderbreedte. De laatste graad tot aan de Noordpool moeten ze te voet in maximum twee weken overbruggen. Op de pool wordt de groep per helikopter opgepikt.

Het idee komt van Joost Callens, de CEO van het bouwbedrijf Durabrik. Drie jaar geleden las hij een artikel over de vrouw van Dansercoer en nam hij contact op met de poolreiziger. Maar die zag individuele begeleiding niet zitten. Een groep kon wel. Het toeval wil dat Jo Van Gorp, voormalig directielid van Telenet en nu nog even interim-CEO bij de domeinbeheerder DNS, ook poolreisplannen koesterde. Van Gorp speelde toen zelfs met het idee om met het voltallige directieteam van Telenet naar de Noordpool te trekken.

“We hadden Dixie meermaals uitgenodigd bij Telenet om motivationalspeeches te geven en ik was ontzettend geënthousiasmeerd door zijn presentaties”, zegt Van Gorp. “Maar uiteindelijk ben je bij zo’n avontuur lang weg met een aantal senior managers en dat is niet evident. En sommigen hadden ook schrik van de extreme koude en vreesden er fysiek niet klaar voor te raken. Duco Sickinghe, de CEO van Telenet? Die zou zoiets wel zien zitten.”

Telenet is dankzij Van Gorp hoofdsponsor, maar de deelnemers moeten ook een zeer aanzienlijk bedrag ophoesten. “90 procent van ons budget is voor de Russische organisatie”, zegt Van Gorp. De Russen schrapen op Barneo ieder jaar een tijdelijke landingspiste voor vliegtuigen vrij en houden er helikopters klaar voor noodgevallen.

Voorts blijven de kosten beperkt. De sledes, elk gevuld met 60 tot 80 kilo en de poollaarzen worden gehuurd. “We hebben een reserveonderbroek, een reserveonderlijfje en reservehandschoenen bij en dat is het”, zegt Van Gorp. De groep bestaat uit zeven Vlaamse, twee Nederlandse en één Amerikaanse deelnemer, en twee begeleiders.

Angst tonen

Vooral initiatiefnemers Callens en Van Gorp verwachten professionele lessen te trekken uit het avontuur. “We zijn allemaal mensen die in een bepaalde comfortzone leven. Nu komen we in een situatie waarin we alles niet zomaar kunnen controleren”, zegt Callens. “We hebben ook allemaal teams geleid en willen zien hoe we er samen komen.”

Boudewijn Arts, partner bij consultant Egon Zehnder, ziet het nog breder. “Er is vandaag heel veel pessimisme en de economie gaat slecht, maar onze boodschap is dat wie iets wil bereiken, dat ook kan. Je moet er gewoon voor durven te gaan.”

“Ik zag eerst ook geen enkele band met het professionele”, geeft Callens toe. “Ik deed het puur voor de natuur, voor de weidsheid. Maar nadien ben ik me gaan afvragen wat dit doet met groepsdynamiek. Voor mij is kwetsbaarheid een heel belangrijk thema, dat heel weinig ruimte krijgt in het bedrijfsleven. De financiële crisis is mede ontstaan omdat bedrijfsleiders hun kwetsbaarheid niet kunnen of durven te tonen. Wat als er wat meer authenticiteit zou kunnen in het bedrijfsleven? Er zouden zeker minder drama’s gebeuren. Ginds op het ijs is er niets om ons achter te verstoppen.”

De mede-eigenaar van Durabrik is zich ook goed bewust van de risico’s. “Ik heb toch een tekst neergeschreven voor het geval er iets fout zou lopen”, zegt de vader van drie kinderen. “Mochten de ijsberen daar zijn, is één en ander geregeld. (lacht)”

Een wat vreemde eend in de bijt is Wim Smets, program manager bij een IT-bedrijf. Hij houdt zich professioneel bezig met grote reorganisaties, maar beklimt in zijn vrije tijd ‘s werelds pieken. Ook de Mount Everest staat op zijn palmares. “Ik wil de wereld zien en mezelf fysiek en mentaal uitdagen. Dit is niet mijn zwaarste uitdaging, maar ik zal een stukje wereld zien dat ik anders moeilijk te zien krijg. En als team ergens naartoe werken, is een interessante uitdaging.” Ook Smets’ vaste klimpartner, de Amerikaan Doug Beall, doet mee. Beall is een chirurg, net als de Nederlander Gijs Geskes. “Als er iets gebeurt, zitten we wat chirurgen betreft goed”, lacht Van Gorp.

Het gezelschap telt één vrouw. Sabine Bulteel is product marketing manager bij het IT-bedrijf Technicolor. Vrees voor het hoge machogehalte heeft zij niet. “Ik heb al gemerkt dat het testosteron op dat ijs verdwijnt.” De groep is onder meer gaan trainen op gletsjers in IJsland en Zwitserland.

“Sabine kan tegen een stootje”, weet Callens. “En eens op het ijs is iedereen toch gefocust op zichzelf.” Bulteel wordt vergezeld door haar man. Over hoe zich te gedragen als koppel heeft zij wel nagedacht. “Ik zei in het begin dat ik niet met mijn man wou slapen om te veel koppelgedoe te vermijden. Maar het zijn tentjes voor twee personen. Het zou een beetje gek zijn dat ik heel de reis met een ander ga slapen (lacht).”

Bulteel apprecieert dat Dansercoer de praktische organisatie grotendeels aan de deelnemers laat. “Je leert daardoor heel sterk te focussen, wat je automatisch meeneemt in je job”, vindt Bulteel.

Dansercoer: “Waar ik nu op aanstuur, is ‘sta je mannetje, er is een tent voor jullie twee, kook je eigen maaltijd, ik ga je ritssluiting niet dichtdoen, dat moet je zelf kunnen’. Het zou een verschrikking zijn om zo’n groep te begeleiden en te zien dat ze de basics niet kennen.”

Voor Dansercoer is het een uitdaging om op stap te gaan met mensen die gewoon zijn om zelf aan de touwtjes te trekken. “Maar het is aan mij om beslissingen te nemen als de coherentie wordt verstoord door fysieke verschillen of de persoonlijkheden. Chaos daar in die dubbele chaos, leidt tot triple chaos.”

Dansercoer wil ook vermijden dat het project zich beperkt tot een soort noordpooltoerisme. “Ik geloof wel dat je de mensen op de juiste manier moet begeleiden. Je krijgt dan een beetje ambassadeurs voor de goede zaak. En ethiek is in het bedrijfsleven toch ook niets om je voeten aan te vegen.”

“Mijn grote wens is dat ze zich openstellen voor zo’n schone wereld, genieten van dat privilege en niet crisperen en in hun holletje kruipen om alleen maar te kou te lijden. Als zij achteraf een stukje rustiger mens worden en een stukje afstand kunnen nemen van futiliteiten, ben ik al heel blij.” En een betere manager worden? “Wie weet?”

Door bert lauwers

“We hebben een reserveonderbroek, een reserveonderlijfje en reservehandschoenen bij en dat is het”

Jo Van Gorp, DNS