Het gevecht van een gevallen Schot

Sandy Lyle is nog niet uitgeteld, vindt hij zelf. Helaas is hij de enige die dat denkt.

Het zijn moeilijke tijden voor Sandy Lyle. De 45-jarige Schot, die in 1985 de British Open won en drie jaar later ook de US Masters, kon sinds 1992 (toen hij de beste was in de Volvo Masters) geen enkel toernooi meer winnen. En voor volgend seizoen heeft hij ook al geen vrijstelling meer. Als hij er dit jaar niet meer in slaagt een plaats te veroveren in de top-40 van de beste verdieners ooit in de Europese Tour, zal hij uitnodigingen nodig hebben om volgend jaar in dat circuit te kunnen spelen.

Om dat voor elkaar te krijgen, moet Lyle een goed resultaat behalen in een van de laatste twee toernooien van het jaar die nog op zijn programma staan: Hilversum en Madrid. Lyle, die sinds 1977 altijd een kaart voor de Europese Tour had, kondigde al aan dat hij niet zal aarzelen om naar de Qualifying School te trekken, als hij onvoldoende kan klimmen in het klassement. In die Qualifying School spelen ook alle neoprofessionals. Toch wil Lyle zich die helletocht niet besparen. “Liever dat dan bij organisatoren en sponsors om een wild card te gaan bedelen.”

Drie keer in zijn carrière was Lyle nummer één in Europa. Vandaag staat hij op nummer 142 in de Europese Orde van Verdienste, zijn slechtste klassement ooit. Maar Lyle beklemtoont terecht dat het prijzengeld vandaag zo hoog is, dat er meer vrijstellingen zouden moeten worden toegekend op basis van een geïndexeerd klassement aller tijden. “Vandaag kan een speler in drie jaar tijd evenveel verdienen zonder ook maar één toernooi te winnen, als ik in de jaren tachtig met winst in twintig toernooien”, klaagt hij.

Lyle ontving zijn grootste cheque in 2002. Voor zijn derde plaats in het Dunhill Links Championship ontving hij 253.785 euro. En hoe het nu voort moet? “Ach, ik kan het nog wel. Vandaag beslissen twee of drie slagen over winst of verlies in een toernooi. Ik speel tegenwoordig gewoon wat onregelmatig, dat is alles.”

Gebrek aan regelmaat – een euvel dat hem al zijn hele carrière achtervolgt. Met Sandy Lyle is het alles of niets. Hij won twee majors, maar hij ging ook heel vaak onderuit. Wat hem niet verhinderde om twintig jaar geleden als eerste de hegemonie van de Amerikanen te doorbreken. In 1988 werd hij de eerste niet-Amerikaan die de Masters won.

Alex Lyle, de vader van Sandy, was teaching pro en leerde hem al op zijn derde golfen met miniclubs. Op zijn negentiende werd hij professional en kort daarna werd hij uitgeroepen tot Rookie van de Europese Tour 1977. Zijn eerste overwinning, de Nigeriaanse Open, behaalde hij in 1978.

Of hij nu lijdt onder deze mindere periode? Wellicht niet, want Lyle is een geduldig man. Zijn twee hobby’s zijn Chinees koken en oude motoren reconstrueren. Heb je wel wat geduld voor nodig.

John Baete