Toen Peter Paul De Vries in april 2007 het woord niet kreeg op de algemene vergadering van ABN Amro, beklom hij het sprekerspodium, waarop bewakers hem moesten wegleiden en de algemene verga- dering werd stilgelegd. Een paar uur later openden alle Nederlandse tv-zenders hun journaal met deze beelden, waarna De Vries ook nog eens alle talkshows en actualiteitenmagazines beheerste.
“Ik ben nogal actiebereid als mensen me bewust negeren”, zegt De Vries over het incident. “Bestuursvoorzitter Arthur Martinez bleef mij ontwijken, dus ben ik maar naar voren gestapt en op het podium geklommen. Ik ben niet zo iemand die zich schikt in zijn onderdanige rol tegenover die grote meneer Martinez van ABN Amro. Zo zit ik niet elkaar.”
De Vries was op dat moment nog directeur van de Nederlandse Vereniging van Effectenbezitters (VEB), een beleggersorganisatie die je kunt vergelijken met de VFB in België. De Vries wilde van Martinez en van toenmalig CEO Rijkman Groenink vooral horen waarom ABN Amro zo nodig met Barclays in zee wilde, en waarom het dacht zijn Amerikaanse dochter LaSalle te verkopen zonder zijn aandeelhouders te raadplegen. Voor De Vries was dat een aanfluiting van de rechtspositie van de aandeelhouder.
Met de bestorming van het sprekersforum maakte De Vries zijn reputatie van herrieschopper waar. Twaalf jaar leidde hij de VEB. Het waren twaalf jaren van aandeelhoudersactivisme, lastige vragen stellen en in de clinch gaan met de top van het Nederlandse bedrijfsleven. De Vries deed het met zoveel overtuiging dat het hem in de pers bijnamen als ‘het keffertje’ en ‘het blonde bijtertje’ opleverde.
Dat hij een scherp profiel heeft, vindt De Vries prima. “Want het betekent dat ze je serieus nemen”, zegt hij. “Ik weet dat ik een Hamas-imago heb. Ten onrechte. Ik kan heel genuanceerd denken, behalve als ik vecht.”
Vragenkampioen
Voor De Vries is de aandeelhoudersvergadering de plaats waar management en bestuurders ter verantwoording kunnen worden geroepen. Toen hij begin de jaren negentig zijn intrede bij de VEB deed, was dat voor veel bedrijven een cultuurshock. “Er heerste lange tijd een bedrijfscultuur die geen kritiek duldde”, vertelt hij, “Dat was hoogst vermakelijk. Directie, bestuurders en aandeelhouders zaten in sommige gevallen broederlijk naast elkaar. Die drempel heb ik vrij snel genomen. Ik denk dat er misschien één vergadering in mijn leven geweest is waar ik geen vraag gesteld heb.”
Zijn manier van werken legde de VEB geen windeieren. Onder de leiding van De Vries verdrievoudigde het ledenaantal tot meer dan 40.000, en de vereniging trof belangrijke schikkingen met grote, beursgenoteerde ondernemingen als Unilever en Ahold, maar ook met Dexia na de aandelenlease. Die schikkingen leverden ook de VEB belangrijke geldsommen op.
Op 1 oktober 2007 hield De Vries het voor bekeken als directeur van de VEB. Toen ik hem kort daarna bij hem thuis in Wassenaar (tussen Den Haag en Leiden) ontmoette, leek hij een ander leven te ambiëren. Hij was pas hertrouwd en genoot ervan met zijn twee kinderen te spelen. Wat hij ging doen, wist hij nog niet. Of toch? “Ik blijf wellicht in de beleggingswereld. Dat is mijn passie.”
Beleggingsfreak
De Vries deed zijn eerste belegging op zijn vijftiende: wat aandelen van Akzo Nobel en Nedlloyd. “Als je aan het begin van de jaren tachtig belegde, was je toch een beetje een freak”, vertelt hij, “Ik moest naar de BBC World Service luisteren om de beursindices en de prijs van de olie en het goud te kennen.” Later studeerde hij bedrijfseconomie in Rotterdam. Op zijn kamer hield hij alle jaarverslagen bij om ze met studiegenoten te analyseren.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Op zijn 22ste ging De Vries voor de VEB werken, zes jaar later werd hij er directeur. En de voorbije weken dook hij op als voorzitter van Euroshareholders, een pan-Europese club van 29 nationale beleggersfederaties. In zijn eerste opiniestuk zette hij meteen de toon: “Fortis, u hoort nog van ons”.
Vorige week leidde Euroshareholders in Amsterdam een rechtszaak tegen Fortis in. De bedoeling is om de ontmanteling van het bedrijf terug te draaien, het ‘mismanagement’ en de ‘onjuiste informatieverschaffing’ aan de kaak te stellen, en een vergoeding voor de aandeelhouders uit de brand te slepen. Euroshareholders beweert nu al ruim 13.000 gedupeerde Fortis-beleggers achter zich te hebben.
Fortis weze gewaarschuwd: De Vries is een man die je beter niet tegen je hebt. Wat hem drijft, noemt hij zelf ‘een groot rechtvaardigheidsgevoel’: “Ik identificeer me gemakkelijk met de aandeelhouder die zijn geld kwijt is, ook al ben ik niet zelf die aandeelhouder. Ik trek me zijn verontwaardiging en woede gemakkelijk aan.”
Patrick Claerhout
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier