“Had ik geweten dat het zulke proporties zou aannemen, ik had het wellicht niet aangedurfd”

‘L’aventure c’est l’aventure’ was destijds de openingsfilm van de Trioscoop in Hasselt. En een avontuur is het zeker geworden, want Kinepolis werd een begrip in de internationale bioscoopwereld. “Wat ooit begon als iets frivools, is een harde business geworden,” mijmert Rose Claeys (69), die samen met de in 2002 overleden Albert Bert in 1997 tot Manager van het Jaar werd gelauwerd.

Hadden ze me in het prille begin gezegd dat het zulke proporties zou aannemen, ik had het wellicht niet aangedurfd. Het is echter dag na dag gegroeid. Na een tijd kijk je achterom en sta je versteld van de afgelegde weg. Al is dat nooit de drijfveer geweest.

Ik had fantastische ouders die ons de nodige vrijheid gunden in onze zoektocht naar onze plaats in de maatschappij. Als dochter van een Vlaamsgezinde middenstandersfamilie – mijn ouders hadden een transportbedrijf – kan ik niet zeggen dat mijn afkomst bepalend is geweest voor mijn latere professionele stappen. Maar ik adem nog steeds het sociale milieu uit waaruit ik kom. Wanneer je als kind de pijnlijke ervaring van de onrechtmatige repressie proeft, laat dat sporen na. Samen met een dosis koppige West-Vlaamse ondernemingszin zijn dat de elementen die tekenen voor de persoon die ik ben geworden. En al ben ik dan een overtuigde feministe, ik ben de enkele mannen die me met hun wijsheid bijstonden, erkentelijk.

Mijn zwager Albert Bert is zonder twijfel de man die mijn loopbaan fenomenaal heeft beïnvloed. Zonder hem was ik nooit in de bioscoopsector terechtgekomen. Maar we hebben er wel samen onze tanden ingezet. Zijn ervaring en technische kennis, en mijn onbevangenheid en improvisatievermogen baarden Trioscoop. Het vervolg is gekend, maar daar en toen werd de kiem gelegd voor wat ooit Kinepolis moest worden. Ik herinner me nog goed dat sommige mensen die bioscoop bijna als een devaluatie zagen. Mijn echtgenoot was chirurg en aanvankelijk toonden bijvoorbeeld medische kringen weinig waardering. Cinema was niet glorieus. Achteraf gezien, is het gemakkelijk, maar toen was het koppig voortdoen. Iedere dag opnieuw herbeginnen, met hart en hoofd. Ik besefte heel goed dat ik geen tweede kans zou krijgen. Vandaag is het gelukkig makkelijker geworden, maar destijds werd een vrouw in de zakenwereld nog achterdochtig bekeken.

De sleutelmomenten voor mij zijn ongetwijfeld de intrede van mijn kinderen en schoonzoon, de internationale expansie en de beursgang in 1998. Dat was een echte opkikker. De Amerikaanse en Australische bioscoopgroepen voerden een harde politiek om voet op het Europese continent te zetten. Wat ooit vrij onschuldig begon, evolueerde naar een harde business. Sinds de beursgang is Kinepolis exponentieel gegroeid. Daartegenover staat dat we geen zuiver familiebedrijf meer zijn, wat ook voor de nodige groeipijnen zorgde. De pure uitbating is verderaf dan ooit. Het vergt veel meer discipline en structuur. Er is minder ruimte voor improvisatie en persoonlijke inbreng. Ik denk dat het moeilijker is geworden. En al hebben mijn kinderen het nu sociaal en maatschappelijk makkelijker dan wij destijds, vandaag dringen zich weer andere vraagstukken op. Zowel op economisch als op politiek vlak. Je loopt ook meer in de kijker, terwijl er steeds die bezorgdheid is om Kinepolis niet in diskrediet te brengen.

Ons recept van toen is vandaag nog steeds aan de orde: continu investeren in optimaal beeld, geluid en comfort. En met de digitale cinema komt er een bijzondere evolutie op ons af. Het is de eerste ernstige technologische vernieuwing sinds de uitvinding van de film zelf. “Met de digitale cinema komt er een bijzondere evolutie op ons af. En al kent niemand de uitkomst, het plaatst opnieuw vraagtekens bij de manier van exploitatie. Vandaag staan we met Kinepolis opnieuw in die frontlinie, en daar ben ik trots op. Op technisch vlak ben ik nu meer toeschouwer. Vroeger was Albert op dat vlak de voortrekker. Ja, we missen hem erg, nog dagelijks.”

L.D.

“Met de digitale cinema komt er een bijzondere evolutie op ons af. En al kent niemand de uitkomst, het plaatst opnieuw vraagtekens bij de manier van exploitatie.”