Geweer zonder kogels

Al tien jaar laat een werkbaar Waals gronddecreet op zich wachten. Tot nu toe deed een enkele wettekst over benzinestations dienst als niet-geëigende kapstok om de sanering van de gewestelijke gronden te omkaderen. En veel beterschap is er niet in zicht.

Er was aan gewerkt van 2004. Op 5 december 2008 stond het eindelijk op papier. En op 6 juni 2009 werd het offi- cieel van kracht. Maar bijna tien jaar na zijn opstelling kan het Waalse decreet inzake het grondbeheer nog altijd niet in de praktijk worden toegepast. Sinds 1 januari is er wel de noodzakelijke leidraad, die de technische stappen die in de wettekst opgesomd zijn, mogelijk moet maken. Maar veel zoden heeft dat niet aan de dijk gezet. In het veld wordt het decreet nog altijd als onwerkbaar beschouwd door al wie er gebruik van moet maken.

“Het decreet is van kracht, maar in de praktijk bestaat het niet echt. We hebben wel het geweer, maar geen kogels”, merkt een betrokken jurist op. “Het decreet verplicht bijvoorbeeld de sanering van terreinen, maar de administratie heeft die verplichting nooit toegepast.”

Ook de passages over de vrijwillige sanering van gronden zijn grotendeels dode letter gebleven. “Om de adminis-tratie toch toe te laten aanvragen goed te keuren van personen die zich spontaan aandienen met saneringsprojecten voor historische vervuiling, heeft men oude procedures weer geactiveerd, om de dossiers niet eindeloos te blokkeren. Maar dat is niet meer dan een pleister op een houten been”, zucht de jurist.

De enige reglementaire tekst die ondernemingen tot voor kort toeliet de kwaliteit van hun terreinen te controleren, was een regeringsbesluit van 1999 over benzinestations.

Onhoudbaar

Intussen ligt bij de Waalse minister van Milieu en Territoriale Ontwikkeling, Philippe Henry, een zoveelste herwerking van het decreet op de plank. Dit keer wordt bij hoog en bij laag gezworen dat het decreet eindelijk operationeel ge-maakt zal worden door de bestaande wetgeving bij te werken. Het is hoog tijd voor alle particulieren of ondernemingen die zich geconfronteerd zien met het gronddecreet, de krappe kredietverlening van de banken en een krimpend orderboekje.

Maar wat op tafel ligt, is niet van aard om de mensen gerust te stellen. Het herwerkte decreet zou van toepassing zijn op bijna elke verkoop van een terrein of vergunningsaanvraag waarbij een nieuwe activiteit gepland wordt op de betreffende site. Niemand kan zeggen hoe lang de procedures kunnen aanslepen. Er is sprake van anderhalf jaar om de vergunning in de wacht te slepen, nadat een volledige aanvraag is ingediend, vooropgesteld dat men alle nodige stukken bij elkaar krijgt. Dat is voor zowel de koper als de verkoper een onhoudbare termijn.

“Stel dat een ondernemer een aanbesteding in de wacht sleept en daarvoor zijn productie- of distributielijnen moet ombouwen of elders zijn intrek moet nemen. Tegen de tijd dat hij nagegaan heeft of het terrein waar hij zich wil vestigen gesaneerd moet worden, dat hij het gesaneerd krijgt en uiteindelijk de bestelling kan uitvoeren, is hij economisch dood. En dan houden we nog geen rekening met het feit dat hij vooraf een bankier moet vinden die hem krediet wil verlenen, terwijl hij niet goed weet wanneer hij geld in de kas krijgt. Het is onwerkbaar”, besluit Christophe Nihon van ImmoQuest.

PHILIPPE COULÉE