Gemeenten, verkoop belang in Distrigas

Alle wegen leiden naar Rome. Die van de gasverdeler Distrigas best ook. De gemeentelijke holding Publigas, die 31,25 procent van de aandelen in handen heeft, moet voor 19 maart beslissen hoeveel ze er aanbiedt aan de Italiaanse olie- en gasgroep ENI. Die biedt 6810 euro per aandeel, wat de waarde van het pakket op 1,5 miljard euro brengt.

Het is schrijnend om vast te stellen dat, op een persoonlijke brief van Karel De Gucht (Open Vld) na, de voorzitter van Publigas, Daniël Termont (sp.a), geen reacties binnenkreeg op zijn vraag om het standpunt van de federale regering, de gewesten en de minister van Energie, Paul Magnette (PS), over de vraag of de gemeenten het Distrigas-belang moeten verkopen. De oorverdovende stilte getuigt van weinig politieke moed.

Nochtans zijn er genoeg redenen om, zoals De Gucht adviseert, volledig uit te stappen. De verkoop van een eerste belang van 6,25 procent, waarover Publigas eerder deze maand besliste, wijst de juiste weg. De gemeenten willen dat geld, net geen 300 miljoen euro, om de meerderheid te verwerven in Fluxys, de maatschappij die het gasnetwerk beheert. Dat getuigt van een zekere logica in de staatsordening, waarbij de overheid instaat voor infrastructuur, regelgeving en controle, en de exploitatie overlaat aan andere actoren.

De topman van ENI, Paolo Scaroni, zei in mei dat hij de Belgische gasmaatschappij beschouwt als een groeipoot. De groep kocht enkele weken geleden een gasopslagveld (Hewett) voor de Britse kust, dat mee de nood aan gasopslag in ons land kan helpen lenigen. ENI is tot nu toe vooral actief in Zuid-Europa en heeft er dus weinig baat bij om de gasdoorvoer van en naar ons land te verminderen.

Moet Publigas in Distrigas blijven om de gasbevoorrading te garanderen? Neen, want daarvoor bezit België al een gouden aandeel in Distrigas. De aandeelhoudersovereenkomst waarbij Publigas met 15 procent van de aandelen toch een blokkeringminderheid behoudt, is letterlijk een tussenoplossing. Mossel noch vis en bovendien zwakken na zes jaar de rechten automatisch af.

Bovendien is de prijs die ENI betaalt erg hoog en is het onwaarschijnlijk dat de Italianen in de toekomst snel bereid zijn die nog eens te betalen. Daar zijn meerdere redenen voor. Het bod dateert van mei 2008, voor de financiële crisis. De verkoper van het meerderheidsbelang dat de Italianen in eerste instantie kochten, is Suez. De Franse topman, Gérard Mestrallet, is een harde en uitgekookte onderhandelaar die het onderste uit de kan weet te halen. Bovendien is Distrigas de leverancier van de gascentrales van Suez-dochter Electrabel. Maar het ligt in de lijn der verwachtingen dat bij de eerstvolgende gelegenheid Suez daarvoor aanklopt bij Gaz de France, het bedrijf waar het inmiddels mee is gefuseerd. Ten slotte is het maar de vraag of ENI de gascontracten voor de langetermijnbevoorrading van ons land over enkele jaren nog wel door Distrigas wil laten onderhandelen en/of ondertekenen. Als ze dat zelf doen, hoeven de Italianen de winsten niet met de gemeenten te delen. Het gevolg zou een verdere waardedaling betekenen, mijlenver onder het huidige bod. (T)

Door Luc Huysmans