Geen kabouter op Buitenlandse Zaken

Wil Verhofstadt II gezond starten, dan heeft Louis Michel (MR) in die regering geen plaats als minister van Buitenlandse Zaken. België moet zich een tweede internationale ronde van deze fantaisist besparen. Bovendien is de episode een prima aanleiding voor de Vlamingen om hun eigen buitenlandbeleid ernstig te nemen. Door de staatshervorming van 1993 (en dat is internationaal atypisch maar het is de Belgische wet) kan Vlaanderen internationale klemtonen leggen. Ex-minister-president Patrick Dewael ( VLD) heeft die bevoegdheid weggewuifd en in de handen van Paul Van Grembergen ( Spirit) en Jaak Gabriëls (VLD) zat/zit ze nergens. Een gemeenschap van zes miljoen burgers in een confederaliserend land heeft de plicht om structureel mee te bepalen wat ze wil in haar verhouding tot de Europese Unie, de Verenigde Staten, de Navo, het Midden-Oosten, de ontwikkelingssamenwerking, de Benelux (Michel lacht ermee) enzovoort.

Louis Michel is het prototype van ‘politics light’. Het zwelgen in de goede bedoelingen zonder oog voor de gevolgen is een minister (en regering) onwaardig. Michel heeft de superster van de Seine, de Franse buitenlandminister Dominique de Villepin, willen nabootsen. DeVillepin is mooi, heeft stijl en woorden, schrijft boeken, doet dames smelten. Deze renaissanceman spreekt in vloeiend Engels en Spaans tot de wereld. Onder zijn hoofdkussen liggen notities voor een nieuw boek over een Franse nationale held. Maar ondanks die brille is Dominique de Villepin politiek een mislukkeling. Zoals Michel, die bovendien de schittering van zijn voorbeeld mist.

In 1976 schreven Pierre Accoce en Pierre Rentchnick het boek Ces Malades qui Nous Gouvernent. Narcisme is zo’n kwaal. Narcisten kennen alleen zichzelf, zijn geïsoleerd en wanen zich meesters van het universum. Louis Michel, alsnog minister van Buitenlandse Zaken en zijn vriend en patron Guy Verhofstadt ( VLD) zijn narcisten. Met een overmoed en pretentie die zeer on-Belgisch is, hebben zij – tot de Amerikanen hen brutaal op de knieën dwongen – hun eigenlof gezongen: België, o België stond weer op de kaart door hun doortastende, ethische, buitenaardse streven naar gerechtigheid.

Confrater Johan Van Overtveldt prikt maandelijks een aantal keren door Verhofstadts cijfers. Het niveau van schijnheiligheid en leugenachtigheid omtrent de economische situatie en de begroting boekte voor en na 18 mei een record qua amoraliteit.

Een tweede mythe, naast die van de cijfers, is onze internationale faam. Wie bijvoorbeeld Le Monde en het nationalistisch-progressieve Arabierenblad Al-Quds leest, zal er inderdaad lovende woorden vinden. Le Monde is een spreekbuis van La Rive Gauche in Parijs, een manipuleerbaar blad en, ondanks zijn ijdelheid, de parochiebode van een krimpend land. De verslaggeving in Al-Quds over de Belgische standpunten heeft een verwaarloosbaar soortelijk gewicht. In de kranten die uitstralen en opinieleiders beïnvloeden – Wall Street Journal, Herald Tribune, The Economist, Far Eastern Economic Review, Time – is België sinds 1999 in groeiende mate voor onuitstaanbaar en onbekwaam uitgekreten.

Dát is de waarheid over het Belgische imago. Dat is eveneens de waarheid over Louis Michel en die Michel besmet het imago van Verhofstadt.

Frans Crols n