Fraudeurs.

Socialisten en liberalen hebben een principeakkoord bereikt over een fiscale amnestie – excuseer, fiscale regularisering voor buitenlands spaargeld of, zoals dit blad ooit voorstelde, een belasting op vreemd vermogen.

Wie zwart geld in het buitenland heeft, kan dat weer wit maken tegen een tarief dat in september zal worden bepaald. Verhofstadt II hoopt daarmee een groot deel van de 174 miljard euro te recupereren die in het buitenland is ondergebracht. Dat brengt de staatskas een aardige som op, maar het zou vooral een belangrijke stimulans voor de economie kunnen worden, argumenteert Trends-journalist Eric Pompen, onze fiscale expert (zie Opinie, blz. 96).

Met die mening is Eric Pompen – al of niet in tandem met freelance-medewerker Werner Niemegeers – niet aan zijn proefstuk toe. Trends besteedde het afgelopen anderhalf jaar veel aandacht aan het thema fiscale amnestie (op www.trends.be, onder Trends Extra, vindt u alle artikels).

We startten met een rondetafel met Paul Hatry ( MR), Johan Weyts ( CD&V), fiscaal advocaat Rik Deblauwe en de professoren Boudewijn Bouckaert en Jef Vuchelen (28 februari 2002). Alle deelnemers noemden toen nog fiscale amnestie politiek onhaalbaar.

Regeringscommissaris Alain Zenner (MR), bevoegd voor de grote fiscale fraude, pleitte even later wél voor fiscale amnestie. Zenner gaat er immers van uit dat zodra de gewone burger zijn fiscale pekelzonden kan regulariseren, de strijd tegen de grote fraudeurs des te strenger kan worden gevoerd (Trends, 11 april 2002).

Een week later, op 18 april 2002, deed minister van Financiën Didier Reynders (MR) in dit blad een opmerkelijke uitspraak. Volgens de minister maakten rulings (dat zijn afspraken met de admini-stratie) amnestie mogelijk. Maar de reactie bleef beperkt.

Eric Pompen en Werner Niemegeers gaven echter niet zo snel op. Tijdens een nieuw rondetafelgesprek (12 december 2002) liet Koen Meesters ( ACV) verstaan dat er over fiscale amnestie kon worden gesproken op voorwaarde dat de opbrengst ervan de sociale zekerheid ten goede zou komen. Het is die piste die intussen door de regering wordt bewandeld.

Het politieke pakijs rond fiscale amnestie leek helemaal gesmolten toen Didier Reynders vriend en vijand verraste als pleitbezorger van een ‘operatie fiscale amnestie’ (23 januari 2003). Op één jaar tijd veranderden de geesten dus grondig. En nog een half jaar later is er een politiek akkoord. Misschien heeft onze artikelenreeks daar wel een bescheiden bijdrage toe geleverd.

Dat niet iedereen overtuigd is, mag natuurlijk niet verbazen. De vakbonden reageerden negatief en commentator Yves Desmet van De Morgen, het geweten van progressief Vlaanderen, noemde de amnestie oneerlijk. Want terwijl de gewone man zijn hoge belasting braaf betaalt, worden de fraudeurs nu beloond met een lager tarief.

Die argumentatie hebben we niet uit dezelfde hoek gehoord toen de ‘ sans papiers‘ werden geregulariseerd. Integendeel. Nochtans gaat het om hetzelfde principe: mensen die frauderen (illegaal het land binnenkomen) worden beloond met een verblijfsvergunning, terwijl anderen die braaf zijn teruggekeerd na hun asielweigering nu zitten te verpauperen in hun thuisland.

Eerlijk? Zeker niet. Verstandig? Ja. Want door de regularisering werden talloze illegalen legaal. Die legalen zullen ook een impuls geven aan onze economie. Net hetzelfde geldt voor de fiscale amnestie. En in beide dossiers moet dezelfde politiek worden gevoerd: gekoppeld aan een eenmalige regularisering moet de strijd tegen de fraude worden opgedreven. Zodat wie nu nog illegaal blijft, weet dat hij gepakt kan worden en streng bestraft. En daar moeten we geen berouw voor tonen. Guido Muelenaer

Adjunct-hoofdredacteur

Wie nu nog illegaal blijft, weet dat hij gepakt kan worden en streng bestraft. En daar moeten we geen berouw voor tonen.