FOEI BELGISCHE STAAT

“De minimumprijzen zijn het verhaal van 1987. Het Bestuur der Luchtvaart legde jaarlijks zeer autoritair minimumprijzen vast voor een hele reeks vakantiebestemmingen en dat met de steun van het oude Sabena en zijn dochter Sobelair. Maar ook het toenmalige Trans Europe Airlines (TEA) en de grote touroperators uit die tijd – Sunair en Wirtz/Sunsnacks – verleenden hun steun aan de praktijk. Voor onze touroperating was die geforceerde prijszetting schandalig. Ook al kon je diep onder die prijs duiken, je bleef verplicht om 15.000 frank te vragen voor een reis naar Gran Canaria.

“Die minimumprijzen waren niet meer dan een goedkope truc waarmee Sabena en de grote touroperatorbedrijven hun omzet beschermden – uiteraard op kap van de kleine reisbedrijven. Wij wilden doorduwen in de markt. Maar door de regeltjes kon ik mijn Gran Canaria niet tegen 9999 frank aanbieden. Als je daar tegenin ging, geraakte je in de problemen om vliegtuigstoelen te reserveren.

“De dollar stond in die tijd op 79 frank en de brandstof was duur door de energiecrisis van de jaren tachtig. In 1986 kreeg de dollar een dreun, de olieprijzen zakten en alles werd goedkoper. Onze processen waren onder controle en wij bespaarden door onze directe verkoop. Neckermann België boekte als eerste online op scherm. Daar bestaan foto’s van.” ( lacht) Met onze advocaten zocht ik een uitweg want er werd al maanden gesproken over de liberalisering van de prijzen van de luchtvaartmaatschappijen. Toen België op 1 januari 1987 voorzitter werd van de Europese Unie, heb ik op een grote persconferentie aangekondigd dat Neckermann de minimumtarieven van het Bestuur der Luchtvaart niet meer zou toepassen. Binnen de vereniging van de Belgische touroperators, ABTO, had ik dat afgetoetst, maar ik had er weinig begrip voor gekregen. Ze dachten dat ik mijn nek zou breken.

“Maar ik had nog een kaart achter de hand. Ik toonde aan dat België niet in orde was met de Europese regels en zich dat niet kon veroorloven als voorzitter van de Unie. De media hebben goed meegewerkt, de concurrenten reageerden onhandig met verwijten als “ze besparen op de veiligheid”, terwijl wij met dezelfde vliegtuigen vlogen als zij. Zo groot waren wij in 1987 niet. Neckermann kocht veertig stoelen op dezelfde machine van TEA of Sobelair als Sunair en Sunsnacks, die er 140 of meer hadden.

“Op een van de eerste zondagmorgenuitzendingen van De Zevende Dag van de VRT had ik een discussie met Rudolf Vanmoerkerke. Herman Decroo, toen minister van Verkeer, was voogd van Sabena en het Bestuur der Luchtvaart. Hij zat ongelooflijk in zijn maag met de affaire. Hij moest de Belgische reglementering aanpassen en gaf schoorvoetend toe dat Neckermann gelijk had.

“Na die politieke overwinning is onze omzet geëxplodeerd. Wij en onze prijzen werden beroemd. Vriend en vijand zeiden me: ‘Wim, zo’n stunt kan je slechts een of twee keer uithalen in je carrière. ‘”