Filmfestival van Cannes 2002

L e Festival International du Film vindt dit jaar plaats van 15 tot 25 mei. In de Officiële Selectie vallen de habitués op, filmmakers die in de loop der jaren meermaals aan de competitie hebben deelgenomen en die al of niet hebben gewonnen. Oude rotten in het vak, zoals Ken Loach, de intussen 93-jarige Manoel de Oliveira, Roman Polanski, Mike Leigh, de onvermoeibare Iraanse cineast Abbas Kiarostami, David Cronenberg en Marco Bellochio nemen de strijdbijl op tegen jongere collega’s, waaronder de gebroeders Dardenne, Paul Thomas Anderson, Gaspar Noé, Amos Gitai en Michael Winterbottom.

De 55ste editie van Le Festival International du Film (‘Le’ festival, alsof Cannes het enige filmfestival ter wereld is: bescheidenheid siert onze zuiderse medemens!) opent met ‘Hollywood Ending’ van Woody Allen en sluit af met de nieuwe productie van Claude Lelouch. ‘Hollywood Ending’ komt op 22 mei uit in de Belgische bioscopen.

Ook ‘Irréversible’ van de Franse filmmaker Gaspar Noé is na zijn wereldpremière in Cannes meteen in onze zalen te zien. ‘Irréversible’ belooft een van de meest spraakmakende films van het festival te worden. Gaspar Noé, in 1963 geboren te Buenos Aires en met zijn ouders om politieke redenen in het midden van de jaren zeventig naar Frankrijk verhuisd, liet zich in 1991 opmerken met de halflange film ‘Carne’. Het was zeven jaar wachten op zijn langspeelfilm ‘Seul Contre Tous’. ‘Carne’ en ‘Seul Contre Tous’ hebben een slager als hoofdpersonage. In beide films gebruikt Noé het cinemascoopformaat tot het uiterste. De breedbeeldcomposities gaven het beperkte wereldbeeld van zijn protagonist weer. Gaspar Noés visie op de mens en de maatschappij schittert niet door optimisme. De uitgesproken misogynie en misantropie van de gefrustreerde slager werden gerelativeerd door Noés speelse en verbluffende vertelstijl en extreem zwarte humor.

‘Seul Contre Tous’ behoorde anno 1998 tot de meest controversiële films van het jaar. Hetzelfde zal ongetwijfeld gelden voor ‘Irréversible’ (met Monica Bellucci en Vincent Cassel in de hoofdrollen). In ‘Carne’ neemt de slager wraak op een allochtoon voor de vermeende (want nooit gebeurde) verkrachting van zijn dochter en in ‘Seul Contre Tous’ neemt hij stelling tegen de volledige samenleving. Ook ‘Irréversible’ (de onomkeerbaarheid in iemands leven) draait om wraak. Naar verluidt zou een nogal lang gerokken verkrachtingsscène de gevoelige toeschouwer vroegtijdig de zaal uitjagen. Maar buiten dat gegeven en het feit dat Daft Punk de soundtrack voor zijn rekening nam, is er nog weinig over ‘Irréversible’ geweten.

Het Belgische duo Luc en Jean-Pierre Dardenne – de verrassende winnaars van de Gouden Palm met ‘Rosetta’ in 1999 – neemt met ‘Le Fils’ voor de tweede maal deel aan de competitie. Wie is Francis? Waarom begint Olivier, die geweigerd heeft hem in zijn schrijnwerkerij te laten werken, Francis te volgen, hem te bespieden in de gangen van het vormingscentrum, in de straten van de stad, tot in zijn huis? Waarom voelt hij zich tot hem aangetrokken? Waarom is hij ook zo bang voor hem? Vragen die u na de voorstelling van ‘Le Fils’ op het festival van Cannes opgelost zult zien in de Belgische bioscoop.

Naast de gebroeders Dardenne wordt België in de nevensecties van het festival vertegenwoordigd door ‘De l’autre côté’ van Chantal Akerman en ‘Une Part du Ciel’ van de debuterende Bénédicte Liénard.

Piet Goethals [{ssquf}]