Federale verkiezingen in september, waarom niet?

Een nieuw geluid is schuchter te horen in de Wetstraat en aangelanden: ‘Federale verkiezingen in september’. Het zoveelste gerucht, maar bij nader inzien zou het in het najaar wel eens van dattum kunnen zijn.

De federale politiek ligt al twee jaar feitelijk stil. De jongste maanden gaat alle aandacht naar de crisis, maar daar hebben onze politici weinig of geen vat op. Beleid dringt zich vreselijk op en doet zich verschrikkelijk weinig voor. Eerste minister Herman Van Rompuy (CD&V) heeft gelijk als hij stelt dat er voor de deelstaat- en Europese verkiezingen van juni geen doorbraken meer mogelijk zijn. Laten we daar niet onnozel over doen, het is begrijpelijk dat regeringspartijen niet naar compromissen streven zo dicht bij de stembusslag van 7 juni, zelfs als die over de deelstaten en Europa gaat.

Het doet echter onwillekeurig de vraag opborrelen of die politieke partijen in staat zullen zijn tussen juni 2009 en juni 2011 – de officiële datum van de volgende federale verkiezingen – een zwaar saneringsprogramma uit te werken, uit te voeren en er de electorale vruchten van te plukken. Het buikgevoel en de geschiedenis geven aan dat dit zo goed als onmogelijk is. Des te meer in het licht van wat we de jongste jaren van de federale regeringslui te zien hebben gekregen. Er valt geen oorlog mee te winnen, ook al is de generaal nog zo bekwaam.

We staan voor kolossale budgettaire uitdagingen, die mee een oplossing moeten krijgen door het grondig hertimmeren van het Belgische huis. Dat zal bloed, zweet en tranen kosten. De slaagkansen stijgen als de politici die het moeten doen vier jaar voor de boeg hebben zonder dat ze bij verkiezingen verantwoording moeten afleggen aan de bevolking.

Hoe dan ook, het begint slecht. Op het jongste huiveringwekkende rapport van de Hoge Raad van Financiën reageerde MR-kopstuk Didier Reynders met: “Geen nieuwe belastingen”. Zijn collega van de PS, Elio di Rupo, haakte in met: “Geen besparingsplan”. En toch zullen taboes moeten sneuvelen om de staatshuishouding voor de zoveelste keer weer op orde te brengen.

De openlijke en verdoken stellingenoorlogen tussen de regeringspartijen blokkeren alles. Terwijl de echte oorlog zich op de economische en budgettaire slagvelden afspeelt. Die verdient de exclusieve aandacht van politici. En wij, en de volgende generaties, verdienen dat ze zich uitsluitend daarmee bezighouden.

De uitslag van 7 juni zal sterk mee bepalen of er in het najaar federale verkiezingen komen. Maar dat deze federale regering pijnlijke besparingsbeslissingen neemt en uitvoert 24 maanden voor alweer een nieuw electoraal examen? Eerst zien en dan geloven. Nochtans dringt de tijd heel erg. (T)

Door Boudewijn Vanpeteghem