FATALE OMSLAG

Kan New Labour overleven ?

Ross McKibben is historicus van de Labour Party en onderzoeker aan St. John’s College in Oxford. In London Review of Books schrijft hij zijn ontsteltenis neer over de nieuwe koers van Labour : “Indien Labour de volgende verkiezingen wint, is dat om twee redenen : omdat ze niet de Conservatieve Partij is, en omdat ze niet zo sterk verschilt van de Conservatieve Partij. Maar al is dat een goed uitgangspunt om deze verkiezingen te winnen, het is een slecht uitgangspunt voor de volgende verkiezingen… Het nieuwe Labour heeft met veel succes gebruikgemaakt van het feit dat de traditionele sociaal-democratische idealen en de actuele Britse samenleving onderling onverenigbaar lijken. De afschaffing van vrijwel alle onderdelen van het oude Labour wordt gerechtvaardigd met verwijzing naar sociale en economische veranderingen. Het oude Labour past niet langer bij het hedendaagse Groot-Brittannië, het nieuwe doet dat wel. Deze redenering loopt in twee opzichten mank : ten eerste staat de kwestie van de toenemende ongelijkheid in de verdeling van macht en rijkdom nog altijd centraal in ons politieke leven. Ten tweede heeft het nieuwe Labour niet het beste maar het slechtste van het oude Labour overgenomen en wel van een heel oud Labour : de Labourpartij onder Blair lijkt meer op de vooroorlogse partij van Ramsay MacDonald en Philip Snowden dan op een partij die is toegesneden op de jaren negentig. De opvallendste eigenschap die ze gemeen heeft met het heel oude Labour is schuchterheid en een hang om te worden geaccepteerd door de bestaande elites. De stelling dat Labour niet langer een partij van belasten en uitgeven is, is niet alleen een dooddoener aan het adres van alle naoorlogse Labour-regeringen, maar ook gewoon onwaar. De zaak is wie er wordt belast en aan wie en wat het geld wordt uitgegeven… Op dit ogenblik maakt elke volgende stap die Labour zet de partij onstabieler. De steeds agressievere, kleingeestiger houding tegenover de armen en de werklozen, het teisteren van het onderwijzend personeel, de draconische opstelling tegenover scholen waarvan de slechte prestaties grotendeels te wijten zijn aan hun slechte sociale omgeving uit alles blijkt hoe Labour zich afkeert van een democratische samenleving in een tijd waarin de mogelijkheid om zo’n samenleving te creëren groter is dan ooit sinds de jaren veertig… De tegenstelling tussen de manier waarop Labour de verkiezingen van 1997 ingaat en de manier waarop ze dat in 1945 deed, had niet schrijnender kunnen zijn. Dat is dubbel tragisch. Als een nieuwe Labour-regering zich niet heel anders opstelt, zal ze niet alleen falen, maar krijgt ze ook geen nieuwe kans meer.”