Zondag 22 april 2012, 8.03 uur.
Een grote stap voor Marc Buelens, een kleine stap voor de mensheid. Ik maak een Facebook-account aan. Je kan niet aan de zijlijn van de maatschappij blijven staan. Je moet je voorkeuren delen, vertellen dat er water in je kelder staat (niet waar), dat je van de muziek van Preisner houdt (wel waar). En al je vrienden zitten hierop te wachten. Ik zal weldra overspoeld worden door honderden mannen, en vooral vrouwen, die mijn vriend willen zijn. Ik heb besloten om tegen al die aanbidders, vrienden, potentieel nieuwe vriendinnen, sympathisanten, fans, Bart De Wever, dichte familie, Gotye, verre familie, buitenlanders die Nederlands verstaan, buren en vage kennissen, gewoonweg altijd ‘ja’ te zeggen. Ik wil duizenden vrienden. Ik wil populair zijn, en ik wil foto’s van mijn appartement, mijn fictieve kanarievogel, mijn columns die Trends weigerde te publiceren, mijn mening over DSK en andere schuinsmarcheerders, en nog vele andere wereldschokkende zaken delen met duizenden, die als het ware in real time mijn belangrijke leven kunnen volgen. Weldra zal het dus zijn: een kleine stap voor Marc Buelens, een grote stap voor de mensheid.
Zondag 22 april 2012, 10.33 uur.
Nog geen enkele vriend. Niemand vraagt of ik zijn vriend wil worden. Zo sterk is Facebook dus toch ook weer niet. Ik blijf anoniem, ook al heb ik mijn voorkeur voor muziek (ja ja, Zbigniew Preisner), mijn lievelingsboeken (The Black Swan), en een drietal foto’s te grabbel gegooid. Wat loopt er fout? Waarom vindt men de weg niet naar mijn Facebook-pagina?
Zondag 22 april 2012, 12.03 uur.
Mijn schoonzoon, Filip Vaerewyck, cameraman, is mijn held. Hij is de eerste die mij gevonden heeft. En wat is meer: hij wil mijn vriend zijn. En plots, in enkele minuten tijd, word ik overspoeld door suggesties om mensen te vragen mijn vriend te worden. Het vreemde is dat ik wel degelijk heel wat van die suggesties persoonlijk ken. Hoe kan Facebook dat raden? Daarnaast heel wat journalisten, en Herman Van Rompuy, en Caroline Gennez. Zouden dat ook Preisner-fans zijn? Ik besluit mijn werkgever te onthullen. Ik doe dat tenslotte toch ook in deze columns. Nu is de zondvloed niet meer te stoppen. Ik vraag enthousiast aan iedereen die mij gesuggereerd wordt en die geen politicus of journalist is of ze mijn vriend willen zijn. Ik plaats foto’s op mijn pagina, stijlvolle foto’s uiteraard, geen foto’s van brasfestijnen, want ik heb rare verhalen gehoord. Mocht ik ergens gaan solliciteren, en ze vinden die bezwarende foto’s, dan maak ik geen kans meer. Vooral die foto waar ik een vriendelijke dame een nekzoen geef is heel bezwarend. De dag dat ik ooit burgemeester wil worden, mag ik het meteen vergeten.
Zondag 22 april 2012, 14.03 uur.
Ik heb al twintig vrienden. Mijn zoon en dochter willen mijn vriend zijn. Als dat niet mooi is. Luik-Bastenaken-Luik is al een half uur op televisie, maar ik heb geen tijd. Ik heb echt geen tijd, ik moet vrienden zoeken, vrienden aanvaarden, chatten, boodschappen sturen. Ik maak de eerste fouten. Ik denk dat mijn persoonlijke ontboezeming aan een nieuwe vriend heel privé is, maar dat staat op zijn prikbord, ‘wall’ zeggen de kenners, en zowat de hele wereld kan meelezen.
Zondag 22 april 2012, 16.03 uur.
Philippe Gilbert is ongetwijfeld LBL aan het winnen, maar ik weet het niet. Mijn wereld beperkt zich nu tot chatten, berichten sturen, steeds meer over mezelf onthullen, nieuwe vrienden maken. Ik ben verslaafd. Ik word zoals 40 procent van de Amerikaanse meisjes die als eerste activiteit ‘s morgens, vaak nog voor ze naar toilet gaan, hun Facebook-account bijwerken. Mijn wereld zal steeds maar enger worden.
Het enige waar ik nog tijd voor heb? is om deze column bij te werken. Tijd voor de conclusies:
1. Netwerken is hard werken; je kan niet tegelijkertijd in je luie zetel naar de koers kijken en goed netwerken.
2. Een netwerk is zoveel waard als je er zelf in investeert. Eerst geven aan het netwerk, dan pas krijgen.
3. De eerste les van netwerken: gewoon opdagen. Je mag niet onzichtbaar blijven.
En ja, ik ken ook al het volgende probleem: hoe kan ik een aantal van mijn nieuwe vrienden ‘ontvrienden’. Ik heb er al veel te veel, ik heb er al 48, en in mijn hele leven samen heb ik er misschien twintig gehad. Dat komt natuurlijk door het verslavende karakter van dit soort processen. En waarom is Facebook toch zo verslavend?
1. Je krijgt dadelijk feedback.
2. Er gebeurt altijd wel iets.
De dingen zijn erg banaal, maar niet saai, en blijkbaar houdt de mensheid daarvan. Waarom zouden we anders roddelen of populaire magazines lezen?
De auteur is partner-hoogleraar management aan de Vlerick Leuven Gent Management School.
MARC BUELENS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier