Wat is dat nu toch met euroland? Of beter gezegd: wat is dat toch met de leiders van de eurozone? Meer en meer maken ze er een collectieve specialiteit van om achter de feiten aan te hollen en slecht getimede, inhoudelijk ongelukkige boodschappen uit te zenden.
Het gevolg laat zich raden: meer onrust en onzekerheid op de markten en dus altijd maar nieuwe problemen voor de eurohuishouding. Twee recente voorbeelden illustreren het euromasochisme treffend.
Op de Europese top van eind vorig jaar werd beslist de middelen in het Stabiliteitsfonds (440 miljard euro vanwege Europa zelf) niet te verhogen. Het commentaar was dat de middelen toereikend waren om toekomstige problemen in euroland te managen.
De jongste dagen vergaderden in Brussel topambtenaren van de ministeries van Financiën van de Europese landen. Zij concludeerden dat de middelen van het Stabiliteitsfonds wel dienden verhoogd te worden.
Van twee dingen één. Ofwel raast iedereen zo maar wat aan (wat heel erg zou zijn), ofwel heerst er grote verdeeldheid over de analyses en de politieke consequenties daarvan (wat ongeveer even erg zou zijn). En dan maar jeremiëren over het onverantwoorde gedrag van de markten.
Tweede voorbeeld. De Europese instanties voorzien voor volgende maand in een nieuwe stresstest voor de Europese banken. Het wordt de derde keer dat men zo’n test uitvoert. De eerste tests dateren van september 2009. De resultaten daarvan werden geheim gehouden.
De resultaten van de tweede poging werden in juli 2010 bekendgemaakt. Eén Griekse, één Duitse en vijf Spaanse banken dienden hun kapitaal te verhogen. Voor de overige 85 onderzochte banken was er geen probleem, ook niet de onderzochte Ierse banken…
En nu komt er dus een derde stresstest. Diverse problemen daarmee kondigen zich aan. Een daarvan is wat er gaat gebeuren met de evaluatie van het papier van landen als Griekenland, Ierland en Portugal dat nog op de balansen van de banken staat. Erkent men de aanzienlijke minwaarden die onvermijdelijk zijn, dan wordt een défaut van één of meerdere van die landen onvermijdelijk.
Erkent men die minwaarden niet of onvoldoende, dan zullen, zeer terecht, ook deze stresstests als waardeloos getaxeerd worden. Of hoe Europa zichzelf in een onmogelijke Catch 22 brengt.
Thomas Mayer, de gereputeerde en gerespecteerde hoofdeconoom van de Deutsche Bank, stelde gisteren in een interview met NRC Handelsblad dat “de Europese politieke leiders de boodschap moeten uitdragen dat ze de zaak in de hand hebben en dat ze de moeilijkheden, zonder die te onderschatten, kunnen oplossen”.
Héél waar. Het enige spijtige is dat onze Europese leiders ongelooflijk hun best doen om het advies van Mayer niet te volgen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier