EMOTIES IN ZAKEN

René Mannekens bekijkt zijn e-mail-berichten en checkt tijdens het gesprek tweemaal de beurskoers van Nutricia. Maar hij kijkt ook even naar “zijn” eenden in een klein meertje achter de parking. En weidt dan uit over de fiets die Jean-Luc Dehaene op de Europese top van Amsterdam heeft gekregen en die de premier per opbod heeft verkocht ten voordele van “Kom op tegen Kanker”. “We hebben een maatschappelijke rol te vervullen. Daarom hebben we meteen een bod gedaan waarmee we zeker waren,” zegt René Mannekens, groepsdirecteur Zuid-Europa en lid van de zeskoppige executive board bij Verenigde Bedrijven Nutricia, de holding van de Nederlandse voedingsmultinational (53 miljard frank omzet in 1996). Mannekens is zopas benoemd tot bestuurder bij de Gimv, de Investeringsmaatschappij voor Vlaanderen.

René Mannekens – officier in de Leopoldsorde – is duidelijk geen klassieke bedrijfsleider. Als psycholoog van vorming staan menselijke relaties voorop. “Als je in een onderneming problemen hebt, is het niet met machines of geld, wel met mensen,” zegt hij. En daarbij verwijst hij naar het boek “Emotionele intelligentie” van Daniel Goleman. “Een absolute aanrader,” zegt hij. “Dat is mijn rode draad: emotie en gevoel. Het moet leuk blijven.” Zowel bij Nutricia, als nu bij Gimv, in de familie of als golfspeler (handicap 14).

De 57-jarige René (Denis) Mannekens studeerde toegepaste psychologie aan de Universiteit Gent. Hij is doctorandus in de bedrijfspsychologie – wat een minder bekende discipline was in de jaren ’60. Voor zijn eindwerk liep hij stage bij het elektriciteitsbedrijf Vynckier. In 1963 werd hij er assistent op de personeelsdienst. Uiteindelijk bleef hij tot 1977 bij Vynckier en werkte hij er zich op tot divisiedirecteur.

Medio 1977 verhuisde hij naar Gardy van de Franse groep Merlin Gerin. Hij werd er adjunct bij de gedelegeerd bestuurder, de Belg Jean-Claude Deschamps, een specialist in nieuwe technologieën. Interne conflicten zorgden ervoor dat Deschamps het bedrijf verliet. “Ik was daardoor geshockeerd en zei dat als ze zo’n stommiteit begingen, ze er ook nog andere zouden begaan. Daarom bood ik mijn ontslag aan. Ik was toen 40 jaar.”

De headhunters deden hun werk en René Mannekens werd op 1 mei 1981 directeur-generaal van Nutricia België. Ook hier maakte hij gestaag carrière. In 1992 werd hij groepsdirecteur van de NV Verenigde Bedrijven Nutricia en werd verantwoordelijk voor België, Frankrijk, Italië, Portugal, Spanje en Griekenland. Drie jaar later werd hij groepsdirecteur en voorzitter van de raad van bestuur van alle Nutricia en Milupa-units (Milupa werd door Nutricia overgenomen) in dezelfde landen plus Luxemburg, Marokko en Tunesië. Zestien bedrijven ressorteren onder hem.

Sinds half vorig jaar is hij ook bestuurder bij Club Brugge. “Ik heb gestudeerd aan het atheneum van Brugge,” verklaart hij. “En toen was het zo dat de leerlingen van deze school supporter werden van Club en die van het college van Cercle.” En dat Club vandaag de betere ploeg is, is dan mooi meegenomen. Je kan toch niet verwachten dat de groepsdirecteur van “het zesde beste aandeel in de wereld” (dixit een studie uitgegeven door onze collega’s van Cash!) bestuurder wordt van een tweedeklasseclub.