EIGEN-VOLKSOCIALIST. Bruin en rood

Elf juli of 1 mei ? Waar ligt de grens tussen bruin en rood ? Tussen nationalisme en socialisme ? Nergens, zegt Staf Van Velthoven. In ’40 was hij nationalist én socialist, kortom nationaal-socialist, vandaag : socialist met een etnisch bewustzijn.

Locatie : Kinvarra, Ierland.

“We moeten ons de volgende vier jaar niet met de Wetstraat bezighouden. Onze prioriteit ligt bij de fabriekspoorten en in de wijken. Op dezelfde plaatsen waar de SP vroeger sterk stond, moeten wij ons nu stevig verankeren. Als we al iets van de kommunisten kunnen leren, is het dat een partij zonder fundamenten een vogel voor de kat is, ” zegt Filip Dewinter (Vlaams Blok). Hij steekt het al lang niet meer onder stoelen of banken : extreem-rechts in Vlaanderen, België, Europa verslindt linkse literatuur en maakt socialistische strategie en taktiek tot de hare.

Het lijkt wel de omgekeerde wereld. Terwijl minister Johan Vande Lanotte (SP) in de jaren zeventig notoir medeoprichter van het Revolutionair Anarchistisch Kollektief zijn best doet om het 70-puntenprogramma van het Blok te realizeren, inspireren Dewinter & Co zich op Antonio Gramsci om de Kulturkampf te organizeren en op Vladimir Iljitsj Lenin om de partij te struktureren. Het Vlaams Blok pikt zo ongeveer alles in wat links ooit heeft gehad : eerst de arbeidersklasse, dan, net voor de verkiezingen van 21 mei, de volksrevolutie en, tijdens die verkiezingen, ook nog het linkse symbool bij uitstek : de vuist.

“Nationalisme en socialisme zijn onlosmakelijk met mekaar verbonden, ” reageert Staf Van Velthoven (75j.). “Wie het goed voor heeft met zijn eigen volk is socialist. In het vooroorlogse Duitsland riep de nationaal-socialistische gemeenschap permanent op tot de Kampf gegen die Hochfinanz. Maar tegelijkertijd heeft een socialist een etnisch bewustzijn nodig. Hij moet ingeplant zijn in zijn volk ; moet de aspiraties van zijn stam kennen. Jef Van de Wiele (DeVlag) pakte in de oorlog uit met de brochure : Weg met de socialisten. Hier zijn ze ! Dat is de essentie. Bruin en rood kunnen niet zonder mekaar. In 1940 was de keuze makkelijk : als nationalist én socialist opteerde je voor het nationaal-socialisme ; nu is de keuze veel moeilijker. Je op dit ogenblik nationaal-socialist noemen, is niet opportuun. Ik opteer voor de omschrijving “socialist met een etnisch bewustzijn”.

JE NE REGRETTE RIEN.

Staf Van Velthoven, een in 1920 geboren Antwerpenaar, leeft momenteel, vereenzaamd en armoedig, in een uithoek van West-Ierland. Voor de oorlog werd hij al heel jong een overtuigd Diets socialist, onder invloed van zijn geschiedenisleraar aan de Antwerpse Stedelijke Normaalschool Rob Van Roosbroeck na de Eerste Wereldoorlog mede-oprichter van de Frontpartij én tegelijkertijd aktief in de linkse Clarté-beweging, tijdens de Tweede Wereldoorlog lid van de Algemene SS. In 1941 wordt Van Velthoven lid van de Vlaamse SS, later leraar aan de Vlaamse School en de Duitse School. In 1943, wanneer hem een leidersfunktie wordt aangeboden in de Vlaamse Hitlerjugend op voorwaarde dat hij kriegserfahrung opdoet, wordt hij lid van het Waffen SS-kommando van Otto Skorzeny, de man die erin slaagde Benito Mussolini even te bevrijden. Via sabotage-opdrachten, vooral rond Nijmegen en Utrecht, later in Berlijn, probeert Van Velthoven de val van het Derde Rijk te stoppen, tevergeefs. In 1945 wordt hij bij verstek ter dood veroordeeld, in 1947 wordt die straf omgezet in 20 jaar dwangarbeid. Op 7 januari 1948 ontsnapt Van Velthoven uit het Kamp van Beverlo. Hij wordt samen met de tot dwangarbeid in de Limburgse mijnen veroordeelde Alex Colen de vader van de nieuwe Vlaams Blok-volksvertegenwoordigster Alexandra Colen door spekpater Werenfried Van Straeten het land uit gesmokkeld. Twee weken later bereiken ze Ierland, net als Nic Stassen, het Limburgse hoofd van de Zwarte Brigade en Albert Luykx, de broer van voormalig UG-professor Theo Luykx en ekonomisch kollaborateur (zie Goede zaken). De boot naar Argentinië volgestouwd met kolen om de vrijheid te kopen wordt echter gemist : de vluchtelingen blijven in Ierland waar ze van de nationalistische premier de Valera politiek asiel krijgen.

Anno 1995 stelt Van Velthoven, intussen van nationaliteit Ier en vader van zeven kinderen waarvan de twee jongsten van de ex-vrouw van Vlaams Blok-Kamerlid Françis Van den Eynde , uitdrukkelijk : Je ne regrette rien.

POLITIEK IDEALIST.

Na de oorlog stond Van Velthoven terecht samen met Bert Van Boghout, tot op vandaag de man achter Were Di waaruit ook Karel Dillen en Roeland Raes, voorzitter en ondervoorzitter Vlaams Blok, komen. Van Boghout en Van Velthoven waren samen in 1939 oprichters van de Dietse Arbeiderspartij, de DAP waarin ook voormalig SP-senator John Van den Eynde militeerde. Op Van Velthovens proces op 18 februari 1947 zei de auditeur : “Hier staat nu eens geen moordenaar, geen verklikker, geen man die fout handelde uit laag winstbejag of ijdelheid, maar precies daarom is hij des te gevaarlijker en misdadiger : hij is een politiek idealist in dienst van het nationaal-socialisme, dat de basis van onze samenleving wilde omkeren. “

Zegt Staf Van Velthoven : “Mijn vader was ondernemer, de rest van mijn familie zat in het linkse kamp. Nonkel Wor, Edward Van Velthoven, erg goed bevriend met de flamingantische kommunist Jef Van Extergem, was één van de Antwerpse trotskistische kopstukken. Met hem ging ik, als twaalfjarige, naar illegale bijeenkomsten in de dokken. Op één van die ontmoetingen sprak niemand minder dan de jood Leib Bronstein, beter bekend als Leon Trotski, de oprichter van het Russische Rode Leger. Nonkel Wor bracht me het socialisme bij. Op de tram mocht ik van hem nooit met de rug naar de chauffeur zitten : ik moest naar de toekomst kijken, niet naar het verleden. “

Het nationalisme kreeg Van Velthoven ingelepeld via onderwijzers en leerkrachten. En via de Jeugdherbergcentrale en het Vivo (Vlaams Instituut voor Volksdans en Volksmuziek). Via de “speelschaar” ofte volksdansgroep De Vedelaar, later werd dat Het Meiboompje de violist van dienst was de linkse Antwerpse volkszanger John Lundström, raakte dansleider Van Velthoven helemaal in de ban van de Germaanse mytes en muziek. Om in de weekends te kamperen, beschikte Van Velthoven al vlug over een tent waarop naast de fyrfos, het oud-Germaanse vierarmige zonnerad “het was geen hakenkruis maar het betekende wel hetzelfde” , ook twee Keltische spreuken, in runetekens, waren aangebracht : Alaf Sif Arna en Alaf Sal Sena ofte Heil de Stambewuste en Heil de Zelfbewuste.

Van Velthoven : “Dat is nationalisme en socialisme ; het verheffen van het gehele volk, niet steunend op de bezittende maar op de respektabele klasse van nietsbezitters. “

“Ik zie in de toekomst nog altijd een Hitlerlaan en een Marxboulevard uitkomen op de socialistische Brusselse Grote Markt, ” zegt Van Velthoven die zowel foto van Cyriel Verschaeve als van Lenin in zijn werkkamer heeft hangen.

“Socialisten en nationalisten stonden keihard tegenover mekaar in de jaren dertig. Pluralisme bestond toen niet ; wie revolutionair was, wie verandering wou, opteerde voor een totalitair kamp. Ik was een nationalist en weigerde dus te kiezen voor het kommunistische, internationalistische kamp. Ik was socialist en verwierp het klerikale, door de pasters en de aalmoezeniers beheerste, Vlaams-nationalistische kamp. Mijn enige, oprechte keuze was het nationaal-socialisme. Die keuze was én is de mijne. Dat was en is mijn overtuiging, ja. De excessen daar gelaten, heb ik geen centimeter spijt van mijn aktiviteiten in de jaren ’30 en ’40. Ook niet over mijn kommando-aktiviteiten in de Skorzeny-divisie. Toen de Duitsers binnenvielen, vloekte Bert Van Boghout : “Ze zijn tien jaar te vroeg gekomen. ” Dat was waar. Wij waren met de DAP en de DOB, de Dietse Opvoedkundige Beweging, pas aan de opvoeding van de Vlamingen begonnen. Maar ik zag meteen wel mijn kans schoon op een doorgedreven militaire opleiding. Dat kon bij de SS. In het Belgisch leger, ik ben er enkele maanden bij geweest na de mobilizatie, had ik wel met een geweer geschoten. Maar ik heb er nooit kogels in gestoken. “

HOLOCAUST NIET BEWEZEN.

Vijfenvijftig jaar na het begin van de Tweede Wereldoorlog en amper één jaar na Schindler’s List wil Van Velthoven nog altijd niet geloven dat er zoiets bestaan heeft als een holocaust ; enige spijt voor de systematische Endlosüng van joden, zigeuners, homo’s en politieke tegenstanders zijn hem onbekend. Het feit dat hij, midden in de oorlog, huwde met de buitenechtelijke dochter van een Duitse jood, deert hem niet in zijn besluitvorming.

“Ik was getrouwd met een halfjodin wat haar voor een SS’er zo goed als onaanvaardbaar maakte. Oké. Dat belet niet dat ik de joden als leden van een vijandelijke natie, de zionistische broederschap, beschouwde. Dat de joden in kampen geïnterneerd werden, droeg mijn goedkeuring weg. Wat doe je anders met je vijanden ? Maar een holocaust, een systematische door de staat geordonneerde uitroeiing, is er nooit geweest. Althans, daar is mij nooit enig wetenschappelijk bewijs van voorgelegd. “

Van Velthoven, die, nadat hij in Ierland een architektendiploma behaalde, in de roerige jaren ’70 de officiële woordvoerder werd van de Officials, de Moskougezinde tak van Sinn Féin (Wij Alleen) en daardoor, onder meer bij de linkse flaminganten van Werkgroep Arbeid, een Were Di-afscheuring rond de Gentse leraar Pol Van Caeneghem, even nieuwe bewonderaars kreeg, acht duidelijk maar één enkel iemand rechtlijnig : zichzelf.

“Ik ben socialist én nationalist. Ik behoor niet tot het rechtse kamp, niet tot het linkse. Ik analyzeer en konkludeer. Mijn daden zijn een regelrecht gevolg van mijn gedachten. Net op de meest moeilijke ogenblikken moet je daar konsekwent in zijn. In ’45 zei men me : dien een genadeverzoek in, dan ontspring je de doodstraf. Ik heb dat radikaal van de hand gewezen. Zoiets doe je niet. In 1966, twee jaar voor de verjaring van mijn straf, werd mijn moeder doodziek en vroeg ik naar België te mogen komen. Het mocht. Indien ik schriftelijk om vergiffenis vroeg. Ik heb dat vertikt. Ik ben illegaal gekomen, Bert Van Boghout en Luc Vermeulen nvdr lid van Voorpost, nu Vlaams Blok hebben me onderdak verschaft. In augustus 1969 heb ik, in het Heelnederland-nummer van Dietsland-Europa, het blad van Were Di, naast mijn nationalistische, mijn socialistische inspiraties niet verloochend ; even later zat ik bij Sinn Féin. En zie, plots was ik voor heel wat Alte Kameraden een regelrechte kommunist. Plots was het gedaan met schrijven voor Dietsland-Europa of voor ‘t Pallieterke. En wat deden ze terzelfder tijd bij Sinn Féin ? Daar vroegen ze : “Hoe komt een nazi bij ons terecht ? ” Mijn antwoord was én is nog steeds : “Da’s uw probleem, niet het mijne. “

TOTALITARISME AFGEZWOREN.

“De strijd van het Noordierse volk tegen de Britse overheersing is een mooi voorbeeld, ” mijmert een Van Velthoven die momenteel al blij is wanneer iemand hem komt oppikken voor de jaarvergadering van Sinn Féin of wanneer Nic Stassen nog eens passeert op weg naar de paardenwedrennen in Galway.

“Nationalisten steunen de Ierse strijd omdat een volk vecht tegen onderdrukking, socialisten steunen ze om exact dezelfde reden, maar o wee als je dan zegt aan de kant van de Sinn Féin te staan omdat je een nationaal-socialistische strijd herkent. “

Dus noemt Staf Van Velthoven zich vandaag liever een socialist met een etnisch bewustzijn dan een nationaal-socialist ? Net op een ogenblik dat socialisme met alle zonden ter wereld wordt beladen en Joegoslavië het etnisch bewustzijn een toch wel erg triest etiket opplakt ?

“Provoceren is nooit mijn zwakste kant geweest, ” erkent Van Velthoven. “In de jaren veertig was het nuttig om je nationaal-socialist te noemen. Toen was het zoals in het Evangelie : wie niet voor mij is, is tegen mij. Dat totalitaire trekt vandaag niet meer aan. Volgens de intelligentsia is het socialisme met de Berlijnse Muur gevallen. Dat is een leugen. Met de val van het Oostblok heeft het socialisme zich van een heel erge kinderziekte kunnen ontdoen. Nationalisme en socialisme zijn beide ontstaan op de puinen van de Franse Revolutie. Ze gaan samen naar dat ene idee dat de mens geen alleenstaand beest is, dat er zowel een etnische als een sociale basis is én moet zijn ; ze zijn beide een absolute verwerping van het enge individualisme. Ik ben dus een socialist met een etnisch bewustzijn. Ook al weet ik niet wat dat socialisme precies betekent, enkel wat het niet inhoudt. Als Vlaming behoor ik tot de heelnederlandse gemeenschap. Het Dietse volk zal uitmaken wat socialisme het beste voor ieder lid van de stam betekent ; wat Diets socialisme inhoudt. “

Is er naast Diets socialisme ook zoiets als een Iers, Bretoens of Baskisch socialisme ? Kortom : is de wereld anno 1995 nog steeds een lappendeken van nationaal socialismen ? “Ja. Voor mijn part zonder koppelteken. Als dat kan helpen. “

RON HERMANS

STAF VAN VELTHOVEN V.l.n.r. : nationaal-socialist, politiek vluchteling in Ierland (hier samen met Alex Colen (r.) en ongekende Ierse vrouw), woordvoerder van de Moskou-gezinde Sinn Féin en, anno 1995, socialist met etnischbewustzijn.