Een ruling of een regularisatie?

De uitspraak van minister van Financiën Didier Reynders ( MR) dat met het nieuwe systeem van rulings – voorafgaande akkoorden met de fiscus – fiscale amnestie in België mogelijk is, zorgt voor deining onder de belastingspecialisten.

Volgens sommige fiscalisten bestaat er een technisch onderscheid tussen een ruling en een regularisatie. Een ruling is een voorafgaand akkoord over de toepassing van de belastingwetten; een regularisatie is een compromis met de fiscus post factum. Volgens het koninklijk besluit van 17 januari 2003 zijn enkele bepalingen echter onverenigbaar met het rulingbegrip: sancties, boetes en belastingverhogingen. Daarom besluiten zij dat de administratie geen ruling zal toestaan voor fiscale amnestie. Wel zou de spontane regularisatie – die nu al mogelijk is – behouden blijven. Niettemin is Reynders formeel: “Voortaan kunnen zowel particulieren als bedrijven een ruling met de administratie afsluiten over de fiscale behandeling van hun gerepatrieerde kapitalen en/of goederen” (zie Trends, 23 januari 2003).

Toch kunnen deze verschillende interpretaties van de nieuwe rulingregel belangrijke gevolgen hebben voor het repatriëringsgedrag van de Belgen. Na jarenlang gepalaver over fiscale harmonie bereikten de Europese ministers van Financiën eind januari eindelijk een akkoord over een gemeenschappelijke aanpak van de belasting op buitenlands spaargeld. Vanaf volgend jaar zullen de lidstaten gegevens over interesten van niet-ingezetenen uit de Europese Unie met elkaar uitwisselen. In ruil voor een roerende voorheffing behouden België, Luxemburg en Oostenrijk voorlopig hun bankgeheim tot 2010. Het hele systeem hangt echter sterk af van de deelname van Zwitserland. Maar het Alpenland heeft nu beloofd dit jaar nog een roerende voorheffing van 35% op het spaargeld van niet-ingezetenen in te voeren en 75% van de inkomsten door te storten aan de betrokken lidstaten in ruil voor het behoud van hun bankgeheim.

In de praktijk zal dit het einde van de couponnetjestrein betekenen. Want iedere belegger zal in de EU hoe dan ook een belasting van minstens 15% op zijn spaargeld moeten betalen. Tegelijk zou de fiscus in de woonplaats zicht krijgen over het zwarte geld. Maar hier zou fiscale amnestie dan een oplossing bieden. Volgens de Belgische Vereniging van Banken ( BVB) hoeft het zo’n vaart niet te lopen. Als de Belgische spaarder zijn geld voor 1 januari 2004 naar ons land terughaalt, zou hij bijna altijd buiten het gezichtsveld van de fiscus blijven. Bij ons bestaat immers geen vermogenskadaster. Bovendien moet de Belgische bank die het geld in ontvangst neemt, alleen kapitaal van verdachte oorsprong aan de antiwitwascel melden. Iemand die een deel van zijn kapitaal in het buitenland wegstopte en ‘vergat’ het aan te geven, hoeft volgens de BVB niets te vrezen.

Daarom bewerken de banken nu volop hun cliënteel om het zwarte geld te repatriëren. Jammer genoeg vergeten ze er een ruling of spontane regularisatie aan te koppelen, zodat het gevaar bestaat dat deze spaarders vroeg of laat toch tegen de lamp lopen. Van financiële instellingen met een ethische gedragscode zou je anders verwachten.

Eric Pompen [{ssquf}]