Een Ongelukkig 2009

Niet ik wens u een Ongelukkig 2009, u krijgt het van Herman Van Rompuy en de rompregering, zonder Vlaamse meerderheid, die hij verhoopt te leiden tot in 2011. Herman Van Rompuy is verstandig en weet dat dit belachelijk is. Half 2009 zal hij voor de Franstaligen nog dieper door het stof kruipen en mee de chaos versterken die België is. Hij die zich nuffig in gesprekken, debatten, op televisie signeert als de aartsvijand van de chaos. Door te doen wat hij de jongste weken deed, verhoogt hij precies het euvel dat hij zegt te verafschuwen. Zijn CD&V krijgt door haar structurele slaphartigheid – het zit de partij in de genen – in juni een afstraffing van 18 karaat. De Open Vld kan misschien haar score behouden, maar ten koste van de beloften over de versterking van de Vlaamse (economische) macht die zij sedert jaren doet. Bart Somers en zijn kiesvereniging noemen zich liberaal. Beter ware: kruidenier, wezel. De radicalen van N-VA, LDD en Vlaams Belang doen met de abdicatie van CD&V en Open Vld hun voordeel.

Van dichtbij beleefde ik een episode in de loopbaan van Herman Van Rompuy, en ze is interessant voor 2009. Van Rompuy strandde in de jaren tachtig in de CVP en betastte alternatieven. Hoogstaande journalistiek leek hem een route en die werd hem voorgespiegeld door Lode Claes, ex-journalist, ex-senator van de Volksunie, oud-bankier. Lode Claes was directeur van Trends. In hartje Elsene vergaderden hij, Herman Van Rompuy en ik (toen hoofdredacteur) wekelijks, en dat gedurende maanden, over Trends, de economie, de politiek, de samenleving. Lode Claes wilde naast De Standaard een tweede kwaliteitskrant creëren; een kopie van Le Journal de Genève, een geliefde conservatieve krant van de Vlaamse nestor. Herman Van Rompuy was zijn favoriete kandidaat-hoofdredacteur.

De kernthesis van Lode Claes – neergelegd in een nog steeds leesbare en steekhoudende serie van boeken en columns (in Trends) – was: de Vlamingen kunnen niet omgaan met macht, zijn machtsschuw, laten zich ringeloren door een tegenstander (Franstalig België) die veel zwakker is dan de Vlaamse bovenlaag inziet. Daardoor verspeelt die Vlaamse bovenlaag majeure kansen om het land te sturen in een richting die haar meerderheid mogelijk maakt.

Herman Van Rompuy illustreert de stelling van Claes voortreffelijk. Waarom duwen hij en zijn CD&V niet harder tegen het vermolmde establishment dat het oude België wil herstellen, in stand wil houden? Dat establishment heeft de voorbije halve eeuw bij elke crisis bewezen dat het onvoldoende geïnformeerd, vooruitziend, machtig is om debacles te keren. Het establishment van België – toen en nu hoofdzakelijk francofoon en soms aangevuld met de Belgische vleugel van CVP/CD&V, PVV/Open Vld en SP/sp.a – heeft in 1960 op ridicule wijze de kolonie verloren. Men wist van niets, was verrast, onvoorbereid, stuntelig, lachwekkend. Het establishment heeft de splitsing van Leuven ondergaan. Men wist van niets, was verrast, onvoorbereid, stuntelig, lachwekkend. Het establishment heeft de roof van de Generale Maatschappij, beter de Société Générale, ondergaan. Men wist van niets, enzovoort. Het establishment heeft de splitsing van radio en televisie ondergaan. Men wist van niets, enzovoort. Het establishment heeft de splitsing van alle politieke families ondergaan. Men wist van niets, enzovoort. Het establishment heeft de dood van ‘zijn’ Sabena ondergaan (waarvan het karrenvrachten gratis tickets kreeg voor zichzelf, bobonne, de petits enfants, la maîtresse). Men wist van niets, enzovoort. Het establishment heeft zijn Fortis doen kantelen. Men wist van niets, enzovoort. Het establishment (reken er voor deze episode ook de vakbonden bij; mond vol over solidariteit, maar te schijnheilig – een christelijke zonde, mijnheer Cortebeeck en een vloek tegen de Verlichting, mijnheer De Leeuw – om te melden dat het een codewoord is voor het eigen machtsbehoud) zal het einde van België niet tegenhouden. Men weet van niets, enzovoort.

Herman Van Rompuy rijdt voor het establishment waarvan hij weet dat het leeg is, blut, ideeënarm, in paniek. Daardoor leidt hij de rommelhoop die België heet. De CD&V is een partij van praters en treuzelaars die zich telkens geroepen voelt, uit vrees om de levensvraag te stellen wat de toegevoegde waarde van België is voor haar kiezers en haar landsdeel, om borst vooruit en glimmend het koninkrijk te depanneren. Daardoor voelt zij klef, vreesachtig, oubollig en achterhaald aan. Na de volgende afstraffing in de kiesurnen zal zij opnieuw verdwaasd, verontwaardigd, betweterig haar lijdensweg naar de overbodigheid continueren. Wie zichzelf niet respecteert, niet laat respecteren, verliest het respect van de kiezers. Een Ongelukkig 2009 wordt u aangeboden door premier Van Rompuy en le dernier carré van de blinden. (T)

DE AUTEUR IS VOORZITTER VAN DE ADVIESRAAD VAN TRENDS.

Frans Crols