Een cowboy in Werchter

Om de ontwikkelingen in de drum ‘n’ bass-muziek op de voet te kunnen volgen, heeft hij zich wijselijk met een bende jongeren omringd. En al heeft hij nog steeds iets van een kwajongen over zich, elk jaar is er wel iemand die de pijnlijke vraag stelt: “Hoe lang blijft Herman Schueremans nog aan het hoofd van ‘s lands grootste muziekfestival, Rock Werchter?” In de eerste zondagnacht van juli, wanneer de festivalweide weer leeg is, lachen Schueremans (46) en zijn partner Hedwig De Meyer er eens smakelijk om, terwijl ze volgens een oude traditie op de Mechelse Paardenmarkt frieten eten.

Het bericht dat de cowboys van het Amerikaanse SFX Entertainment interesse hebben in de activiteiten van Herman Sherman, haalde de voorpagina’s van enkele kranten. Het verbaasde en irriteerde Schueremans: “Meer dan een telefoontje en een gesprekje of twee is er nog niet geweest.”

Voor mensen uit zijn omgeving is de belangstelling geen verrassing, zelfs meer een beloning. Schueremans is erin geslaagd om België op de wereldkaart van de rock te plaatsen. In de periode daarvoor sloegen de topacts ons land gewoon over.

In een tiendaags blitzoffensief lijfde SFX vorige herfst concertpromotoren in uit Nederland ( Mojo Concerts), Zweden ( EMA Telstar) en het Verenigd Koninkrijk ( Apollo Leisure, Midland Concert Promotions, Barry Clayman Corporation). Schueremans: “Ik ben heel blij dat er nu ook interesse is voor België.”

Toch blijft er een dubbel gevoel, zegt Hedwig De Meyer. “Het is niet omdat een evolutie onontkoombaar lijkt, dat je er 100% enthousiast over bent.”

Dat zijn roeping in de muziek lag, wist Schueremans, enig kind uit een Herents ambtenarengezin, al snel. Een kortstondige carrière als bassist van de elektrische folkgroep Zon leerde hem dat zijn plaats niet op de planken was. Anderen daarop krijgen, lukte beter.

In de beginjaren was hij braaf belastingambtenaar, later werd hij muziekjournalist voor Muziek Express en labelmanager van WEA. Na de uren begon het echte werk: het organiseren van concerten.

Als agent van de Nederlandse groep Kayak kwam hij in contact met Hedwig De Meyer, die toen in Werchter een festivalletje op poten zette. “Hij wist heel goed waar hij mee bezig was. Je zag aan zijn ogen dat hij héél groot zou worden,” blikt een van zijn vroegere medewerkers terug.

De Schuur, zoals hij in het circuit ging heten, was toen al een workaholic, een controlefreak, niet bereid tot compromissen over essentiële zaken zoals veiligheid. Hij spreekt met zachte stem maar wát hij zegt, is gevat. En hij heeft een passie voor wielrennen. Ludwig Wijnants, de wielrenner die ooit voor de T/W-ploeg een rit in de Ronde van Frankrijk won, had meteen een sponsor voor de rest van zijn carrière. Dat Schueremans zelf graag de cols uit het Franse middengebergte beklimt, speelde ook mee. “Ik heb nog een licentie aangevraagd bij de Belgische Wielerbond, maar daar ben ik al te oud voor.”

Schueremans en De Meyer sloegen de handen in elkaar en werden door Noël Steen gecontacteerd, met het voorstel om dezelfde affiche ook over te brengen naar diens Woodland-festival in Torhout. Torhout/Werchter (T/W) vond voor de eerste keer plaats in 1977, voor het laatst in 1998. Onder druk van de groepen werd de West-Vlaamse verplaatsing geschrapt, en bleef alleen de wei van Werchter over.

De ex-kandidaatsstudent geschiedenis heeft zijn plaats in de annalen van de Belgische muziek verdiend. Met Make it happen van Paul ‘Boogie Boy’ Ambach – net als muziektempel Vorst Nationaal ook in het vizier van SFX – beheerst Schueremans de Belgische markt van live rock-‘n-rollconcerten. “We zijn concurrenten, maar ook maten. Hij zit iets meer in de variété à la Disney-on-Ice, wij meer in de pure rock, genre Radiohead,” geeft Schueremans toe.

In het kielzog van het dubbelfestival, op een bepaald moment met 120.000 toeschouwers het grootste van Europa, ontstonden een trits bedrijven. De belangrijkste namen zijn podiumbouwer Stageco, concertpromotoren On The Rox en Sound & Vision, de vzw Altsien en immobiliënvennootschap Stage-Invest, dat eigenaar is van de terreinen in Werchter. Samen bieden ze werk aan 130 vaste personeelsleden. De omzet voor 1999 bedroeg een slordige 2 miljard frank.

Mooi, maar klein bier in vergelijking met SFX. De aanbieder van Spectacular, Fun and X-citing Entertainment, zoals de groep op zijn website pocht, werd in december 1997 opgericht. In juli 1999 volgde de introductie op de beurs van New York. Het bedrijf stak zichzelf diep in de schulden om aan een razend tempo agentschappen en concertzalen te kopen. Het stramien is eenvoudig: het management blijft aan boord, maar de winst vloeit voortaan naar de nieuwe eigenaar. Vorig jaar waren zowat zestig miljoen mensen aanwezig op de 23.000 SFX-organisaties.

Dat er altijd groot en nog groter is, ondervond SFX inmiddels zelf. Begin augustus werd het voor 4,4 miljard dollar (191 miljard frank) overgenomen door Clear Channel Communications, een verkoper van advertentieruimte die wereldwijd eigenaar is van 550.000 advertentieborden, 1100 radio- en 20 tv-stations.

De enige concurrentie die SFX momenteel ondervindt, komt van Deutsche Entertainment, en in mindere mate van HOB Entertainment. Maar het op de Berlijnse beurs genoteerde bedrijf is vooral sterk in Duitstalige muziek, terwijl het veel kleinere HOB zich op bluesconcerten in Amerika en Canada richt.

SFX-baas Bob Sillerman heeft zijn huiswerk gemaakt. Veel van de huidige concertorganisatoren zijn einzelgängers die eind jaren zestig, begin jaren zeventig begonnen, toen de live-business nauwelijks iets voorstelde. Ze zijn op een punt gekomen dat ze zich vragen stellen over de toekomst. Sillerman heeft een simpel antwoord: een smak geld. Schueremans, droogjes: “Dat maakt mij nog geen pensioengerechtigde mei ’68-er.”

luc huysmans