Een blondje of een kontje?

Als verstandige burger schud je meewarig het hoofd als je hoort dat de Nederlanders zich in hun verkiezingsgedrag hebben laten leiden door het kontje van de socialistische voorman. Dat is op de eerste plaats zeer on-Hollands, want zij hebben toch de reputatie alles grondig te bestuderen en dan iedereen gevraagd of ongevraagd advies te vertrekken over wat ze moeten doen en vooral laten.

Wij Belgen hebben dus nu een unieke gelegenheid om in de aanloop naar de verkiezingen aan te tonen dat wij het ernstig nemen en ons niet door uiterlijke oppervlakkigheid laten inpakken. Alleen moeten de politici ons daartoe de kans geven. Wie vandaag de websites doorzoekt, komt van een kale reis terug. Ik krijg sterk de indruk dat het programma van vier jaar geleden er nog steeds op staat, tenzij bij de CD&V, die een slecht rapport over de huidige regering presenteert uit oktober van vorig jaar, en de N-VA, die nog maar pas bestaat en dus meteen een kort manifest voorschotelt.

Pornosite. Het is trouwens al een hele klus om de websites te vinden, VLD, Agalev en N-VA uitgezonderd. Ik was vergeten wat de A van de SP.A betekende en probeerde dan maar www.sp.be, hopend op een correcte doorschakeling. Fout: mijn bedrijfscomputer blokkeerde de toegang wegens vermeende pornosite. Met ‘spa’ kom je automatisch in het water terecht en het duurt dus wel een tijdje voor je weet dat de Vlaamse socialisten te vinden zijn op www.s-p-a.be Bij de CD&V is het al even moeilijk. Voor hun elektronische pagina’s laten ze de ampersand vallen en gebruiken het simpele voegwoord ‘en’: www.cdenv.be.

Je komt op de informatiesnelweg maar weinig te weten over de verkiezingsprogramma’s. Misschien had ik naar de verslagen van de congressen moeten kijken, maar dat lijkt zo saai en op nieuwjaarrecepties wordt alleen maar goed nieuws gebracht. Mogelijk had ik er gewoon op moeten vertrouwen dat de programma’s voor deze verkiezingen dezelfde zijn als in 1999. Misschien is het nog te vroeg en zijn de prioriteiten van de hoofdkwartieren anders: eerst de goede foto’s maken en de slogans verzinnen, en vooral: de beste plaatsen voor affiches boeken. Het lijkt me nog iets voor de tv-zender Vitaya om naast alle modespecials eens een programma aan te kopen over de kostumering van politici in de verkiezingscampagne.

Wie is Jan Laurys? Er is nog werk aan de winkel om, in tegenstelling tot de Nederlanders, met kennis van zaken een stem te kunnen uitbrengen. Misschien zijn websites niet de beste bron van informatie, want je mag er zeker van zijn dat zodra je ze aanklikt, je tegen een pop-up aankijkt die je al overal op borden van twintig vierkante meter tegenkomt. Voorlopig blijft het beperkt tot de loopschoenen van SP.A- Spirit en de smile van Geert Bourgeois. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat mijn kennis van de actieve partijpolitici beperkt is. Ik had nog nooit gehoord van Jan Laurys en Eddy Schuermans, die het sociaal-economische rapport van de CD&V hebben geschreven. Bij Schuermans denk ik meteen aan de organisator van Rock Werchter, maar die zit geloof ik bij de VLD.

Je valt dus bijna automatisch terug op televisiefiguren en buiten de bekende partijvoorzitters zie je daar in hoofdzaak de oude garde. Mark Eyskens en Herman De Croo mogen met de regelmaat van een klok hun opwachting maken in De Laatste Show, waar ze allerlei kunstjes opvoeren om de late kijker te vermaken. Van de ernst waarmee het politieke vak beoefend wordt, is daar niks te merken. Louis Tobback houdt zich hier afzijdig, maar komt wel in beeld om het nog eens klaar en duidelijk te zeggen. Als je die drie heren ziet, vraag je je af waar de vernieuwing en de verjonging blijft.

En waar is de vrouw? In alle partijprogramma’s wordt hun een belangrijke rol toebedeeld, maar ze komen toch weinig in beeld. Als het gebeurt, zijn er altijd van die pinnen bij die vinden dat ze alleen opgevoerd worden om hun goede voorkomen. Ik weet dat het een wat archaïsch beeld is, maar anders kom ik zo terecht in het taalgebruik wat bij onze noorderburen tot de kontjespolitiek is verworden. En die weg willen wij toch niet op?

Blond. Wij willen kiezen voor een partij die veel en waardevolle banen schept, de loonlasten voor de bedrijven verlaagt, de sociale verworvenheden behoudt, de pensioenen verzekert, het initiatief bevordert, duurzame ontwikkeling nastreeft, gelijke kansen biedt, het netto-inkomen verhoogt en het landelijk bestuur verbetert. Als je deze thema’s vasthoudt, kan je bij alle partijen terecht, al zullen er zeker andere klemtonen worden gelegd. Voor de grote groep die nog geen voorkeur heeft uitgesproken, zijn die belangrijk. Maar die ontdekken en naar waarde schatten wordt de grote uitdaging.

Wordt het uiteindelijk toch een keuze tussen blondjes en kontjes? Mocht dat zo zijn, dan hebben we toch vooruitgang geboekt op de Nederlanders, want deze keer lopen we nauwelijks vier maanden achterop.

Huib Crauwels [{ssquf}]

De auteur is sinds 1990 European Affairs Officer bij een multinational

en was voordien actief in de pers en de financiële wereld.

Het lijkt me nog iets voor de tv-zender Vitaya om eens een programma aan te kopen over de kostumering van politici in de verkiezingscampagne.