Een bescheiden Ier

Tien jaar na zijn eerste toernooizege in de Europese Tour eindigt Padraig Harrington nu als eerste in de Orde van Verdienste.

Padraig Harrington, 35 jaar en afkomstig uit Dublin, heeft in de Volvo Masters in Valderrama, het laatste toernooi van het jaar in de Europese Tour, zijn slag thuisgehaald. Harrington maakte al lang jacht op de eerste plaats in de Orde van Verdienste. In 2001 en 2002 werd hij nipt tweede achter de Zuid-Afrikaan Retief Goosen. De twee volgende jaren strandde hij op de derde plaats. Maar nu was het dus raak, dankzij een overwinning in het Alfred Dunhill Links Championship op St Andrews in oktober, kort nadat hij voor de derde keer de Ryder Cup had helpen winnen.

Het was zijn tiende Europese titel, sinds hij in 1996 zijn eerste toernooi, de Spaanse Open, won. Samen met Paul McGinley en de legendarische Schot Bob Torrance, vader van Sam, won Harrington in 1997 ook de World Cup.

Padraig Harrington, die elfde in de wereld is, zegt dat hij zijn succes vooral dankt aan het mentale aspect van het golfspel. “Vroeger speelde ik wel goed, maar ik slaagde er niet in om de prestaties neer te zetten die ik van mezelf verwachtte. Daar ging ik aan kapot. Ik werd nerveus en streed tegen mezelf. Gelukkig had ik geduld en probeerde ik altijd zo goed mogelijk te spelen. Ik dacht: het komt vanzelf wel voor mekaar. En dat gebeurde dit jaar dan ook: na de zomer begon het zeer vlot te lopen.”

De US Open op Winged Foot was een keerpunt. “Ik werd er vijfde en besefte dat ik heel ontspannen naar een toernooi kon gaan, zonder enige stress, als ik vooraf heel goed had getraind. In de golfsport kan je het lot toch niet forceren. Wat moet gebeuren, gebeurt. Daar kan je je maar beter mee verzoenen. Mentaal is dat ook veel comfortabeler: je bereidt je gewoon goed voor en je begint heel ontspannen aan het toernooi. In de BMW Open in München speelde ik heel zwak op de laatste hole, maar ik werd toch nog tweede. Terwijl ik daar heel gemakkelijk het noorden had kunnen verliezen. Maar ik bleef rustig en geduldig.”

Een houding die vooral loont op de greens, de plaats bij uitstek om het verschil te maken. Rustige en zelfverzekerde spelers hebben altijd meer kans om de bal binnen te zetten dan wie angstig en ongeduldig staat te spelen, en voortdurend denkt: ‘die bal moet er absoluut in’.

De beste Europese speler van 2006 wil niet op zijn lauweren rusten. Eind dit jaar vertrekt hij op rondreis langs China, Japan, Zuid-Afrika, Barbados en Californië. Een soort ereronde voor de Ier, die heel bescheiden blijft bij zijn intrede bij de absolute top. “Ik vergeet nooit dat ik in het begin van mijn carrière al heel blij was als ik af en toe eens in de top zeventig van de Orde van Verdienste stond. En dat ik gewoon mijn boterham kon verdienen met de golfsport.”

John Baete