Doet het nu al pijn genoeg?

Misschien doet het nog geen pijn genoeg. Ik denk dat de realiteit nochtans stilaan duidelijk begint te worden. De resultaten van de textielsector verbeteren er niet op. Fundamenteel is er een overaanbod en móet er een consolidatie komen. Maar ik stel samen met u vast dat Vlaanderen veel familiebedrijven telt, en dat de ego’s van bepaalde aandeelhouders nog altijd zwaar wegen. Ik vrees dat dit nog een poosje zal duren.” Dit is een uittreksel uit een interview dat Trends had met Filiep Balcaen, in 2005, naar aanleiding van de verkoop van de textielgroep Balta aan het Britse private-equityfonds Doughty Hanson. De verkoop kwam er nadat Filiep Balcaen had moeten vaststellen dat een consolidatie in de Vlaamse textielindustrie nog niet voor meteen was. Ondanks de talloze knipperlichten, en ondanks de industriële noodzaak.

Vandaag, drie jaar later, staat de economische pers bol van de sluitingen en herstructureringen in de sector. Toegegeven, geen privilege van de textielsector alleen. Maar het rijtje namen dat de voorbije weken de revue passeerde, begint indrukwekkende vormen aan te nemen. Bij Picanol, Ralos, Domo, Beaulieu, Bekaert Textiles, Uco Textiles en nog andere meer anonieme kleinere spelers, staat het licht intussen op rood. Elk heeft zijn achterliggend verhaal, en het is gevaarlijk om ze alle over een kam te scheren. Maar als de economie vertraagt, dan voelt de sector dat als eerste door zijn typische business-to-businessrol. Omgekeerd, als de economie aantrekt, zijn de eerste tekenen ook terug te vinden in de orderboekjes van de vele textielbedrijven die ons land telt. Vandaag zijn de orderboekjes leeg.

Doet het nu al pijn genoeg? Die vraag stelt zich nog meer dan drie jaar geleden. De textielsector heeft een uniek momentum gemist. Toen Balcaen zijn Balta verkocht, zat de sector op de top van een cyclische golf die zo kenmerkend is voor het textiel. Het was een hoopgevend signaal dat talloze familiale aandeelhouders hun operationele rol losten, en de baan ruimden voor externe managers, nieuwe CEO’s die voor een keertje niet gekozen waren op basis van familienaam, maar op basis van verdiensten. Het zorgde voor meer rede en rationaliteit in de bedrijfsvoering. Het zorgde kortom voor een verdere professionalisering. Dat proces is abrupt afgebroken, en het logische vervolgstuk, de noodzakelijke consolidatie, zit weer in de koelkast. Liever dan de waarheid onder ogen te zien, ging men door met het afromen van de al magere marges. Investeerde men in productiecapaciteit, waar niemand zat op te wachten. Met als gevolg dat de bedrijven deze conjunctuurdip niet langer kunnen slikken. Onze textielbonzen missen, door koppigheid, familiale vetes en andere emotionele erupties een globale visie om een performante bedrijvengroep uit te bouwen die de conjunctuurcycli kan trotseren. Vanuit dergelijke visie wilde Filiep Balcaen destijds de consolidatiedans aanvragen aan de beschikbare partners. Blijft de vaststelling: it takes two to tango. (T)

Door Lieven Desmet