DOCUMENTA

In het Duitse Kassel werd nagenoeg gelijktijdig met deBiënnale van Venetië dat andere kunstevenement geopend dat aanspraak maakt op de titel van ‘s werelds belangrijkste overzichtstentoonstelling van hedendaagse kunst, de Documenta. De artistieke leiding van deze vijfjaarlijkse en honderd dagen durende expositie lag dit keer voor het eerst in handen van een vrouw, Catherine David, curator van de “Galerie Nationale du Jeu de Paume” in Parijs. In tegenstelling tot haar voorganger, Jan Hoet, omhulde ze haar voorbereidselen met de grootst mogelijke geheimdoenerij. Ze spuwde op het provincialistische Kassel. Ze spuwde op de pers. En zelfs van deelnemende kunstenaars kwam steeds vaker de klacht dat de dictatoriale Parisienne niet de minste interesse voor kunst zou hebben. Tenminste : in dat soort kunst dat nog met poëzie, dromen, mysterie, en ongrijpbare emoties wil werken. Schilderkunst omschreef ze immers als “op z’n best academisch, en op zijn slechtst reactionair”. David leeft immers met die toch wel typisch Franse mentaliteit waarin de theorie nog eerst komt, en de kunst op zijn best een illustratie van een of andere these kan zijn. Het resultaat laat zich ook aan deze tentoonstelling merken. Centraal staan een catalogus, vijf kilo dik, en een discussieplatform, waarbij elke dag een andere filmmaker of filosoof naar de Documenta komt reizen. Maar de tentoonstelling zelf, waarbij niet toevallig foto en film het voor het zeggen hebben, overschrijdt zelden of nooit het niveau van een wat platvloerse documentaire. En intussen brengt uitgerekend Renault een speciale serie “Documenta Twingo’s” op de markt. Tot zulke toegevingen aan de door David zo vermaledijde sponsors liet zelfs Jan Hoet zich niet verleiden.

Nu tot 28 september. Info : (00.49)561.70.72.70.

Skulptur. Projekte

Bij de opening van de derde editie van Skulptur. Projekte ’97, in het Duitse Münster, deden lokale bewindvoerders hard hun best om de aanwezigen ervan te overtuigen dat de plaatselijke bevolking de bezoekers niet zou bijten of slaan. Ooit was dat anders. In het Westfälisches Landemuseum, dat het centrale punt vormt van deze gigantische openluchttentoonstelling, hangt bijvoorbeeld nog een foto van een knalgele madonna die bij een vorige editie van dit tienjaarlijkse evenement door Katharina Fritsch op een marktplein werd neergezet en tot twee keer toe vernietigd werd. Kasper König, in de Duitse kunstwereld een monument, hanteerde bij zijn selectie criteria die dwars staan op die van de Documenta. Niks theorie, gewoon een zestigtal kunstenaars die op evenveel plekken in de stad een werk hebben neergezet. Soms zou je wensen dat er toch wat meer theorie aan de basis lag, over de manier waarop kunst zich tot een stad verhouden kan (een criticus is toch ook nooit tevreden). En bovenal zou je ook wensen dat er af en toe wat meer te zien zou zijn. Want heel wat werken zweefden bij ons bezoek nog op de rand van onzichtbaarheid. Maar Münster vormt een ideale tussenhalte op de pelgrimstocht naar de Documenta. En een mooi antidotum voor al dat pretentieuze geweld. In Münster voel je enthousiasme, en dat lijkt voor kunst nog altijd een betere motivatie dan minachting te zijn.

Tot 28 september. Info : (00.49)251.59.07.169.

Franz West in Münster