Di Rupo en de PS zijn blind en doof

PETER FRANS ANTHONISSEN

De auteur is expert in reputatiemanagement, CEO van A&A en gastdocent aan diverse universiteiten.

België heeft een probleem, en dat heeft een naam: Elio Di Rupo. Terwijl de economie kreunt, een recordaantal bedrijven failliet gaat, tienduizenden jobs verloren gaan en België recordhouder is in alle negatieve hitlijsten – gaande van belastingdruk over exorbitante sociale lasten tot en met een rigide arbeidsmarkt – doet de premier alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Erger nog: hij durft te verklaren dat de zaken al bij al nog goed gaan.

Maandag kreeg de PS’er-met-het-strikje eindelijk zijn eigen beest in de dagelijkse Meynen-strip van Het Laatste Nieuws. Verhofstadt had zijn slang(en), Leterme zijn geit, Di Rupo heeft nu zijn struisvogel. Kop in het zand en er is geen probleem meer. De Belgen, in het bijzonder de hardwerkende Vlamingen en de gesarde ondernemers, kunnen er alleen maar om grimlachen.

Het probleem van Di Rupo is meervoudig. In elk politiek bestel moet de regering twee dingen doen. Ten eerste: verantwoorde maatregelen nemen én uitvoeren. Ten tweede: daarover goed communiceren. Deze regering doet geen van beide.

De oorzaken voor dat falen zijn duidelijk, tenminste voor wie ze wil zien. Een eerste serieuze handicap is het simpele feit dat België een zespartijenregering heeft. En het kan nog erger: voor de realisatie van haar communautaire programma wordt de regering-Di Rupo-Vanackere-Onkelinx-Vande Lanotte-Reynders-De Croo-Milquet zelfs een achtpartijencoalitie, want dan komen ook de Groenen en nog bij. In vele Europese democratieën vraagt men zich al af hoe men moet regeren met een coalitie van twee, laat staan drie partijen. Mijn buitenlandse vrienden kijken met groeiende verbazing naar hoe het er hier toe gaat.

Maar ondanks al die partijen in de federale regering heeft ze geen meerderheid in Vlaanderen. CD&V, Open Vld en sp.a zeggen dat zij daar niet wakker van liggen. De kiezer doet dat wel. Die gaf de Franstalige belastingregering bij de gemeenteraadsverkiezingen een rammeling van jewelste. Wie de analyses in de buitenlandse media heeft gelezen, weet dat het voor CD&V, Open Vld en sp.a én voor Di Rupo vijf voor twaalf is.

Vervolgens is er de vaststelling dat Di Rupo een linkse regering leidt. Dat blijkt dag na dag. De eerste besparingsronde van 13 miljard bestond in de feiten vooral uit extra belastingen en verkapte belastingverhogingen. Het feit dat Onkelinx & co voor de volgende 4 miljard het aandurven ballonnetjes op te laten voor nog eens nieuwe belastingen, jaagt elk weldenkend mens de gordijnen in.

2012 is economisch een rampjaar. De records voor faillissementen en jobverlies zijn al gebroken. Alle economische barometers staan op onweer. Serieuze bedrijfsleiders als Luc Bertrand, Fernand Huts, Michel Delbaere en vele anderen luiden de noodklok. De Unizo-protestactie ‘Ik kom op straat’ verzamelde in enkele dagen tienduizenden handtekeningen.

Maar Elio Di Rupo blijft blind en doof. Hij is een zwakke politicus. De premier is nog altijd de topman van de conservatieve PS. Anders dan zijn Vlaamse voorgangers, zet federaal premier Elio Di Rupo zich niet boven de partijen. Hij blijft integendeel een uitgesproken socialist. Toen François Hollande president van Frankrijk werd, stond Di Rupo op het balkon van het Parijse PS-hoofdkwartier uitbundig te vieren. En de manier waarop Di Rupo campagne voerde voor de gemeenteraadsverkiezingen in Bergen, deed menige wenkbrauw fronsen. Propaganda voeren op briefpapier van Rue de la Loi 16: l’Etat PS existe. De gebrekkige kennis van de taal van de meerderheid in dit land blijft bovendien een handicap.

Onmiddellijk na zijn aantreden verklaarden diverse verlichte geesten in Vlaanderen dat Di Rupo zeer snel het hart van de Vlamingen zou veroveren. ‘Vlamingen houden immers van underdogs en hardwerkende mensen’ was de redenering. We zijn nu bijna een jaar verder. Het beeld dat Di Rupo wou creëren, was dat van de presidentiële premier. Maar wat we zien, is een wereldvreemde man die de harde economische realiteit weigert te erkennen, die geen regering kan leiden, en wiens eigenlijke plaats het gemeentehuis van Bergen hoort te zijn.

Anders dan zijn Vlaamse voorgangers, zet federaal premier Elio Di Rupo zich niet boven de partijen. Hij blijft integendeel een uitgesproken socialist.