Dexia in perspectief

Het blijft allemaal nog wat onduidelijk deze ochtend maar het lijkt er hoe langer hoe meer op dat de berichtgeving in Trends rond Dexia begin vorig week de nagel op de kop was.

De Dexia-groep wordt opgesplitst in een Frans en een Belgisch gedeelte en de bestaande holding blijft achter als de bad bank met de rommel in. Onder meer de goed draaiende Turkse dochter Denizbank zal verkocht worden.

CEO Pierre Mariani en voorzitter Jean-Luc Dehaene gaan met de billen bloot want zij ontkenden tot nu toe in alle toonaarden dat er een splitsing van Dexia zou komen. Nieuwe blutsen dus voor de reeds gehavende blazoenen van beide heren.

Het dossier Dexia wordt hoe langer hoe meer een kluwen van jewelste. Dexia in haar huidige vorm is onbestuurbaar geworden. Belangen van de Franse staat, de Belgische staat, de Vlaamse overheid, bepaalde aandeelhouders die zware financiële averij dreigen op te lopen, …

Het loopt allemaal door elkaar en het maakt de afstelling van een strategie die het belang van de onderneming an sich centraal stelt, uiterst moeilijk. Voor de Belgische en Vlaamse autoriteiten wordt het trouwens bijzonder opletten om te voorkomen dat men nog eens door de Fransen gerold wordt in dit dossier.

Als premier Yves Leterme beweert dat niemand een cent zal verliezen, wat hij deze ochtend op Radio Eén effectief deed, dan bedoelt hij: niemand, behalve de belastingsbetaler. We betalen allemaal voor Dexia.

De stelling dat Dexia vooral lijdt onder het potentieel waardeverlies op haar portefeuille aan papier van landen als Griekenland is slechts gedeeltelijk waar. Dexia dreigt vooral ten onder te gaan als gevolg van een waanzinnige bankstrategie waarbij in de stijl van een heus hefboomfonds een onwaarschijnlijke leverage in de hele balans ingebouwd werd. Enorme volumes aan korte termijn-funding werden gebruikt om kredietverlening op langere termijn te stutten.

In het kader van haar blind risico-model werden voor de funding van de bank onder meer kredieten aangegaan in yen en Zwitserse franken, munten met zeer lage rente. Maar de stijging van de wisselkoers van deze munten ten opzichte van de euro maakt dat Dexia nu bloed als een rund ten gevolge van wisselkoersverliezen. Goed gerunde hefboomfondsen dekken deze risico’s veel efficiënter in dan Dexia klaarblijkelijk gedaan heeft.

Eigenlijk mag de goegemeente misschien niet te hard zijn voor de huidige kapiteins op het schip, Mariani en Dehaene. Uiteindelijk erfden zij een bank die vanuit de top al jaren mis-managed was. De grootste verantwoordelijkheid van het Dexia-debacle, want dat is het hoe dan ook geworden, ligt bij de grote strategen van het verleden, zijnde mensen als Francois Narmon en vooral Pierre Richard en Axel Miller.