De Vermeiren-doctrine

De Wetstraat weet het niet meer. De burgers hebben niet gewacht op de Wetstraat en leverden eigen denkwerk. Je hebt van die woorden. Een prof bedenkt een strategietje dat amper een variant is op wat iedereen weet en het krijgt het woord ‘doctrine’ mee. De enige doctrine die er vandaag toe doet in België, en de kwalificatie leer of leerstelling verdient, is de Vermeiren-doctrine. Bijna vijf jaar geleden, november 2005, publiceerde de denkgroep In De Warande het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa: 252 bladzijden vol statistieken en techneutentaal. Een bom!

De locomotief van het boek was een bekwame ex-bankier, Remi Vermeiren, omringd door professoren, journalisten en oud-journalisten, ondernemers, medewerkers van studiediensten. Begonnen werd met een wit blad en daarop kwam uiteindelijk het besluit: België heeft geen toegevoegde waarde meer voor Vlaanderen, wel voor Brussel en Wallonië. Vrienden, laat ons scheiden, was de boodschap.

Wie een Plan B zoekt voor de mislukte preformatie/formatie/regeringsvorming heeft een profetische tekst ter beschikking. Het Manifest is geen stappenplan naar zelfstandigheid, wel de ondergrond. Wie het Manifest koppelt aan de beschikbare expertise in binnen- en buitenland van juristen, zakenbankiers, begeleiders van het tiental onafhankelijkheden sinds 1990 in Europa, heeft een Plan B. Wie bovendien partijmedewerkers een maand research laat doen in Tsjechië, of Montenegro, of (de voorbeelden zijn legio), oogst volle aktetassen met relevante stukken. De Vermeiren-doctrine behoort niet tot de politiek correcte kongsi, en daarom wint zij aan waarde.

Wie over drie decennia de onafhankelijkheid van Vlaanderen bestudeert, zal vaststellen dat Remi Vermeiren en de Denkgroep in De Warande ten nauwste verbonden zijn met het kantelmoment waarna veel kon. Het gladwelliaanse tipping point van de Vlaamse onafhankelijkheid dichter bij te brengen, is de eerste verdienste van de Vermeiren-doctrine.

Een tweede verdienste is dat zij de economie in haar brede betekenis van volkshuishouding centraal plaatst in het denken en handelen van de Vlaamse politiek. We hebben Lodewijk De Raet, Lieven Gevaert, Fernand Collin, de Leuvense economen, maar desondanks bleef denken over economie en haar gevolgen een heel zwak element in de lange geschiedenis van Vlaanderen. Dat werd overtuigend aangetoond in het vuistdikke boek Greep naar de Markt van Olivier Boehme uit 2008.

Een derde verdienste van de Vermeiren-doctrine is dat zij het independentisme bespreekbaar, salonfähig gemaakt heeft. Voor het Manifest was independentisme een lolly van obscure groepjes, van het geïsoleerde Vlaams Belang, van enkele zonderlingen.

Een vierde verdienste is de aansluiting die het maakt met Enrico Spolaore, en Alberto Alesini; twee internationaal gerenommeerde theoretici van de nieuwe staten. Deze Italiaans-Amerikaanse economen publiceerden in 2003 The Size of Nations waarin, overtuigend, aangetoond wordt dat het ontstaan van nieuwe landen in een globaliserende, democratiserende wereld hoogst normaal en voorspelbaar is, en geen omhelzing van middeleeuwse staatkunde of een terugval in de barbarij.

Een vijfde verdienste van de Vermeiren-doctrine is dat zij het geleuter afzwakt. Ik verwijs naar slechts één tabel in het Manifest. Eeuwig wordt er geklaagd dat België klein is en nog kleiner nastreven krankzinnig is. In het Manifest verschijnt een ranglijst volgens bevolkingsaantal van de tweehonderd staten van deze aarde, daarop is een zelfstandig Vlaanderen het nummer 100, dus na dat zogenaamd te kleine Vlaanderen zijn er nog 100 zelfstandige staten die kleiner zijn. Moeten die opgeruimd worden?

Een laatste verdienste van de Vermeiren-doctrine is haar kind: Vives, het Vlaams Instituut voor Economie en Samenleving aan de KU Leuven – een verhouding van living apart together. Vives is een onafhankelijke instelling maar niet te bang of te vooringenomen om de relatie te leggen tussen onze economie en de staatsstructuur. Is het niet lachwekkend dat de Vereniging voor Economie met haar befaamde congressen, studaxen en profs in alle Vlaamse universiteiten de afgelopen vijftig jaar nooit plaats, durf en interesse had om een levensvraag als ‘In welk economisch-politiek huis moet de Vlaming leven?’ te bespreken?

Frans crols – Voorzitter van de adviesraad van Trends

De Vermeiren-doctrine behoort niet tot de politiek correcte kongsi, en daarom wint zij aan waarde.