De pree van Vermeiren

B BL moet zo nodig ING worden; Remi Vermeiren van KBC wordt opgevolgd door Willy Duron en André Bergen; Anton van Rossum van Fortis ziet aandeelhouder Suez vertrekken (zie interview op blz. 32); de sector stoot duizenden werknemers af; internationaal heerst grote zorg om de financiën van de bankverzekeraars. Worden de Belgische banken aangetast door de koorts van hun buitenlandse concurrenten? Als je de huisbakkenheid ziet van KBC, de enige volledig in België gedirigeerde grootbank, alleszins niet.

Remi Vermeiren, oud-directievoorzitter van bankverzekeraar KBC, streek jaarlijks 600.000 euro op. Een fraai bedrag waarmee hij in de hogere Belgische inkomens zit, maar merkelijk onder de vergoedingen blijft van zijn buitenlandse confraters. Remi Vermeiren noemde publiekelijk de compensaties van toplui van buitenlandse banken absurd. Het tien- tot twintigvoudige van de jaarwedde van Vermeiren is daar de gewoonte. Dat is buiten verhouding met de economische bijdrage van die heren als individu. KBC is een voorbeeld van Vlaamse gierigheid. Soms wekt dat de lachlust op, vaker prijst men zich gelukkig om de werkelijkheidszin en zuinigheid van de KBC’ers.

In Nederland is er een joekel van een rel over de gouden handdrukken van topmanagers. Topmanagers die meermaals hun onderneming hebben mismeesterd door pretentieuze fusies en expansie. Zij maken de aandeelhouders razend door bij hun vertrek fors in de kassa te graaien. Berekeningen van NRC Handelsblad over de vertrekbedragen van 25 toplui in de jongste twaalf maanden – waaronder bankiers – geven een totaalsom van 34 miljoen euro; over 1999 was er eenzelfde bedrag, maar dan in “gulden”.

Men hoeft er niet sentimenteel om te doen, het is de norm in een grotere Europese markt en in een wereld waar merken best internationaal zijn, maar het kietelt als BBL, een honorabele Belgische bank die jarenlang gekoeioneerd is door hoofdaandeelhouder Albert Frère, op kamerbrede reclameborden meldt ING te worden. Spontaan rijst daarbij de vraag: wordt deze Belgische dochter meegezogen in een draaikolk van uitgavenabsurditeit? Internationale topbank is gelijk aan toppretentie en toppree.

Remi Vermeiren was bescheiden, niet alleen qua portemonnee. Duron en Bergen zullen dat ook zijn. Minder door hun karakter dan wel door de traditie van Kredietbank (en Cera). KBC wortelt in de mentaliteit en de intellocratie van Kredietbank en de financiële dochters van de Boerenbond. Bij KB was er nooit een personencultus of een strijd tussen baronieën. De bedrijfscultuur dwong tot efficiëntie en rationaliteit. Meer bij de opvolgingsbank KBC dan bij andere Belgische financiële huizen groeiden de leden van de directieraad omhoog als een groep gelijkgestemden met grosso modo dezelfde competenties.

Wie een parcours heeft doorlopen bij een industriële onderneming – bijvoorbeeld Fred Chaffart bij Tiense Suiker – heeft een bredere visie op de ondernemingswereld dan een ongeschakeerdere one company banker. André Bergen, ex-Fortis ( Generale Bank) en ex- Gevaert, is een stijlbreuk en niet alleen omdat hij, zoals Jan Huyghebaert kort (voor die naar Almanij overstapte), van buiten KBC komt. Generale Bank had baronnen en baronieën. De baronnen duelleerden en verdwenen na een nederlaag met hun acolieten. Fortis is het mengelwerk van een fusie op fusie, van klieken die elkaar moeilijk luchten. André Bergen komt uit deze harde officierenschool. Hij is iemand waarnaar je luistert, die technisch even sterk is als Remi Vermeiren en een gevoelig kompas heeft voor de maatschappelijke werkelijkheid.

An Goovaerts n