De overwinning als verjongingskuur

In de Emiraten maakte de Amerikaan Mark O’Meara duidelijk dat hij op 47-jarige leeftijd nog niet uitgeteld is.

Twee weken geleden werd Tiger Woods geklopt door zijn ouwe makker Mark O’Meara. Hij nam het zijn 47-jarige collega niet kwalijk. Woods stelde hem zelfs voor om vanuit de Verenigde Arabische Emiraten mee naar huis te vliegen in zijn privé-jet. De twee zijn buren in Florida, vandaar.

In de Dubai Desert Classic werd Woods pas vijfde ex aequo, terwijl de overwinning naar O’Meara ging. De Amerikaan, die nog drie lengten naar de vijftig te gaan heeft, was een tevreden man. Niet alleen omdat hij gratis naar huis kon vliegen, maar vooral omdat hij geen toernooi meer had gewonnen sinds 1998, toen hij de beste was in de Masters, de British Open en het wereldkampioenschap match play (waar hij, jawel, Woods in de finale klopte).

“Dat je op mijn leeftijd nog altijd toernooien kan winnen, is fantastisch,” zei O’Meara, die een slag minder nodig had dan de Ier Paul McGinley, de man die tijdens de recentste Ryder Cup het winnende balletje voor de Europeanen sloeg. O’Meara rondde af met zeventien onder par, met een 69 op de laatste dag. Die dag bereikte hij meteen alle greens. “Ik heb het jaren moeilijk gehad omdat ik niet meer won. Dan begin je je vragen te stellen en brokkelt je zelfvertrouwen af. Je blijft vasthouden aan de hoop dat je ooit opnieuw zal winnen. En dat is me nu gelukt. Meteen is die sombere periode vergeten. Het is wel weer wennen, want ik was niet meer gewoon om het klassement in een toernooi te leiden. Ik was dan ook behoorlijk nerveus.”

“Het verschil tussen de overwinning en de tweede plaats is tegelijk klein én enorm groot,” zei McGinley. “Het was een genadeloze strijd, een beetje zoals een bokskamp. We gingen beiden tot het uiterste.”

O’Meara gaf in Dubai een leuk gezelschap het nakijken. Zo werd Ernie Els derde. En toch leverde hem dat ‘maar’ 267.929 euro op, terwijl Woods tien keer meer had gekregen om deel te nemen. O’Meara stond voor het begin van het toernooi dan ook pas op de 201ste plaats in de wereld en schreef zijn overwinning (veertien birdies op het tweede en derde parcours) toe aan een nieuwe greep waarmee hij putte. Na zijn overwinning probeerde hij andere spelers ervan te overtuigen om die greep, die luistert naar de naam the saw (de zaag), ook te gebruiken.

De Amerikaan gebruikte in zijn carrière ook al heel merkwaardige putters. Maar het enige dat hij echt nodig had, was een regelmatiger slag. Hoe langer een speler zoekt naar een andere manier om te putten, hoe meer tijd hij verliest. Nu lijkt O’Meara de oplossing te hebben gevonden. Voorlopig, althans.

John Baete