De nestbevuiler, Santer én von Kunitzki

Als de privé-sekretaris van de paus zijn katolieke geloof afzweert, dan zit de ziekte in het merg van de kerk. Als het afdelingshoofd van het departement monetaire zaken van de Europese Kommissie zijn geloof in de Europese muntpolitiek afzweert, dan zit de ziekte in het merg van de Europese Unie. Bernard Connolly boet voor zijn afvalligheid. De Europese Kommissie heeft deze EU-topambtenaar in de voorbije uren ontslagen. Geniepig. Hij zou een nestbevuiler zijn. Elke Europese demokraat kan voor deze nestbevuiler slechts waardering opbrengen. Voor de Europese Kommissie die de boodschapper stenigt om niet over de boodschap te hoeven diskussiëren kan men dat minder.

The Rotten Heart of Europe – The dirty war for Europe’s money, het aanbevelenswaardige en provocerende boek waarvoor zijn auteur Bernard Connolly moet hangen, bijt naar de naïviteit waarmee de Europese politieke klasse, de Europese media en de Europese politiek korrekt denkenden, zich vergapen aan de superstaat die de vlijtige mieren van Euro-Brussel bouwen. Een superstaat die geschapen wordt met een minimum aan doorzichtigheid en een maximum aan technokratie. Bernard Connolly illustreert met veel informatie uit de binnenste kring van de monetaire beslissingsmachine dat de Europese Monetaire Unie en de euro beperkt uitstaans hebben met ekonomische redenaties. De paringsdans van een sterk Duitsland en een gefrustreerd Frankrijk pur sang politiek ingeblazen door Duits en Frans eigenbelang drijft de gang naar de monetaire hokus-pokus. Bernard Connolly voorspelt dat eens de Europese burgers doorhebben wat hun leiders bekokstoven, een harde reaktie kan volgen. Hij is niet de enige die de verblindheid waarmee de eurokraten met straffe hand willen harmonizeren wat slechts met mildheid ooit en verder in de 21ste eeuw te harmonizeren is, ziet als een recept voor erupties à la Joegoslavië (een kunstmatige staat, gesticht zonder oog voor de belangen van de Joegoslaven, maar met oog voor de nationale belangen van de Europese grootstaten).

Als Bernard Connolly ambtenaar zou zijn van een nationale administratie die demokratisch gelegitimeerd is, dan zou men hem voor de voeten moeten gooien dat het ambtenarendom per definitie diskreet ( la grande muette) is en niet de verkozenen des volks en hun legitieme beslissingen mag bekampen. Praat dit type ambtenaar uit de biecht, dan mag een straf overwogen worden. Zo’n ambtenaar heeft andere kanalen om zijn ongenoegen kenbaar te maken dan een schotschrift.

Bernard Connolly is geen ambtenaar van een normale administratie. Hij is een ambtenaar van een gesloten systeem dat aan niemand verantwoording verschuldigd is buiten aan een kommissie van politieke technokraten die door de regeringen van 12 Europese staten gekoöpteerd worden. De kloof tussen de burger en zijn politieke klasse verschijnsel onder alle landenleden van de Europese Unie wordt hier verwikkeld door een opstapeling van vervreemding bovenop vervreemding. Het maneuver van Bernard Connolly een boek om zich over de hoofden van zijn chefs tot de Europeanen te richten is gewettigd en boven de sanctionering van zijn chefs verheven. Wat er op het spel staat is te belangrijk om de stem van een expert te smoren.

Staat hij trouwens alleen ? Norbert von Kunitzki van de Vlaamse staalfirma Sidmar een uitstekende bedrijfsleider en een patronale voorman heeft in het jongste kerstnummer van Knack bladzijdenlang zijn ongeloof uitgesproken in de huidige muntunie, de pretentieuze normen van Maastricht, het Gouden Kalf van de vrijhandel en de ekonomische gezondheid van Duitsland. EU-voorzitter Santer kan Bernard Connolly knevelen en de gedachtenpolitie inschakelen. Prominenten als Norbert von Kunitzki overmeestert hij niet. Deze zegt luid wat velen binnenskamers denken.

F. Cr.