De mensen betalen elke dag

Een slag in het gezicht. Dat is het interview dat PS-voorzitter Elio Di Rupo maandag gaf aan De Standaard. Met de nakende begrotingsopmaak was stoere taal van de PS-bons te verwachten. Wat uiteindelijk verscheen, flirtte met de grens van de absurditeit. Di Rupo wil niet horen dat de toestand van de overheidsfinanciën dramatisch is, ziet weinig of geen drastische besparingsmogelijkheden en kijkt naar de bedrijven en de fiscale inkomsten om de boel te redden. “We moeten vooral gematigd blijven bij de begrotingsopmaak”, luidt zijn credo. “Want de mensen moeten de crisis geen twee keer betalen.” De hoogste socialist in rang in dit land, bereikte eveneens een hoogtepunt in egoïsme: “We gaan deze generatie niet opofferen voor onze kinderen.” Tot daar het sprankeltje hoop dat politici een langetermijnvisie zouden bezitten. En tot daar het toekomstmodel van de PS: we zijn er voor u maar niet voor uw kinderen. Elk kind in dit land zou op zijn achttiende bij zijn eerste stembusgang met deze uitspraak moeten worden geconfronteerd.

De begrotingsopmaak beroert de gemoederen. Politici zien in de banken kop van Jut om het begrotingsgat te vullen met nieuwe bijdragen. Het debat over het al dan niet langer openhouden van kerncentrales wordt niet gevoerd vanuit energie- of milieubekommernissen, maar enkel omdat de regering hoopt Suez te kunnen laten betalen voor ‘de gunst’ die de overheid het bedrijf verleent om zijn centrales langer open te houden. Suez lacht de gedachte aan het vullen van de Belgische beerput weg. Vakbonden pleiten voor nieuwe belastingen en ‘lekken’ informatie die moet aantonen dat zelfstandigen belastingen ontwijken en hier dringend op moeten worden aangepakt. Werkgeversorganisaties vuren de debatten over langer werken extra aan. De markt is geopend en iedereen prijst zijn waren aan. Maar er zijn geen kopers meer.

De Belg is gevlucht uit het maatschappelijke model dat de politici voor hem hebben gecreëerd. De hoge belastingdruk voor zowel particulieren als bedrijven heeft het vluchtgedrag aangemoedigd. Zwartwerk, zwarte bedrijfskassen, schijnzelfstandigen, enzovoort zijn daarvan de symptomen. Werknemers, werkgevers en werklozen bezondigen zich eraan. De hoogte van de belastingen is niet meer in evenwicht met wat de belastingbetaler ervoor terugkrijgt. De return ligt te laag. België blinkt niet uit in zijn infrastructuurwerken, in de kwaliteit van de geleverde overheidsdiensten of in de hoogte van zijn uitkeringen. Zelfs het paradepaardje dat gezondheidszorg heet, begint zijn pluimen te verliezen. Dus weigert de Belg nog langer de volle pot te betalen.

Di Rupo wil niet dat de mensen de crisis twee keer betalen. De mensen betalen elke dag de rekening van politieke crisis en incompetent beleid. Politici weten dat alle eenmalige heffingen en extra belastingen die ze bedrijven opleggen aan de consument worden doorgerekend. Als Suez een extra bijdrage moet betalen dan zal de klant die onvermijdelijk op zijn factuur terugvinden. De voorbije regeringen hebben geen keuzes kunnen maken. Politieke en sociale vrede werd afgekocht op kap van de belastingbetaler. Sociale systemen als brugpensioen, tijdskrediet en andere werden gretig ingevoerd. Maar niemand die erbij vertelde dat de overheid, lees de belastingbetaler, daarvoor het gros betaalt. De mensen betalen dus inderdaad meer dan genoeg, de werkende mens zelfs elke maand nog een crisisbelasting die dateert van de vorige crisis.

Vakbonden en politici nemen te pas en te onpas het woord solidariteit in de mond. De generatie van Elio Di Rupo is geen armlastige generatie. In historische termen is ze zelfs een van de rijkere naoorlogse generaties. Het is dan ook te hopen dat ze solidair wil zijn met de generatie na haar. Niet door nog meer belastingen te betalen, wel om een aantal kostelijke systemen te laten uitdoven die we ons budgettair niet meer kunnen veroorloven. Aan de politici om deze knopen door te hakken. Want de echte vraag is niet wie de oplopende rekening zal betalen, de vraag is hoe er zorg voor te dragen dat de rekening niet meer oploopt.

Tot slot laat Di Rupo weten dat als de Vlamingen BHV eenzijdig goedkeuren, België in groot gevaar is.” En ook nog “dat hoewel men vaak lacht met de politiek, politiek iets verduiveld ingewikkelds is”. Ons land is al in groot gevaar. Om dat te beseffen, moet u het interview van Di Rupo maar eens lezen. Dat is niet om te lachen.

DE AUTEUR IS HOOFDREDACTEUR.

An Goovaerts

De Belg is gevlucht uit het maatschappelijke model dat de politici voor hem hebben gecreëerd.