DE KIEZERS VAN HET BLOK. REVOLUTIE DREIGT. Vierde Wereld is radeloos

Erg hartelijk voor vreemdelingen zijn de Vlamingen niet. Dat heb ik zelf ondervonden. Wij emigreerden uit Ierland naar België in 1968. Vader was voorgereisd en moeder landde op Zaventem met zeven kinderen. We kwamen uit Dublin waar moeder door luchthavenpersoneel én passagiers geholpen werd. In België was de ontvangst nors en bijna verwijtend : “Wat moet die vrouw hier met al die kinderen. ” De kennismaking met België was een kultuurschok. In de provinciestad waar we gingen wonen, waren we “de voil Engelsen”. Het heeft lang geduurd voor we ons hier aanvaard wisten. België is voor vreemdelingen geen aangename ervaring.

Vandaag vertelt Dolores me haar verhaal. Ze is Peruaanse en woont hier met haar gezin. Hun huid is donker en op de tram voelt ze de onvriendelijke blikken. Haar Nederlands is prima maar toen ze eens op straat Spaans sprak met haar dochtertje, kreeg ze van een voorbijgangster bars te horen dat ze moest “Vloms klappe of zwaaige”. Op school werden haar kinderen omwille van hun huidskleur automatisch naar de islamitische godsdienstles gestuurd, hoewel zij de katolieke godsdienst had gevraagd. In het OCMW-ziekenhuis werd ze naar Dr. Ahmed Karim gestuurd. Die sprak geen Nederlands, wel Frans, maar dat kende zij niet. Toen had ze zich kwaad gemaakt : “Ik heb Nederlands geleerd. Moet ik nu Frans leren ? ! “

ANGST.

Dolores woont in een vervallen buurt tussen vreemdelingen en kansarme Vlamingen. Ze wil er weg want ze voelt er zich niet veilig. Ooit gaf ze een standje aan een Marokkaanse buurjongen die haar zoontje pestte. De jongen ging zijn vader halen die aanstoot nam aan het feit dat een vrouw en bovendien een ongelovige zijn zoon terechtwees. Haar meest beangstigende ervaring maakte ze mee tijdens de ramadan. Ze zat in de wasserette een pak friet te eten, toen haar gezegd werd dat ze niet mocht eten in het bijzijn van een moslim. Toen ze zich hier niet bij neerlegde, ging haar belager hulp halen en dreigde Dolores gemolesteerd te worden door een troep jonge mannen, die ze van zich afhield door zich in de wasserette op te sluiten tot haar man haar kwam ontzetten.

Dolores is ook bang van het Vlaams Blok. Toch begrijpt ze de Vlamingen in haar wijk die er voor stemmen maar al te goed. “De Belgen zijn lammeren, ” zegt ze boos wanneer ze zich weer eens heeft geërgerd aan Marokkaanse jeugdbendes. Een Belgische buurvrouw had haar eens haar beklag gemaakt over het stadsbestuur dat onvoldoende optrad tegen de terreur. Ze had geluisterd tot de vrouw vertelde dat ze bij de laatste verkiezingen opnieuw voor één van de bestuurspartijen had gestemd. “Dan ben jij een lam, ” had ze gezegd.

Dolores schrok toen ik haar onlangs vertelde dat ik op de VB-verkiezingslijst sta. Het feit dat ze niet van lammeren houdt, betekent niet dat ze erg veel op heeft met wolven. Dat laatste beeld is het beeld van het Blok dat Dolores via de media heeft gekregen. Naar mijn mening ten onrechte. Het officiële VB-migrantenstandpunt is niet “racistischer” dan de immigratieregels die landen zoals Zwitserland toepassen.

De bedoeling van dit artikel is echter niet een pleidooi te houden voor het VB, maar wel te waarschuwen voor de al te “lammerige” houding die vele partijen erop nahouden ten opzichte van de problemen waarmee de Vierde Wereld de kansarme autochtone bevolking vandaag gekonfronteerd wordt. Het migrantenprobleem is er slechts één van.

ONDERKANT.

Aan de onderkant van de samenleving zijn de mensen niet alleen tot het besef gekomen dat de politiek hun problemen niet kan oplossen, ze hebben ook het gevoel regelrecht bedrogen te zijn. België werd beladen met een nationale schuld die dubbel zo hoog is als die van het buitenland zonder dat de situatie er noemenswaardig beter is dan in het buitenland. Wat hebben de politici bijgevolg gedaan met al dat geld ? De mensen hebben geen resultaten gezien, maar ze horen wel vertellen dat de schuldenput zo diep is dat zij nog zeker tien jaar lang de broeksriem zullen moeten blijven aanhalen.

Aangezien de staatsschuld vooral een binnenlandse schuld is, leidt ze bovendien tot een sociaal schandaal. Diegenen immers die zo weinig hebben dat zij niet kunnen beleggen in staatsobligaties, moeten inleveren opdat de overheid rente zou kunnen uitbetalen aan diegenen die wel voldoende hebben om te beleggen in overheidsschuld. De staatsschuld houdt de rijken rijk, maar maakt de armen voortdurend armer.

Welzijnswerkers kunnen getuigen dat de woede in de kansarme wijken dagelijks groeit en dat er een bijna prerevolutionair klimaat heerst. De politici merken dit niet omdat zij, met uitzondering van de VB-politici, niet in deze wijken komen en evenmin praten met radeloze mensen zoals Dolores, die er wonen, er weg willen en daartoe de middelen niet hebben.

Aldus maken wij vandaag het merkwaardige sociologische fenomeen mee dat de Vierde Wereld zijn vertrouwen in de gevestigde partijen volledig heeft verloren en massaal VB stemt. Wanneer het morgen in de kansarme buurten tot geweld komt, zal men er ongetwijfeld de hand van het Blok in zien. Zo krijgt Links dan een mooie self-fulfilling prophecy. Maar men vergeet dat het Blok de enige partij is die momenteel nog invloed heeft in de verpauperde wijken van de binnenstad en dat deze partij bijgevolg de enige is die de getergde bewoners er nog tot kalmte kan aanmanen. De taktiek van Links om het Blok te marginalizeren, lijkt me dan ook blinde dwaasheid. Wie een ramp wil vermijden, moet luisteren naar de problemen van het “eigen volk” in de Vierde Wereld dat thans alleen gehoor vindt bij het Vlaams Blok.

ALEXANDRA COLEN

Dr. A. Colen is kandidate op de Kamerlijst van het Vlaams Blok in Antwerpen.