De jager wordt geschoten en lacht breeduit

Tussen 1 januari ’93 en 31 december ’93 kocht Aimé Desimpel gemiddeld één onderneming per maand. De lezers van Trends verkozen de jager als Manager van het Jaar ’93. Manager is en zal hij blijven. Als pedagoog heeft hij gefaald.

De overnemer van ’93 is vandaag de lachende prooi van zijn eigen raider. Onder één weekeinde is het vermogen van de familie Desimpel met ruim 1 miljard frank gegroeid. Op vrijdag noteerde het aandeel Desimpel Kortemark Company aan 1700 fr., na het weekeinde kocht Hanson aan 2819 fr., een meerprijs van 65 % per stuk ; voor de 1.000.000 aandelen van de familiale holding De Speyebeek grofweg één miljard frank plus. In Roeselare groeit de inhoud van de geldkoffers. Brinvest inkasseert voor de verkoop van zijn deel van Bank van Roeselare aan Kredietbank. In Kortemark stromen de ponden toe. Ook de aandeelhouders van Desimpel feesten.

Wat zal er gebeuren met deze sommen ? De baksteen is een leuk produkt, maar geen uitschieter. Het geld verdiend aan de verkoop van de middle-tech-onderneming kan verschoven worden naar een waaier van kleine en grotere initiatieven met meer toegevoegde waarde en met meer groeikansen voor de 21ste eeuw. Waarom zou Aimé Desimpel niet de suikeroom zijn van starters met ambitie en een goed business-plan, zoals Jo Robrechts van Shop 24 (zie Omslagverhaal). Zijn refrein is (terecht), vergeet de banken en de risicokapitalisten van dit land. Ze verkopen wind als het erop aankomt om starters te steunen. Je kan beter geld ophalen bij ondernemers die écht weten wat starten is en over geld beschikken. Aimé Desimpel is een eenmans-financiehuis voor nieuwe ondernemers.

Voor de toekomst van de tewerkstelling en het ondernemen in Vlaanderen is de intrede van Hanson geen slechte zaak. Ondanks de diskussie over verankering en ontankering. Aimé Desimpel heeft in dat debat wel geen voorbeeldfunktie meer. Zijn pedagogische waarde is weg en de Ankerprijs staat beschaamd in zijn trofeeënkast.

Maakt Hanson Bricks van Kortemark het bastion voor de bestorming van kontinentaal Europa ? We hopen het voor Zuid-West-Vlaanderen en Christophe Desimpel, junior en de feitelijke baas van de ex-familiale baksteengroep. Desimpel senior zal als politicus de verwezenlijking van dit grootse plan eisen. Zijn elektorale kracht schuilt ook na de verkoop in het zakelijke sukses en de arbeidsplaatsenkreatie van Desimpel Kortemark Company. Dat is een morele waarborg.

De kontroleverschuiving van Desimpel naar het Verenigd Koninkrijk brengt de Vlamingen onder een ander type van corporate governance dan gebruikelijk op het kontinent. Vastelands Europa germanizeert zijn marktekonomie. Het Angelsaksische vernis blijft oppervlakkig. De Duitse traditie wil dat de arbeidsmarkt en de kapitaalmarkt niet volledig aan de vrije konkurrentie worden overgelaten. Want, dat geeft contraproduktieve spanningen tussen aandeelhouders, leiding en werknemers. Let’s keep it simple : Duitsers investeren, Britten kijken naar de beurskoers. New Desimpel vaart op het kompas van the City. Goed om wakker te blijven, niet altijd goed om arbeidsplaatsen en lokale kontrole te behouden.

De honden van de Nobelprijswinnaar van 1904, de Rus Ivan Pavlov, toonden voorwaardelijk (gekonditioneerd) gedrag na kunstige prikkels. Trends is geen hond van Pavlov. Het prikkelwoord verankering doet ons niet pavloviaans, voorspelbaar, reageren. Dit blad is de diskussie over de verankering genegen, maar voelt zich niet geroepen, noch gemotiveerd om bij elke buitenlandse overname de kreet “Grijp de dief” aan te heffen. Aimé Desimpel zoent met aplomb de Britten. Het is zijn volste recht én voor de strategische ontwikkeling van de ekonomie in Vlaanderen heeft het geen belang. De overname van een middle-tech-producent is van een andere orde dan de overname van de meerderheid van Generale Maatschappij en dus van haar levenslijnen naar de strategische sektoren van de Belgische ekonomie. Als Albert Frère de geplande megabank misbruikt voor zijn afscheid aan het zakenleven, dan kan dat gevaarlijk zijn, want het versterkt de verweving van de Frans-Belgische ekonomie tot een koloniale verhouding. Overnames van Britten en Nederlanders in België zijn gericht op rendement en niet op machtsspelletjes met Frans-chauvinistische inslag.

De federale regering en de Vlaamse regering komen een generatie te laat met hun liefde voor het risicokapitaal. Tussen vandaag en de goedkeuring van de nieuwe snoepjes, zullen nog vele Vlaamse familiebedrijven verbuitenlandst worden. Hoe zit het met de vererving, met de discriminatie tussen vastrentend beurspapier en aandelen, met de fiskaliteit ? Regeringen gedomineerd door vakbonden kultiveren de afkeer van de ondernemers.

F. Cr.