De bioloog die directeur werd

Hij begon zijn loopbaan als leraar, maar dat loon was niet om over naar huis te schrijven. Als fabrieksdirecteur hoor je hem niet meer klagen.

W ilfried Theissen, een licentiaat in de biologie, maakte zijn debuut ver van de industrie, namelijk in het onderwijs. Maar na drie jaar voelde hij een enorm gebrek aan uitdagingen. Ook al kon hij er naast zijn lesrooster allerlei jobs bij doen – van fotograaf tot verkoper van lesmateriaal – om zijn maand rond te komen, over het salaris dat hij zo bijeensprokkelde was hij niet voldaan.

Daarom waagde hij in 1986 de grote sprong naar Spadel. Als leider van een driekoppig team stond hij in voor de kwaliteit van zowel de grondstoffen als de eindproducten. Zijn salaris schoot ineens 40 % omhoog en hij kreeg een volledig pakket verzekeringen. De functie bezorgt hem trouwens het statuut van kaderlid.

Wilfried Theissen (43) hecht echter meer waarde aan de inhoud van de functie dan aan het statuut. De volgende etappe stelt hem niet teleur. Na twee jaar moet hij een bottelfabriek in Wales oprichten. Hij mag zijn eigen team samenstellen, alle nodige technologie installeren en een lokaal klantennetwerk uitbouwen. Dat alles levert hem een relatief stabiel salaris op van zo’n 26.000 euro per jaar, aangevuld met een bedrijfswagen en een gratis woning.

Als hij Groot-Brittannië verlaat om terug te gaan naar Spontin laat hij, 31 jaar oud, een hightechfabriek na die op volle toeren draait en een dertigtal werknemers in dienst heeft. In België krijgt hij de leiding over een productiesite, waar hij onder meer een nieuwe lijn invoert voor het bottelen van Ice Tea voor rekening van Unilever. Op dat moment bedraagt zijn salaris ongeveer het dubbele van zijn beginwedde. Maar een bedrijfswagen kan hij op zijn buik schrijven, die is voorbehouden aan directeurs.

Na elf jaar werd het tijd om andere horizonten te gaan verkennen. Theissen stapte over naar de automobielindustrie, eerst bij Se-kurit Saint-Gobain als directeur kwaliteit en projecten voor de beglazing, daarna bij Magna – nu Decoma België – als adjunct-directeur van de fabriek in Eigenbrakel. Met elke keer een salarisverhoging van 14.000 euro bruto in het vooruitzicht, plus een percentage op de nettowinst. Acht maanden later nam hij de leiding van de site, die 300 werknemers telt, over. Zijn loon rondde de kaap van 100.000 euro per jaar en het variabele loon is in theorie verdubbeld.

“Aan het begin van mijn carrière was het salarisniveau belangrijk, vooral met een gezin van vier kinderen,” zegt Theissen. “Het wordt steeds minder belangrijk naarmate we er beter van kunnen leven. Voor hetzelfde salaris en zelfs voor minder zou ik altijd voor een werkgever kiezen die openstaat voor creativiteit, die de besluitvorming niet afhakt door procedures en die vertrouwen heeft in zijn medewerkers.”

C.L.