“Mijn bank is niet KBC, maar Goldman Sachs.” Met die woorden corrigeerde een West-Vlaamse topindustrieel mij enkele jaren geleden tijdens een discussie over de opinie van ‘zijn’ bank over een Belgische technologiestart-up. Ik fronste mijn wenkbrauwen, want ik kon me weinig voorstellen bij de diensten die een bank als Goldman Sachs biedt aan een ultravermogende klant. Tot ik onlangs inkijk kreeg in de next level private banking voor Elon Musk, ‘s werelds meest kapitaalkrachtige ondernemer. Met verbazing stelde ik vast welke inspanningen Morgan Stanley leverde voor Musk om Twitter voor 44 miljard dollar te kunnen overnemen. Morgan Stanley en Goldman Sachs zijn twee banken die voor hun ultrarijke klanten een nooit geziene financiële vuurkracht willen leveren.
Libertariërs zoals Musk en Thiel zetten al hun financiële middelen in om de democratie teloor te laten gaan.
Morgan Stanley brengt voor Musk twaalf banken samen die hem 12,5 miljard dollar willen lenen. Dat doen ze via een lening waarvoor Musk Tesla- aandelen in onderpand geeft. Morgan Stanley neemt 2 miljard dollar voor eigen rekening. Daarenboven verzorgt de bank een schuldfinanciering van 13 miljard dollar die in de vorm van obligaties aan andere investeerders verkocht wordt. Uit het kredietcomité van Morgan Stanley lekte dat de bank bereid is tot 14 miljard dollar te gaan.
Musk mag dan wel de rijkste burger ter wereld zijn, om dat huzarenstukje voor elkaar te krijgen, doet hij een beroep op zijn discrete rechterhand Jared Birchall. Birchall werkte tot 2016 bij Goldman Sachs, Merrill Lynch en Morgan Stanley, om vervolgens het vermogen van Musk te beheren. Birchall is een minzame, praktiserend gelovige, getrouwde man van 47 jaar met vijf kinderen. Hij is zowat het tegenovergestelde van zijn wispelturige baas, die al drie keer gescheiden is, in publiek weed rookt en onlangs met zijn vriendin twee kinderen kreeg die ze de namen ‘X’ en ‘Y’ gaven.
In de mailbox van Musk, die door het gerecht werd gebruikt als bewijsstuk in een zaak van mogelijke beursmanipulatie, dook slechts één mail van Birchall op. Daarin beveelt hij Musk aan met Morgan Stanley in zee te gaan, omdat de bank hem in het verleden een kredietlijn van 350 miljoen dollar heeft gegeven. Ook was ze steeds bereid kredietlijnen op te rekken of de intrest te verlagen en hem zonder problemen een hypothecaire lening van 61 miljoen dollar te geven voor zijn vijf woningen in Californië. Toen Musk besliste dat hij geen vastgoed meer wilde bezitten, verkocht Birchall in een handomdraai al zijn assets. Officieel huurt Musk vandaag een klein prefabhuis van 50.000 dollar naast zijn bedrijf in Texas, maar kwatongen beweren dat hij in de praktijk in een villa van een vriend verblijft ter waarde van 12 miljoen dollar.
Birchall en Morgan Stanley werkten naarstig voort en overtuigden enkele investeerders om voor nog eens 7 miljard dollar aandelen van Twitter te kopen. Birchall verdedigt de mega-overname van Twitter bij het grote publiek door te beklemtonen dat het een platform is waar vrije meningsuiting centraal staat. Het is volgens hem waanzin om boodschappen te censureren, waarmee hij meteen verwijst naar voormalig president Trump, die van Twitter werd gegooid. Ook miljardair Peter Thiel, een ex-collega van Musk bij het techbedrijf PayPal, nam ontslag uit de raad van bestuur van Meta, het moederbedrijf van Facebook, nadat Trump de toegang tot het socialemediaplatform werd ontzegd.
Kunnen we daaruit concluderen dat ultravermogende techondernemers steeds vaker de mening zijn toegedaan dat democratie en vrijheid niet meer met elkaar te verenigen zijn? Libertariërs zoals Musk en Thiel die erg op hun vrijheid gesteld zijn, zetten al hun financiële middelen in, gesteund door hun banken, om de democratie teloor te laten gaan. Zijn er nog grenzen aan hun koopkracht in hun aspiratie naar autocratie en maximale vrijheid?
De auteur is CEO van Vanbreda Risk & Benefits en voormalig managing director en partner van Boston Consulting Group
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier