Congo kán zichzelf redden

Het mijnbedrijf Gécamines, dat ooit de slagader van de Congolese economie was, kan opnieuw een van de meest performante ertsproducenten worden. Twee dynamische Afrikaanse mijngroepen kunnen als voorbeeld dienen: Ashanti Goldfields en Debtswana. Wat Kalaa Mpinga, de gewezen vice-chief executive officer van de Zuid-Afrikaanse mijngigant Anglo American, op blz. 44 voorstelt om Congo gezond te maken, is geen utopie. Mpinga, zelf een Congolees, schetst een coherent alternatief voor de pseudo-privatisering waar sommigen op aansturen.

Gécamines heeft altijd bekwame ingenieurs en middenkaders gehad. Het zou de locomotief kunnen zijn voor lokale ontwikkeling, die de plaatselijke bevolking ten goede komt. Het bedrijf kan werk bieden aan lokale toeleveringsbedrijfjes en de lege staatskas spekken. Anders gezegd: Congo kan zichzelf redden, ook al klinkt dat vreemd na zoveel negatieve berichtgeving. Ook het landbouwpotentieel blijft groot. Wat ontbreekt, is de politieke wil om ernstig werk te maken van vrede en heropbouw. Zowel op het internationale vlak als in Congo zelf.

De dure beloftes van de G8-wereldleiders in het Canadese Vancouver rond het New Plan for Africa’s Development (Nepad) zullen het verschil niet maken. Even theatraal is de recente oproep van de ontwikkelingsorganisatie 11.11.11 om Congo’s schulden uit te wissen. Hoe komt ze daar trouwens bij? Is het Kabila-regime transparant en democratisch? Ooit liep 11.11.11 achter UDPS-oppositieleider Etienne Tshisekedi aan. Hij vertoeft nu in het anti-Kinshasa-kamp, bij de RCD-rebellen (11.11.11 heeft er kennelijk geen moeite mee dat UDPS-militanten getreiterd worden door het huidige bewind). Er is in Congo geen rechtszekerheid voor buitenlandse investeerders en er is geen politieke stabiliteit.

Minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel ( MR) kon Jean-Pierre Bemba in Kinshasa niet inhuldigen als kervers premier: de MLC-rebellenleider daagde niet op voor de viering van 42 jaar Congolese onafhankelijkheid. Een veeg teken.

Een sanering van Gécamines maakt geen kans zolang Kinshasa duistere deals verkiest boven transparantie bij de exploitatie van ‘s lands bodemrijkdommen. Tegen die achtergrond moeten we ook Telexgate zien – de gelekte vertrouwelijke rapporten die bestemd waren voor een handvol bewindvoerders in Brussel.

Het verrottingsproces in Congo geeft slinkse opportunisten vrij spel. Velen verkiezen het status-quo. Al is het immobilisme ook te verklaren door internationale politieke onmacht om de nasleep van het Rwanda-trauma weg te werken. Of het Internationaal Strafhof, dat enkele dagen geleden operationeel werd, effectief zal optreden tegen degenen die in Centraal-Afrika massaal de mensenrechten schenden, valt te betwijfelen. Intussen eist de vergeten oorlog in Centraal-Afrika elke maand niet minder dan twintig keer méér slachtoffers dan de aanslagen op New York en Washington van 11 september 2001. Tot nu stortten in Oost-Congo geruisloos 1000 WTC-torens in! Zelfs in de parlementaire onderzoekscommissie Grote Meren is het absenteïsme groot. De Congo-moeheid is hardnekkig, de emoties blijven theatraal.

Erik Bruyland [{ssquf}]