Clarke maakt schoon schip

De zelfbewuste Ier Darren Clarke kent allang zijn sterke punten. Sinds kort beseft hij ook dat hij zwakke plekken heeft.

Het seizoen is pas begonnen. Veel spelers die ontgoocheld terugblikken op 2002, reizen nu de wereld rond met nieuw materiaal en een nieuwe entourage, hopend op beterschap. Een klassiek fenomeen is dat, kwestie van met een schone lei te beginnen.

Met de Ier Darren Clarke is het niet anders. Hij vertrok begin deze maand naar de Amerikaanse Tour om er te breken met het verleden. Clarke wil af van zijn imago van supertalent dat maar geen belangrijk toernooi kan winnen (als we even de Ryder Cup of het Accenture Match Play Chamionship mogen vergeten, want daar klopte hij drie jaar geleden Tiger Woods en David Duval).

Clarke komt uit een land van magiërs. Zijn landgenoten Christy O’Connor en Eammon Darcy zijn golflegendes met een sublieme baltoets. O’Connor kon een bal millimeterprecies honderd meter ver slaan, met om het even welke club die hij uit zijn tas haalde. Darcy had een zeer merkwaardige maar ook onwaarschijnlijk doeltreffende swing.

Maar Darren Clarke heeft zowat het slechtste jaar van zijn carrière achter de rug. Hij werd 22ste in de Europese orde van verdienste, terwijl hij vroeger altijd in de toptien van het Oude Continent stond. Ooit was hij zelfs zevende van de wereld. “Drie jaar geleden klopte ik in Californië zowat iedereen in de matchplay. Ik verwachtte dan ook dat er nog overwinningen zouden volgen. Maar toen die niet kwamen, vertikte ik het om de fout bij mezelf te zoeken. Neen, ik stak de schuld op anderen,” aldus de Ier. “Tot ik onlangs eens aandachtig mijn swing ging analyseren en tot de vaststelling kwam dat ik te ver van de bal stond, en dat mijn club lang niet altijd op dezelfde manier naar de bal toe ging, zodat die niet altijd dezelfde baan volgde.”

Uiteindelijk kon zijn agent hem tot rede brengen. Die had het lef om Clarke te vragen of hij misschien tot zijn veertigste wou wachten om eens een serieus toernooi te winnen. “Hij maakte me duidelijk dat ik bang was om voluit te gaan, dat ik snel meer zelfvertrouwen moest vinden. Ik zocht een nieuwe coach en kwam zo bij Butch Harmon terecht. Hij begeleidde me al toen ik het grote kampioenschap matchplay won. Ik heb ook mijn caddie vervangen, iemand met wie ik zeven jaar had samengewerkt. In zijn plaats kwam J.P. Fitzgerald, die me in 1989 klopte in het Ierse kampioenschap voor amateurs.”

Ook het materiaal moest eraan geloven. Clarke koos voor de clubs van Taylor Made en de nieuwe balletjes van Titleist, die hij met zijn driver 350 meter ver slaat. Voor zijn zielenrust zocht hij de Amerikaanse sportpsycholoog Bob Rotella op.

Clarke begon dus vol goede voornemens aan het seizoen 2003. Eén detail zag hij echter schromelijk over het hoofd: zijn fysieke conditie. De Ier sleept nog steeds een pak overtollige kilo’s mee en kan niet scheiden van zijn sigaar. Zelfs niet op de golfbaan.

John Baete [{ssquf}]