Boys Don’t Cry

De onafhankelijke filmmaakster Kimberly Pierce baseerde zich voor haar debuutfilm op het waar gebeurde drama van Teena Brandon, ook bekend als Brandon Teena.

Verhalen die op ware feiten gebaseerd zijn, hebben iets voorspelbaars. De afloop is gekend en de voorgeschiedenis van het drama wordt door de tabloids uitgepluisd. Veel ‘waar gebeurde verhalen’ zijn televisievoer. De snelle manier van werken van het medium, maakt het mogelijk om binnen een bepaalde tijd op de actualiteitswaarde van het beoogde onderwerp in te spelen. De populariteit van reality-televisieshows toont aan dat de gemiddelde toeschouwer (en/of tv-kijker) tuk is op materiaal dat zo reëel mogelijk gebonden is. Vandaar dat deze op ware feiten gebaseerde films of tv-programma’s meestal een kleffe bijsmaak hebben. Uitzonderingen bevestigen de regel en Boys Don’t Cry is zo’n uitzondering.

Het drama van Brandon Teena kreeg in Amerika meer mediabelangstelling dan bij ons. Niet de driedubbele moord zorgde voor sensatie, wel het feit dat een van de slachtoffers, uiteindelijk het beoogde doel van de moordenaars, een vrouw in mannenkledij bleek te zijn. De feiten deden zich voor op oudejaarsdag 1993 in Falls City, Nebraska. Geboren als Teena Brandon, keerde Teena op haar eenentwintigste haar geboortestreek Lincoln, Nebraska de rug toe. Ze was al in aanvaring gekomen met het gerecht wegens kleine diefstallen, autodiefstal en vervalsing in geschrifte. Teena had ook al een reeks relaties met verschillende meisjes achter de rug, die allemaal dachten dat ze een jongen was. Ze weigerde zich als lesbienne te omschrijven. Teena zag het eerder als een seksuele identiteitscrisis. Tot de dag dat ze haar haren kortwiekte, een cowboyhoed opzette, een sok in haar broek stak, zich Brandon noemde en zich liet meetronen naar Falls City. Daar werd ze verliefd op de knapste meid van het dorp en trok ze op met de zwaarste jongens. Het werd haar uiteindelijk fataal.

Kimberly Pierce heeft zich voor haar script niet laten leiden door sensatie of morele veroordelingen. De kortzichtigheid van de dorpsbewoners wordt opgevoerd als een vanzelfsprekend feit en niet als oorzaak van het drama. Het hoe en waarom van Teena Brandon laat Pierce trouwens achterwege. Ze gebruikt uitsluitend de elementen die voor haar bijzonder sterk verteld drama nodig zijn. Pierce beperkte zich hiervoor tot de romance tussen Brandon en Lana. Haar beeldregie is stijlvol, maar gevat en sober. Pierce bouwt alles zorgvuldig op naar een pakkende finale, die de toeschouwer onthutst in zijn zetel achterlaat. Dé revelatie van de film is evenwel Hilary Swanks verbluffende vertolking van de androgyne Teena Brandon.

piet goethals