Boeman voor een week
Het gaat om mensen. En ik werk graag met mensen.” Die woorden liet Karel Bekaert in oktober 2003 in Trends optekenen, bij zijn aanstelling als algemeen directeur passagier- en vliegtuigafhandeling bij Aviapartner.
De voorbije week was er weinig van te merken. Het laad- en lospersoneel van Aviapartner in Zaventem startte zondagavond 10 augustus een spontane staking. Tienduizenden passagiers zagen hun vakantievertrek de mist in gaan. Pas woensdagochtend om zes uur was de wilde, spontane staking voorbij.
“Karel Bekaert is heel begripvol”, getuigt Sandra Langenus, vakbondssecretaris voor de arbeiders bij het ABVV. “Hij heeft me meteen gecontacteerd. We zijn onmiddellijk aan tafel gaan zitten.”
Niet dat Karel Bekaert mea culpa slaat. Maar maandag 18 augustus – aan de telefoon vanuit de luchthaven van Schiphol – geeft hij graag en uitvoerig uitleg over de voorbije acties. “Het commentaar van Etienne Schouppe (de federale staatssecretaris voor mobiliteit, nvdr) ligt me zwaar op de maag. Het management zou de toestand hebben laten verrotten. Maar we zien steeds meer pieken en verschuivingen in Zaventem. Daarom moeten we ook schuiven met de beschikbare en geplande werknemers. En daardoor kunnen we op bepaalde ogenblikken niet de bezetting geven, die we gepland hebben.”
Door die verschuivingen en pieken daalde de gemiddelde productiviteit het voorbije jaar. Het aantal werknemers op het tarmac klom immers van 242 eind juni 2007, naar 280 in juni 2008. Bij een vergelijkbaar aantal vluchten. “Maar het probleem is dat de arbeiders soms minder werknemers zien op het tarmac, tijdens die plotse, en steeds vaker voorkomende verschuivingen.”
Slechte communicator
“In het verleden maakte Bekaert afspraken, maar hij kwam ze te weinig na”, kritiseert Sandra Langenus. “Misschien kón hij ze niet nakomen, maar hij communiceerde dat niet goed. Hij hoorde de arbeiders wel, maar hij luisterde niet echt. Met arbeiders moet je niet communiceren via memo’s. Het was een kwestie van goed aanvoelen. Maar dat heeft hij nu wel begrepen.”
De wilde staking wordt op beide fronten van werknemers en werkgevers zelfs als beginpunt gezien van een betere langetermijnrelatie. Karel Bekaert vroeg aan de sociale bemiddelaar André De Gieter om het akkoord tussen Aviapartner en de bonden nog enkele maanden op te volgen. “Op gezette tijden, bijvoorbeeld om de twee maanden, zal hij beide partijen horen. Worden de afspraken nageleefd? De Gieter deed zijn werk als sociale bemiddelaar goed. Hij heeft zeer neutraal, nuchter, naar het proces gekeken. Maar op korte termijn blijf ik wat bevreesd voor een nieuwe staking. Ons management heeft wat tijd nodig om de overeengekomen maatregelen uit te voeren. Het vinden van het bijkomende personeel zal zeker enkele weken duren. Ik reken erop dat de arbeiders dat begrijpen. Maar op de langere termijn zie ik zeker beterschap.”
Slapeloze nachten
Karel Bekaert noemt de voorbije wilde staking een van de moeilijkste episodes uit zijn professionele carrière. In oktober 2003 belandde hij als neofiet in de luchtvaart. De Oost-Vlaming had er acht jaar opzitten als algemeen directeur logistiek en recyclage bij het afvalbedrijf SITA. De overstap leek niet evident. Maar Karel Bekaert had geen zin om nog vijftien jaar uit te bollen op een geconsolideerde afvalmarkt. Aviapartner was voor hem niet helemaal een onbekende. Als student bedrijfsbeheer aan de toenmalige Vlerick School had hij al eens een bezoek gebracht aan Belgavia, de voorloper van Aviapartner.
Wat hem het meest opviel na een jaar activiteit bij Aviapartner, was het geringe aantal klanten. SITA had er 30.000. Aviapartner enkele tientallen. De prijsdruk in de luchtvaart, met een beperkt aantal klanten, is dus veel heviger. Karel Bekaert wuift de eis tot het doorbreken van het ‘duopolie’ in afhandeling op Zaventem – met als tweede speler Flightcare – dan ook weg. “Aviapartner is ook actief in Amsterdam. Die markt is inderdaad volledig open. Maar de prijzen in Amsterdam zijn zeer, zeer laag. Dat is een ongezonde situatie. Een derde afhandelaar in Zaventem zal trouwens geen significante kostenverschillen meebrengen. De regels zijn dezelfde, de CAO’s zijn gelijk voor de drie partijen. En de loonkost in Zaventem is veel hoger dan in Schiphol.”
Tussen zondagavond, bij het uitbreken van de staking, tot het einde woensdagochtend, deed Karel Bekaert nauwelijks een oog dicht. “De belangrijkste boodschap na de staking is dat we in België moeten nadenken over de stakingsaanzegging. De schade is enorm: zowel imagoschade als commerciële schade. Ook het imago van Brussel als luchthaven kreeg een enorme deuk. Er moet een noodzakelijke drempel komen voor een staking. In Groot-Brittannië en Nederland kunnen spontane stakingen niet.”
Wolfgang Riepl
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier