Blik op Cannes

Twee films komen direct na hun première op het festival van Cannes reeds uit in de Belgische bioscopen : “Hamlet” en “Absolute Power”.

” Absolute Power” van en met Clint Eastwood werd door festivaldirecteur Gilles Jacob geselecteerd om de vijftigste verjaardag van het meest prestigieuze filmfestival ter wereld af te sluiten. Geliefd door zowel het publiek als de kritiek, lijkt de auteurscinema van deze door en door Amerikaanse cineast geen slechte keuze. Eastwoods filmografie kent zowel absolute hoogtepunten als louter commerciële toegevingen. “Absolute Power” is eerder een tussendoortje. De plot, waarin een eenzame meesterdief (Eastwood) getuige is van een onvrijwillige moord door de president van de VS ( Gene Hackman), vraagt van het publiek veel goede wil om de graad van onwaarschijnlijkheid te aanvaarden. Dit terzijde gelaten, bevat “Absolute Power” enkele meesterlijke momenten. Vooreerst is de kijk van Eastwood en scenarist William Goldman op de opperste macht gedrenkt in cynisme. De manier waarop Hackman een traan wegpinkt op de persconferentie bijvoorbeeld doet denken aan de slechte mimiek van ex-president Reagan. Met dit verschil dat Hackman een begenadigder acteur is dan Reagan (zelfs in zijn rol van president) ooit is geweest. Of de dansscène tussen Hackman en zijn Chief of Staff (Judy Davis), waarin beiden de mooie schijn hoog moeten houden voor zowel het publiek als de camera’s en terzelfder tijd over hun problemen met Eastwood converseren. Het zichtbare plezier dat beide acteurs aan de scène beleefd hebben en de pittige understatements in de dialogen zijn een genot om naar te kijken en te luisteren. Zijn technische efficiëntie etaleert Eastwood in de ijzersterke openingssequens (de diefstal en de moord) en in de scène waar Eastwood met zijn dochter heeft afgesproken op een terras. Wanneer hij opdaagt, is de plaats omsingeld door politie en staan er twee scherpschutters klaar om hem neer te schieten. De toeschouwer weet dat Eastwood zal ontsnappen. Enkel de manier waarop is verrassend. De hele sequens is een staaltje van meeslepende spanningsopbouw. Helaas verliest Eastwood naar het einde toe zijn ritme en de afloop is ronduit ontgoochelend. De acteur en regisseur Kenneth Branagh brengt voor de eerste maal de integrale verfilming van Shakespeares ” Hamlet“. Er komen twee versies in de bioscoop : de integrale versie (vier uren) en de korte (twee uren). Branaghs “Hamlet” mist echter wel bezieling en tragiek. Zijn mise en scène is uitgesproken klassiek, tot het steriele toe, en de film is eerder een aaneenschakeling van virtuoze acteursnummertjes en verschillende sketches dan een dramatisch geladen homogeen geheel. Als megalomaan product is “Hamlet” evenwel niet oninteressant.

Piet Goethals

Clint Eastwood in Absolute Power Enkele meesterlijke momenten maar de afloop is ontgoochelend.