BETAAL DE PARLEMENTAIREN TWEE MILJOEN MEER

Fernand Huts is lid van de Kamer van Volksvertegenwoordigers en een vrij man. Dat is een grote uitzondering. Havenbaas Huts heeft twintig jaar keihard gewerkt om een suksesvolle handel en wandel uit te bouwen die hem een prima inkomen verschaft. Hij heeft de politiek niet nodig, nu niet en in de toekomst niet. In de VLD staat hij met trouw en toewijding. De VLD zal hem echter nooit kunnen knevelen of zijn spreekrecht afnemen als hij meent in geweten een dwarse opinie te moeten verkondigen. Die twee etappes heeft Fernand Huts gewild : eerst de onafhankelijkheid, en dan pas het partij-engagement. Ooit in de politiek stappen was immers zijn jeugddroom. Het Belgisch parlement en het Vlaams parlement tellen te weinig mensen met de vrijheid en zelfstandigheid van Fernand Huts.

De algemene regel (en de uitzonderingen bevestigen die) bij de parlementairen op federaal en Vlaams niveau is dat zij in de pas lopen, conformisten zijn. Het is, voor wie carrière wil maken bij de CVP, SP, VLD, VU, en hun Franstalige evenknieën, gevaarlijk om eigen ideeën te ontwikkelen. Bij deze verkiezingen is het vooral bij de roomse en de rode partij nog duidelijker geworden dat de ruggegraat van hun parlementaire troepen samengesteld is uit bedienden van hun respektieve zuilen. De enige markante vernieuwing bij de CVP is de samenstelling van de senaatslijst. Alleen daar heeft voorzitter Johan Van Hecke invloed kunnen uitoefenen om zijn vernieuwers te positioneren. Voor de échte CVP-lijsten, de lijsten die leiden tot machtsvorming in de Kamer en het Vlaamse parlement, is de groeiende bezetting van de plaatsen door ACW/ACV verdergezet en hebben de baronnen van de zuilen en de arrondissementen hun zin gedaan. Wie het buitenkansje heeft om zo’n zetel te ontvangen, zal er zich driewerf voor hoeden om door tegendraads gedrag de volgende maal op een onverkiesbare plaats, of erger, te geraken.

Hoe wordt deze situatie van lijfeigenschap verzwakt ? Betaal de parlementairen twee miljoen per jaar meer. De jaarwedde van een senator en een volksvertegenwoordiger is 2,2 miljoen frank bruto, waarvan de helft belastingvrij, maandelijks 100.000 frank voor sekretariaatsonkosten (die moeten bewezen worden) en een vrijpas voor het Belgisch openbaar vervoer. Jan Modaal zal onmiddellijk willen tekenen voor deze kompensatie, maar in vergelijking met hun belang in de samenleving en met wat de lui waarmee parlementairen in het sociale verkeer omgaan is dat de helft te weinig. Wie werkt voor deze relatief schamele vergoeding dag en nacht in het parlement, op het thuisfront, in de partij ? Iemand die eerder beperkte talenten heeft en na jaren van onderdanigheid eindelijk een stapje hoger mag. Een suksesvolle advokaat, bankier, ondernemer, tv-vedette, accountant, sportman, caféhouder klimt een fors eind hoger in zijn netto. Een hoger ereloon voor het zware parlementaire werk is een eerste prikkel om getalenteerden te leren lonken naar de Wetstraat. Anders blijft het gevaar toenemen dat achter het scherm van de parlementaire demokratie, de partijpolitieke oligarchie met straffe hand de lijsten verkiezing na verkiezing samenstelt in funktie van de ja-knikkerij van de kandidaat. Meer wedijver om een zitje in de parlementen door een materiële prikkel is een stapje in de goede richting.

F. Cr.