De auteur is hoofddocent aan de Universiteit Gent en partner van de Vlerick Leuven Gent Management School.
Reacties: marc.buelens@trends.be
Weldra gaan de babyboomers massaal met pensioen. De jonggepensioneerden zullen meer dan ooit vaststellen dat vele dingen bewegen als ze met geldbiljetten wuiven.
Vele babyboomers hebben goed geboerd en flink voor hun pensioen gezorgd. Tienduizenden kaderleden zullen mooie pensioenplannen realiseren. Steeds meer producenten zullen die doelgroep trachten te benaderen.
Vergeet daarbij dat die babyboomers supergevoelig zijn voor ‘dingen’. Ze zijn supergevoelig voor ‘diensten’. Ze behoren tot de eerste generatie die hun welvaart niet hebben bewezen door porseleinen serviezen en dure lambrisering. Ze hebben hun welvaart grotendeels omgezet in diensten: geregeld in het betere restaurant gaan eten (dan heb je geen duur servies nodig), veel reizen, film meepikken, abonnement op de opera, degelijke auto en degelijke hifi. Reageert u ook nog ouderwets met te stellen: maar een auto is toch geen dienst? Merk toch even op dat duur porselein een investering is, net zoals andere dure dingen zoals oosterse tapijten, klasseparket, het onverslijtbare eiken salon enzovoort. Je kunt die dingen erven. Auto’s koop je voor, laten we zeggen, zeven jaar, zo je ze als kaderlid al niet gehuurd of geleasd hebt. Auto’s zijn ‘diensten’, die je niet op vijf minuten maar op vijf jaar consumeert. De opa-boomers zullen dus vooral naar diensten wuiven met hun extralegaal pensioen.
Ze zullen ook meer en meer roepen: stop deze wereld, ik wil ervan af. We dachten dat we met onze betogingen tegen Vietnam en via onze antirakettenbetogingen een betere wereld hadden gemaakt, maar dat blijkt niet helemaal gelukt. Laat de volgende generaties nu maar voor een betere wereld zorgen, wij hebben ons ‘ding’ gedaan. En ze zullen massaal wegrijden, en vooral wegvliegen van het slechte weer, het gevoel van onveiligheid, knoeiende politici, naar plaatsen waar het beter is. Soms voor een weekje vakantie, soms voor een halve wereldreis, maar vooral voor maanden te overwinteren. En overal waar ze komen, bevinden ze zich op bekend terrein. Het zijn plaatsen die ze tijdens de carrière hebben bezocht, meestal zonder tijd, en nu halen ze de schade in. Telkens zwaaiend met een dollarbiljet. En kijk, je krijgt goede service, en bovendien in landen waar ouderen nog wat gerespecteerd worden wegens hun vermeende wijsheid. De ironie van het lot zal natuurlijk zijn dat ze op de vlucht zijn naar landen waarvan ze de afstammelingen hier bij ons voor geen sikkepit vertrouwen.
Een klein deel van de opa- en oma-boomers zullen gefrustreerde hippies zijn. De overheid, maar ook het bedrijfsleven zal aan hen een hele kluif hebben. Want eens hippie, altijd hippie. Ze zullen allerlei actiegroepen vormen en strijden voor een rechtvaardiger maatschappij. Zij zullen een heel kleine minderheid vormen, maar een echte luis in de pels. Want ze zullen over een zeer vervelende cocktail beschikken: geld, competentie, tijd en een soort dwingende behoefte, nu te lukken waar ze veertig jaar vroeger ‘door het systeem gerecupereerd waren’. Hun competentie zal voor tegenstanders echt vervelend zijn. Deze generatie ‘kent’ de wetten van de media, ze zijn misschien zelf nog journalist geweest of pr-manager bij een bedrijf dat nu is opgeslorpt door een buitenlandse groep.
Het enige wat echt nodig zal zijn om ze tot een luizenkolonie te maken, zal wat organisatie zijn, zorgen dat de acties effectief en efficiënt verlopen. Maar is dat niet de definitie van management? Zullen er geen gefrustreerde managers gevonden worden die via virtuele netwerken enkele tientallen opa-hippies gaan mobiliseren?
Beste lezer, één gouden raad, zorg ervoor dat uw organisatie niet het object wordt van hun acties. Wees flink en braaf, want anders gaan uw aandeelhoudersvergaderingen, uw mediacampagnes, uw websites door dit soort volkje uitgekozen worden. En vergeet niet: ze zullen tijd, geld en competentie hebben. En nog altijd even gefrustreerd zijn.
De meerderheid zal uiteraard onder invloed van de oudere dag wat introverter, rustiger en familialer zijn dan in hun ‘Sturm und Drang’-periode. Het kleinkind zal centraal staan. Met de nadruk op kind, en niet kinderen. Want door al de nieuwe gezinsformules zal al die belangstelling, al die tijd, al dat geld niet verspreid worden over twaalf kleinkinderen, maar over één à drie. Gaan die kinderen verwend worden! Speelgoedfabrikanten, niet te snel juichen. Behalve duur speelgoed, zullen de oma-boomers op zoek gaan naar diensten, zoals gezondheid (ja ja, wie een appartementje aan de kust heeft, zit goed), naar intieme ervaringen, gezellig thuis ‘grootfamilietje spelen’, om de intimiteit op te bouwen die ze zelf niet hebben kunnen geven aan de eigen kinderen. Zal oma taarten bakken? Misschien. Maar ze zal er vooral voor zorgen dat de kleinkinderen kennismaken met de ‘ervaringseconomie’, de economie waar alles op ervaring is gericht. Op zoek naar economische meerwaarde waar de Indiërs en Chinezen nooit concurrenten kunnen worden? Zoek ze bij de ervaringseconomie voor verwende kleinkinderen. De rest is entrepreneurschap. En daar worden de Vlamingen blijkbaar elke dag beter in.
Marc Buelens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier