BELGACOM OP DRIFT

Belgacom zit op een berg geld. Zo’n 4,5 miljard euro. Onlangs rekende Merrill Lynch zelfs uit dat de groep tegen eind 2007 zijn financiële slagkracht nog verder kan opkrikken tot 7,4 miljard euro. Als CEO van een beursgenoteerd bedrijf hoor je daar iets mee te doen. “Waarom geen bod op Telindus lanceren?” moet Didier Bellens zich hebben afgevraagd.

Nu staat de 49-jarige topman van Belgacom niet meteen bekend als de meest begenadigde charmeur. Zijn managementstijl wordt omschreven als koel en eigengereid. Ratio primeert boven de emoties. De prijs van 13,5 euro per aandeel die Belgacom bood, viel dan ook pardoes op het dak van de netwerkintegrator uit Heverlee, die alle hens aan dek riep. Uiterlijk vandaag moet de raad van bestuur zijn verdict over het bod uitspreken: ‘vijandelijk’ of ‘gewenst’.

Het manoeuvre van Belgacom dreigt af te stevenen op een strategische miskleun. De abrupte, bijna arrogante stijl van het bod, de lage biedprijs (nu al 5 % onder de beurskoers), de non-communicatie en het feit dat Belgacom al in 2002 een blauwtje had gelopen bij Telindus, lijkt erop te wijzen dat het management nauwelijks nog weet van welk hout pijlen te maken.

Belgacom is niet meer het aandeel van de goede huisvader, zoals het een tijdje geleden bij de beursintroductie werd gepromoot. De inkomsten uit vaste telefonie worden langs alle kanten aangevallen, de groei in ADSL daalt, mobiel is over zijn top heen en in de tv-diensten dreigt een gigantische clash met Telenet.

Didier Bellens is als een brouwer die vaststelt dat zijn bier bijna gratis is geworden. Steeds meer klanten zien telefonie en aanverwante diensten nog slechts als een commodity, een stukje van de puzzel, het totaalproject waar ze naar uitkijken. Zij willen één offerte, waarbij informatica en communicatie op een dienschaaltje worden aangeboden tegen een aantrekkelijke prijs – en liefst door één kelner of traiteur.

De druk op Belgacom is groot om alternatieve groeipistes op te zoeken. Voor telecomoperatoren is de systeemintegrator een cruciale partner geworden, en Telindus is een van de weinige nog 100 % onafhankelijke Belgische spelers in dit segment. Logisch dus dat deze speler op het radarscherm van Belgacom als overnameprooi verschijnt.

De vraag is echter of dit in het strategische toekomstplaatje past dat voor Belgacom is weggelegd. Hoe je het ook draait of keert, de gewezen staatsmonopolist is er sinds zijn ‘strategische consolidatie’ (waarin privé-partners 50 % min één aandeel verwierven) in 1995 nog steeds niet in geslaagd om zijn toekomst in een definitieve plooi te leggen. De hype in de sector eind jaren negentig ging gelukkig aan Belgacom voorbij.

De operator stak in het verleden zijn neus aan het venster voor enkele buitenlandse avonturen, maar kwam van een kale tocht terug. Wijlen John Goossens, de voorganger van Bellens, liet de hype in de sector overwaaien en trimde het bedrijf ondertussen fit om het uit te huwelijken aan een buitenlandse partner. Dat scenario ging echter niet door na zijn overlijden. Er volgde wel een (voor diezelfde privé-partners en de overheid) lucratieve beursgang, maar het strategische plaatje bleef oningevuld. Opnieuw schoven enkele overnamedossiers in Tsjechië, Turkije en Nederland over het bureau van Didier Bellens, en opnieuw mislukten die of draaiden ze op niets uit. Prompt daarna circuleerde het gerucht dat Belgacom zijn zinnen zou zetten op buitenlandse expansie in de regio rond de Middellandse Zee en Noord-Afrika.

Deze operator is op drift. Als Belgisch overheidsbedrijf een abrupt bod lanceren op een bedrijf als Telindus, dat drijft op de trouw van zijn gespecialiseerde medewerkers en tal van diensten levert aan andere operatoren, is een risicovolle zet. En dat op een moment dat je als operator elke morzel politieke goodwill nodig hebt om een herziening van de regulering te bekomen. Il faut le faire.

Misschien moet Didier Bellens eens bij zichzelf eerlijk te rade gaan en zich afvragen of het plan dat John Goossens met Belgacom voor ogen had (een samensmelting of fusie met een andere Europese speler) niet de enige valabele optie is die het bedrijf nog rest. Schaalgrootte dus. En met het vele geld waar Belgacom op zit als bruidsschat.

piet depuydt

Misschien moet Didier Bellens eens bij zichzelf te rade gaan en zich afvragen of een fusie van Belgacom met een andere Europese speler niet de enige valabele optie is die het bedrijf nog rest.